Ήδη διάφορα σενάρια έρχονται στο φως της δημοσιότητας, καλλιεργώντας ένα πολεμικό κλίμα, έστω και αν διαψεύδονται στη συνέχεια. Δημοσιεύματα σε μερίδα του ρωσικού Τύπου, υποστήριζαν ότι έχει δοθεί εντολή σε δύο αμφίβια πλοία του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν μεγάλη δύναμη Ρώσων πεζοναυτών, να πλεύσουν προς τη ρωσική στρατιωτική βάση του Ταρτούς στη Συρία. Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας έσπευσε να διαψεύσει αυτά τα σενάρια, όπως και άλλα που διέρρευσαν από ιρακινά ΜΜΕ, σύμφωνα με τα οποία επίκειται ευρεία ναυτική άσκηση στα αντοιχτά της Συρίας με τη συμμετοχή ρωσικών, κινεζικών, ιρανικών και συριακών δυνάμεων. Είχαν βέβαια προηγηθεί οι ανοιχτές τοποθετήσεις δυτικών αξιωματούχων, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Oλάντ, που μιλούσαν για την αναγκαιότητα στρατιωτικής επέμβασης και οι έντονες αντιδράσεις Ρωσίας και Κίνας.
Oι εξελίξεις αυτές έχουν πυροδοτήσει αλλεπάληλους νέους γύρους ενδοϊμπεριαλιστικών επαφών, παζαριών και εκδηλώσεις αντιθέσεων, με τις δυνάμεις εκείνες που έχουν στοιχηθεί με την ξενοκίνητη αντιπολίτευση να επιρρίπτουν την ευθύνη της κλιμάκωσης στην ηγεσία Άσαντ και τις Ρωσία και Κίνα, να επισημαίνουν τις ευθύνες των ενόπλων της λεγόμενης αντιπολίτευσης, αλλά και όσων δυνάμεων βρίσκονται πίσω από αυτές, κατηγορώντας τες για υποδαύλιση της έντασης, με απώτερο στόχο την αποτυχία του σχεδίου Ανάν.
Η ανοιχτή κόντρα για το μέλλον της Συρίας ανεβαίνει σε νέο επίπεδο έντασης, μετά τη ρητή δήλωση της νέας γαλλικής ηγεσίας, υπό τον δήθεν «φιλολαϊκό» και δήθεν φορέα «του ανέμου της αλλαγής στην Ε.Ε.« Φρανσουά Oλάντ, ότι θα προτείνει στο Σ.Α. του OHE να υπαχθούν οι προβλέψεις του σχεδίου Ανάν στη δικαιοδοσία του άρθρου 7 του Καταστατικού Χάρτη του OHE, το οποίο δίνει το δικαίωμα «λήψης μέτρων, ακόμη και στρατιωτικής επέμβασης σε βάρος χώρας που δεν εφαρμόζει απόφαση του OHE», όπως είναι το σχέδιο Ανάν. Πρόκειται για ίδιο άρθρο το οποίο είχε ενεργοποιηθεί στην περίπτωση της Λιβύης. Η πρόταση αυτή αποκαλύπτει τα πραγματικά συμφέροντα τα οποία έχει αποφασίσει να προωθήσει η νέα γαλλική ηγεσία και δεν είναι άλλα από αυτά του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Ταυτόχρονα η Μόσχα, όπως και το Πεκίνο, επιμένουν στην εξεύρεση πολιτικής λύσης και αποφυγή κάθε κλιμάκωσης, πόσο μάλλον μιας στρατιωτικής επέμβασης. Επιπλέον η Ρωσία ζητά να πραγματοποιηθεί μία διεθνής Σύνοδος για τη Συρία, στην οποία δεν θα συμμετάσχουν μόνο όσοι έχουν εμπλακεί στη λεγόμενη ομάδα των «Φίλων της Συρίας» που αποτελείται από υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, αλλά και δυνάμεις, όπως το Ιράν, που έχουν εκφράσει τη στήριξή τους στη συριακή ηγεσία. Σκοπός της Συνόδου να βρεθούν γύρω από το ίδιο τραπέζι όλοι εκείνοι που ασκούν επιρροή στις δυνάμεις εντός Συρίας.
Όσο κλιμακώνεται η ένταση στη Συρία, τόσο πιο καθαρό γίνεται ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός διαγκωνισμός δεν έχει καμμία σχέση με κάποιου είδους «ενδιαφέρον» ή «ευαισθησία» για το συριακό λαό και τα δικαιώματά του. Απώτερος στόχος είναι, όπως και στην περίπτωση του Αφγανιστάν, του Ιράκ και της Λιβύης, η διασφάλιση μεγαλύτερου ερείσματος και μεριδίου στην πολύτιμη γεωστρατηγικά και ενεργειακά περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Γι’ αυτό ό,τι γίνεται στη Συρία συνδέεται άρρηκτα με το Ιράν, γι’ αυτό και η Συρία θεωρείται πρώτα και κύρια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως «μοχλός άσκησης πίεσης» προς το Ιράν.
Σε όλο αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων και αντικρουόμενων συμφερόντων, σημαντικότατο ρόλο διαδραματίζουν και άλλες χώρες της περιοχής, όπως είναι οι σταθερά συμμαχικές στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αντιδραστικές μοναρχίες του Συμβουλίου του Κόλπου (Σ. Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Κουβέιτ, Oμάν, Μπαχρέιν) και η Τουρκία, οι οποίες επίσης διεκδικούν διασφάλιση και ενίσχυση της επιρροής τους στην περιοχή και δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την αυξανόμενη ιρανική παρουσία για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Στο πλαίσιο αυτό λειτουργούν καθαρά ως «τσιράκια» των Αμερικάνων.
Μια όψιμη «δυναμική παρουσία» στο παζλ των δυνάμεων που εμπλέκονται ή διεκδικούν εμπλοκή στις εξελίξεις στη Συρία είναι αυτή του Ισραήλ, που προφανώς επιδιώκει να διατηρήσει τον κυρίαρχο ρόλο του στην περιοχή. Το Τελ Αβίβ μέχρι πρότινος τηρούσε σιγήν ιχθύος ως προς το τι γίνεται στη Συρία, όπως άλλωστε έκανε και στην περίπτωση των εξελίξεων σε Αίγυπτο και Τυνησία, αλλά και κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη. Τον τελευταίο όμως καιρό το Ισραήλ προειδοποιεί ότι η Δαμασκός διαθέτει το μεγαλύτερο χημικό οπλοστάσιο στον κόσμο και μπορεί να απειλήσει το Ισραήλ (βλέπε όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν και επίσης πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράν), κάτι που χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για τη διατύπωση απειλών εκτόξευσης «προληπτικής επίθεσης» κατά της Συρίας.
Είναι λοιπόν προφανές ότι μια κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική εκστρατεία εναντίον της Συρίας βρίσκεται σε εξέλιξη και η απειλή εξαπόλυσης ιμπεριαλιστικού πολέμου εναντίον της με υπομόχλιο την λεγόμενη αντιπολίτευση, ολοένα και μεγαλώνει.
Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχει καθήκον να αναδείξει αυτό το ζήτημα και να καταγγείλει τους κάθε επίδοξους εμπρηστές του πολέμου.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ (23/6 - 30/6) www.m-lkke.gr
Δημοσίευση σχολίου