Λίγες σκέψεις για το χθες και το αύριο της πορεία μας.

           Του Θανάση-29 

Εχθές : Πριν χρόνια οι αστοί θεωρητικοί και συνολικά οι δυνάμεις του κεφαλαίου πανηγύριζαν  για το τέλος της ιστορίας και την μη διεξαγωγής της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της κοινωνίας. Η κατάρρευση των καταπιεστικών “σοσιαλιστικών” κρατών, η υποχώρηση του αριστερού - εργατικού κινήματος, οι αρνητικοί συσχετισμοί μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, τους έδινε το δικαίωμα να μιλούν για την νίκη της αστικής δημοκρατίας. Η καπιταλιστική αγορά μπορεί να λύσει όλα τα κοινωνικά, οικονομικά προβλήματα, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας θα ρυθμίσει τις όποιες αντιθέσεις……

Σε αυτό το πλαίσιο η αριστερά (όλες οι εκδοχές της) και η εργατική τάξη φαίνονταν ηττημένοι. Ο απλός εργάτης που έβλεπε στην “σοσιαλιστική – μαμά” πατρίδα την απελευθέρωση του, απογοητεύτηκε, έμεινε να παλεύει για τα “συνδικαλιστικά” του θέματα αποδεχόμενος την ολοκληρωτική επίθεση του κεφαλαίου και το εκμεταλλευτικό σύστημα ως την μοναδική εξέλιξη της κοινωνίας.   Ακόμα και τα ρεύματα της αριστεράς (τροτσκιστές, μαοiκοι,, αναρχικοί…) που έκαναν  κριτική σε αυτά τα καθεστώτα δεν κέρδισαν πλατιά  τους εργαζόμενους.

   

Ο καπιταλισμός χωρίς “αντίπαλο” δέος άρχισε μια επίθεση χωρίς όρια, στην εργατική δύναμη. Όλα αμφισβητούνται εκτός απο την καπιταλιστική αγορά και την αστική δημοκρατία. Εδώ ζήσαμε την νεοσυντηριτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τον γυάλινο κόσμο της ΟΝΕ, τις πιστωτικές κάρτες, τη γκλαμουριά και την υπερκατανάλωση μέσα από την υπερχρέωση… Όλα φαίνονταν ήσυχα στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας. Έτσι και αλλιώς η αγορά τα ρυθμίζει “όλα”, εκτός από κάποιες οικονομικές νομοτέλειες του καπιταλισμού, όπως τη συσσώρευση για τη συσσώρευση τα κρατικά χρέη και τις φούσκες του χρηματοπιστωτικού  κεφαλαίου. Το κεφάλαιο δεν μπορεί να  ξαναγίνει κεφάλαιο  και επιτίθεται ολοκληρωτικά στην εργατική δύναμη (και σε άλλα στρώματα). Η σαπίλα του καπιταλισμού μπορεί να προσφέρει μόνο την καταστροφή τεράστιων παραγωγικών δυνάμεων και μεταξύ αυτών του πιο δημιουργικού της κομμάτι τη ζωντανή εργασία . Η κρίση του (τις άλλες τις πέρασε με 2 παγκόσμιους πολέμους) περνάει πάνω από τα πτώματα της εργατικής τάξης που σαν “υποκείμενο” δεν μπορεί να διαδραματίσει το “ρόλο” της.

Πριν 3 χρόνια,  το ελληνικό κεφάλαιο ζητάει και την βοήθεια της τρόικας για να εξαπολύσει την πιο βάρβαρη αντεργατική και αντικοινωνική πολιτική. Στην επίθεση του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι αντέδρασαν. Είχαμε συγκεντρώσεις, απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις μόνο που αυτοί οι αγώνες δεν είχαν γενικό θετικό “αποτέλεσμα” εκτός από κάποιες επί  μέρους “νίκες” σε τόπους δουλείας.

Αύριο: Οι μαζικές αντιδράσεις δημιούργησαν νέες συλλογικότητες (κοινωνικά κέντρα, ομάδες
 αλληλεγγύης, επιτροπές ανέργων….) που τις απαρτίζουν άτομα πέρα από τους συνήθεις  γνωστούς του “χώρου”. Αποτέλεσμα αυτών των αγώνων οι νέες σχέσεις στις συλλογικές μας δράσεις. Σχέσεις αμεσοδημοκρατικές χωρίς ιεραρχήσεις διαμεσολαβήσεις και καθοδηγητές.

Επειδή η  επίθεση του κεφαλαίου δεν θα σταματήσει αλλά όλο και θα αυξάνεται αυτά τα “όργανα”, αυτές οι “ νέες πρωτοπορίες” πρέπει να μαζικοποιηθούν, να συντονιστούν και γιατί όχι να δημιουργήσουν το επαναστατικό “σχέδιο” της άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Οι δυνάμεις του “χώρου” μπορούν να διαδραματίσουν θετικό ρόλο άμα απαγκιστρωθούν από τις αγκυλώσεις τους και να συμμετέχουν στις κινηματικές διαδικασίες  ακόμα και αν δε τις ελέγχουν (θυμάστε την “μαζικότητα” των πορειών του “χώρου” στις δεκαετίες 1990 -2010).

Σήμερα, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα δεν δίνει όραμα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Με την αυτοργάνωση , με πολύμορφες μορφές πάλης, με τον ταξικό και κοινωνικό ανταγωνισμό στα πλαίσια των δικών μας “οργάνων” δημιουργούμε τις συνθήκες για το απελευθερωτικό αύριο. Οι συνειδήσεις μάθαμε αλλάζουν στο δρόμο, στον αγώνα, μας το δίδαξαν οι εκατοντάδες  χιλιάδες των συλλαλητηρίων. Η καπιταλιστική  βαρβαρότητα δεν θα σταματήσει  να μας επιτίθεται .Ο σοσιαλισμός (ονομάστε όπως θέλετε την άλλη κοινωνία) είναι αναγκαιότητα και ταυτόχρονα μία ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ.