Η κυβέρνηση του «Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης» και ο ρόλος της στην ενιαία επαναστατική διαδικασία

Του Δημήτρη Κάβουρα

 Φαίνεται ότι αποτελεί συνήθη τακτική σε κάθε κρίση του ΚΚΕ, οι δυνάμεις που διαφωνούν με την πολιτική της εκάστοτε ηγεσίας να πιάνονται από κάποιο προηγούμενο συνέδριο για να υποστηρίξουν ότι για το κάθε ολίσθημα της ηγεσίας φταίει απλώς η μη εφαρμογή των σωστών παλαιότερων αποφάσεων. Το 1989, όταν ξέσπασε ξανά κρίση στο ΚΚΕ λόγω του κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ και της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και Ζολώτα, εμείς, οι διαφωνούντες τότε, επικαλούμασταν την υποτιθέμενη ορθότητα των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, οι οποίες δεν εφαρμόζονταν, έναντι των λαθεμένων αποφάσεων του 12ου Συνεδρίου, οι οποίες οδήγησαν στην κυριαρχία του οπορτουνισμού στο ΚΚΕ και στον Μιλλερανισμό. (Ο όρος προέρχεται από το όνομα του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη  Μιλλεράν (E. A. Millerand), που συμμετείχε στην αστική κυβέρνηση της Γαλλίας το 1899, μια πράξη που καταδικάστηκε έντονα από τους μαρξιστές της εποχής ως προδοσία του μαρξισμού και ως προσπάθεια μετατροπής του εργατικού κόμματος από κόμμα της κοινωνικής επανάστασης σε δημοκρατικό κόμμα της κοινωνικής μεταρρύθμισης. Η καταδίκη της συμμετοχής σε αστικές κυβερνήσεις συνεχίστηκε και με τις αποφάσεις των πρώτων Συνεδρίων της Γ’ Διεθνούς οι οποίες απέτρεπαν τους κομμουνιστές από τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις).

            
Οι διαγραφέντες ή αποχωρήσαντες το 1989 δεν διέθεταν μια συγκροτημένη επαναστατική αντίληψη. Δεν διαχωρίστηκαν όλοι για τους ίδιους λόγους από τον οπορτουνισμό και τον Μιλλερανισμό. Στις γραμμές τους κυριαρχούσε μια πανσπερμία αντιλήψεων και απόψεων ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ