Η μέρα του παιδιού

 Χρόνια πολλά στους μικρούς αγγέλους όλου του κόσμου. Η 20^η Νοεμβρίου κάθε έτους θεωρείται ως η «ημέρα των δικαιωμάτων των παιδιού». Ημέρα του παιδιού... Κανονικά, κάθε ήμερα θα έπρεπε να ανήκει στα παιδιά. Οι γονείς άλλωστε, φροντίζουμε καθημερινά για τα παιδιά μας.

Αλλά δεν γιορτάζουν όλα. Εκεί στη Γάζα για παράδειγμα. Και τα άλλα μέρη που γίνεται πόλεμος. Θα ήθελα, έστω για μια μέρα, οι μεγάλοι να σταματήσουν τις σφαγές, αλλά ξέρω, ότι δεν θα το κάνουν.

Στα μέρη που γίνεται πόλεμος, τα παιδιά δεν γιορτάζουν. Πεθαίνουν δυστυχώς, ή ακρωτηριάζονται από τις έξυπνες βόμβες των ηλιθίων στρατιωτών. Πολλά μένουν ορφανά. Και το μίσος μεγαλώνει. Γιατί άσχετα με το ποιός είναι ο εχθρός, ποιος πολεμά ποιόν και για ποια συμφέροντα σκοτώνονται οι φτωχοί, εκείνος που έχασε το παιδί του, το δικό του άνθρωπο, αδερφό, φίλο, γυναίκα, γονιό, δεν θα ξεχάσει τους φονιάδες. Κι ο κύκλος της βίας ξαναρχίζει.

Δεν γιορτάζουν και τα φτωχά παιδιά. Τα παιδιά, που οι γονείς δεν έχουν να τους πάρουν τα απαραίτητα να ζήσουν. Και για το παιχνίδι δεν χρειάζονται πολλά. Υπάρχουν τα ομαδικά παιχνίδια, το κρυφτό, το κυνηγητό, μια μπάλα, σαν αυτές που φτιάχναμε μόνοι μας, για να παίζουμε, ή μια κούκλα από πανί, για τα κορίτσια. Η φαντασία του παιδιού αντικαθιστά την έλλειψη ακριβών παιχνιδιών.

Αλλά το φαγητό, τα ρούχα; Εκεί τα πράγματα είναι άσχημα. Η φαντασία δεν σε χορταίνει ούτε σε ζεσταίνει. Σήμερα πολλά ψάχνουν στα σκουπίδια. Και το χειρότερο, αυτή η τρομερή εικόνα, πάει να γίνει συνήθεια. Το θεωρούμε πια συνηθισμένο, να βλέπουμε παιδιά, να περιμένουν αποφάγια στα τραπέζια των εστιατορίων, να ψάχνουν στους κάδους. Όπως ήταν σύνηθες στην κατοχή, τα πτώματα στο δρόμο από πείνα και εκτελέσεις.

Κι όσα δεν είναι σ αυτή την κατάσταση πηγαίνουν σ ένα σχολείο φυλακή, που με υποκριτικό τρόπο, αντί να επιβραβεύουν την κριτική και την ελεύθερη έκφραση, διδάσκονται η υποταγή κι ο φόβος. Βραβεύεται η παπαγαλία κι η αντιπαλότητα. Θες καλό βαθμό; Πες το μάθημα. Κι ας λέει σαχλαμάρες το βιβλίο. Είναι υποχρεωμένο το παιδί να τις καταπιεί. Για να μπορέσει μετά χωρίς σκέψη, σα μεγάλος, να καταπιεί το παραμύθι των άλλων «δασκάλων» στα κανάλια.

Μην αντιδράς. Διάβασε! Ας κρυώνεις, ας πεινάς. Υπάρχουν και χειρότερα. Αλλά υπάρχουν και καλύτερα. Γιατί να έχουμε ως παράδειγμα, ως στόχο τα χειρότερα κι όχι τα καλύτερα;

Και το μέλλον; Η σκλαβιά. Δούλοι, απόγονοι δούλων.  Άνθρωποι με όνειρα, με γνώσεις, με μεράκι για να προσφέρουν θα ψάχνουν αύριο μια δουλεία των 500, 400, 300, ότι έχουν ευχαρίστηση τέλος πάντων τα πλούσια αφεντικά να δώσουν.

Σήμερα βλέπουν το πλουσιόπαιδο, να έχει το ακριβό ηλεκτρονικό που του χάρισε «ο πιο καλός μπαμπάς στον κόσμο» και να ντύνεται με τα πιο καλά ρούχα. Αύριο, σα μεγαλύτεροι, θα βλέπουν το ίδιο πλουσιόπαιδο να τους τρώει τη θέση  –  φιλέτο, γιατί ο ίδιος «καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο» έκανε δωράκι στο βολεμένο κηφήνα, που κανόνισε τις θέσεις.

Χρόνια πολλά λοιπόν. Και του χρόνου...

Εύχομαι τα παιδιά, που δεν έχουν, για να γιορτάσουν, να μπορέσουν να γιορτάσουν σύντομα. Και μαζί μ αυτά κι εμείς...