Υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας.

Βραβείο μετά θάνατον απένειμε η Ακαδημία Αθηνών στους δύο Πακιστανούς 18 και 32 ετών αντίστοιχα, οι οποίοι είχαν σκοτωθεί στην προσπάθειά τους, να απεγκλωβίσουν ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες τρένου.

Η Ακαδημία Αθηνών απένειμε το βραβείο στους Hamayun Anwar και Wakar Ahmed, για υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας.

Να θυμίσουμε τι έγινε τότε, τον Απρίλη του 2012: (Η θυσία κι η ανθρωπιά)

... Στο Κρυονέρι Αττικής, ένα τρένο παρέσυρε αυτοκίνητο που είχε μείνει πάνω στις γραμμές.... Το αμάξι του ηλικιωμένου ζευγαριού ανατράπηκε πάνω στις ράγες γιατί «έχασε» μια αριστερή στροφή. Άρχισαν να καλούν για βοήθεια. Συγκεντρώθηκαν σχεδόν 30 άνθρωποι. Μόνο τέσσερις πήγαν να βοηθήσουν. Ήταν όλοι από το Πακιστάν. Γύρισαν το αυτοκίνητο, έσπασαν το τζάμι αλλά δεν άκουσαν ούτε και είδαν το τρένο που ερχόταν. Κι εκείνο, δε σφύριξε εκείνη τη μέρα. Παρέσυρε το ζευγάρι και δυο από τους τέσσερις που έσπευσαν να βοηθήσουν. Ο Αχμάντ και ο Μασοούντ κατάφεραν να σωθούν. Τραυματίστηκαν, αλλά σώθηκαν γιατί κάποιος φώναξε τρένο και πρόλαβαν να απομακρυνθούν.
Ο 18χρονος Χομαγιούν Ανγουάρ και ο 33χρονος Βακάρ Αχμέντ, έχασαν τη ζωή τους κάνοντας το αυτονόητο, βοηθώντας δυο συνανθρώπους τους..

Μοιραία μου έρχεται αυθόρμητα μια σκέψη. Την τεράστια διαφορά του ανθρώπου, που είναι αλτρουιστής, που ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπο, που αν και αδύναμος, φτωχός, τρέχει να βοηθήσει. Με κάτι άλλους, "ανθρώπους" μόνο κατ’ όνομα, που βάζουν το τομάρι τους πάνω απ όλα και είναι υπεύθυνοι για καταστροφές. Που εξαπατούν, βιαιοπραγούν, εκμεταλλεύονται.

Θα περίμενε κάποιο λογικό ον, οι άνθρωποι, που δίνουν πραγματικά θετικό νόημα στη λέξη, που έχουν ανθρωπιά, να επιβραβεύονται και στην ζωή. Αλίμονο όμως. Οι άλλοι, οι ανθρωπόμορφοι, όχι μόνο εξουσιάζουν, αλλά και καταδιώκουν κάθε φτωχό, απελπισμένο, ή αθώο.

Σκεφτήκατε ποτέ ξενοφοβικοί, ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κλείνουμε ανθρώπους, που στην πλειοψηφία τους είναι σαν τους τέσσερις Πακιστανούς κι εκείνους που θα έπρεπε πραγματικά να τους περιορίσουμε, τους έχουμε και μας κυβερνάνε; Μάλιστα, τους κολακεύουν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης όσο είναι δυνατοί, τους προστατεύει ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός; 
Ενώ τους ήρωες τους βραβεύουν μετά θάνατον;

Οι άνθρωποι που τραυματίστηκαν τι απέγιναν άραγε; Φαντάζεσαι φίλη και φίλε, να είναι σε κάποιο σύγχρονο Νταχάου; Να ξυλοκοπήθηκαν από ρατσιστικά τέρατα; Ή να διώχτηκαν στο πλαίσιο «ανακατάληψης» των πόλεων από τα φασιστικά κτήνη;

Ελπίζω να είναι καλά. Δυστυχώς, το μάθημα αυτοθυσίας που δίδαξαν, δεν το έμαθαν όλοι.

Αρκετοί μασάνε το κουτόχορτο του μίσους του φόβου και της εμπάθειας. Βλέπεις, χαλάνε  τέτοιες σπουδαίες πράξεις θυσίας το φόβο, που καλλιεργούν οι κόλακες υπηρέτες του ψέματος και της απάτης. Χωρίς φόβο δεν υπάρχει υποταγή. Και χωρίς υποταγή το σύστημα καταρρέει.