“Νεοέλληνες με γεια μας.......”

Σαν φοιτητής δούλεψα για κάποια καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ στην Μυτιλήνη.Τότε οι εγκαταστάσεις όπως και οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πρωτόγονες. Σκηνές από καραβόπανα, ο χώρος των αθλητικών δραστηριοτήτων ουσιαστικά ένα χωράφι,μια υποτυπώδης παιδική χαρά και μια κουζίνα-πλυσταριό διαμόρφωναν το σκηνικό. Παρόλα αυτά ο θεσμός αποτελούσε μια ανάσα για τις σκληρά δοκιμαζόμενες οικογένειες που έστελναν τα παιδιά τους το καλοκαίρι για να γλυτώσουν κανένα έξοδο, μερικές για να λύσουν έστω και προσωρινά το επισιτιστικό πρόβλημα. Μιλάμε για μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες με τον ένα γονιό στην φυλακή και γενικά για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Κάποιο πρωϊ που έκανα φύλαξη στην πύλη διέκρινα μέσα σε κάτι ξερόχορτα ένα αδέσποτο κουτάβι σε κακά χάλια που παραπατούσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρα και το έβαλα σ' ένα χώρο πίσω στην αλάνα. Πολύ γρήγορα το νέο μαθεύτηκε και τα πιτσιρίκια δεν ξεκολλούσαν από πάνω του. Έτσι ο φιλαράκος μας ο Μάκ πέρασε ένα καλοκαίρι ζάχαρη με την φροντίδα των παιδιών και του προσωπικού. Στο τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου αποφάσισα με βαριά καρδιά να τον αφήσω στον επιστάτη μιας και δεν είχα χώρο να τον φιλοξενήσω και έτσι τέλειωσε αυτή η ευχάριστη εμπειρία.

Προχτές είκοσι χρόνια περίπου μετά από την μικρή μας ιστορία καθώς πήγαινα στην πόλη με το αυτοκίνητο συνάντησα μια οικογένεια “αδέσποτων” με ανθρώπινη μορφή από το Αφγανιστάν σε κακά χάλια, τους έβαλα στ' αυτοκίνητο και καταλήξαμε στα γνώριμα λημέρια μου,τώρα πια ήταν χώρος υποδοχής “άλλων” ταλαιπωρημένων. Είχα χρόνια να πάω. Ο Μάκ βέβαια δεν ήταν εκεί,οι σκηνές από τα καραβόπανα είχαν αντικατασταθεί από ξύλινα σπιτάκια,η αλάνα είχε καλυφθεί από γκαζόν και τσιμέντο,η κουζίνα είχε ανακαινιστεί. Άφησα τους καινούριους φίλους μου με την πεποίθηση ότι θα είναι ασφαλείς σε ένα σχετικά ανθρώπινο περιβάλλον, αλλά και με ένα ανεξήγητα αρνητικό προαίσθημα για την κατάληξη του όλου συμβάντος. Το βράδυ μαθαίνω για τον πνιγμό των 21 μεταναστών και των 6 αγνοουμένων στα ανοιχτά του νησιού.

Αμέσως ξεκίνησαν οι “προκάτ αντιδράσεις” από τους γνωστούς-άγνωστους θεματοφύλακες της κοινωνίας. Δεν θα ασχοληθώ με τις αναφορές του επίσημου κράτους που ώς εντολοδόχος της μεταναστευτικής πολιτικής της Ε.Ε (συνθήκη Δουβλίνο) είναι ο κύριος αυτουργός στο έγκλημα αυτό με αναδρομική ευθύνη,ούτε και με τα συστημικά ΜΜΕ. Άλλωστε μας θεωρούν ξεγραμμένους όπως και η κοινωνία τους θεωρεί τελειωμένα τομάρια εδώ και καιρό. Σ' αυτό το επίπεδο τουλάχιστον τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα.Εκεί που τα πράγματα είναι θολά αλλά ξεκαθαρίζουν και αυτά σιγά-σιγά είναι στον ρόλο που παίζουν οι ΜΚΟ. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει το πολιτικό μεταναστευτικό πρόγραμμα τόσο της συγκυβέρνησης όσο και της ανανεωτικής αριστεράς (πες το και ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν ενοχλούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι για την εξασφάλιση των μονοπολιακών συμφερόντων, δεν ενοχλεί που το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 65% του παγκόσμιου πλούτου, δεν ενοχλούν οι εργατικές πολιτικές που οδηγούν σε φτωχοποίηση ολόκληρες ηπείρους .Όλα θα λυθούν σύμφωνα με την αρχή της αυτορύθμισης μέσα στα πλαίσια του συστήματος-δολοφόνου (πες το και Ε.Ε).Το ΚΚΕ από την άλλη τα είπε, ναι τα είπε, αλλά τι έκανε; Έκανε επιτροπές μεταναστευτικής πολιτικής με παρεμβάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα, έκανε το ίδιο για τα εργατικά δικαιώματα; Δεν νομίζω,αν και ήταν το μόνο που είχε και την εμπειρία και τα μέσα.

Τα περισσότερα απ' τα παιδιά του τότε ΠΙΚΠΑ είναι νέοι που ανήκουν σήμερα στο 1.500.000 εκατομμύριο ανέργους,με τις οικογένειές τους να είναι ανάμεσα στα 3.500.000 φτωχών στην χώρα μας. Αν κάνει κάποιος μια έρευνα πολύ μικρές διαφορές θα διαπιστώσει ανάμεσα σ' αυτούς τους Έλληνες και τους Μετανάστες.

Στην ιστορική καμπή που διανύουμε ένα είναι το σίγουρο, αυτοί που έκαναν τα αναγκαία όταν χρειάστηκε θα κάνουν το ίδιο και τώρα με την μόνη διαφορά ότι τώρα θα έχουν και συμμάχους τα αδέρφια τους ,τους μετανάστες.