Κι όμως σκέφτομαι πως αν ακόμα μας εκπλήσσει ή μας εμπνέει κάτι τατι τόσο συνηθισμένο, τότε ναι. Είμαστε ακόμη άνθρωποι. Είμαστε ακόμη άνθρωποι γιατί κάποιοι θέλουν ολοκληρωτικά να το ξεχάσουμε. Είμαστε άνθρωποι και στην τελική αυτό είναι που δεν πρέπει να τους χαρίσουμε. Πρέπει πάσει θυσία να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας. Πραγματικά θα ήμουν περίεργος να δω τις δαπανήσεις μιας δημοσκόπησης που θα έβαζε έτσι απόλυτα και μανιχαιστικά το δίλημμα : πάση θυσία ανθρωπιά ή πάση θυσία λεφτά; Οτιδήποτε είδους λεφτά, συνήθως ευρώ που είναι και της μόδας, αλλά οτιδήποτε… έτσι απόλυτα και μανιχαιστικά. Άσπρο μαύρο δηλαδή. Όχι ανθρωπιά με λεφτά. Ούτε λεφτά με ανθρωπιά, μεσοβέζικες καταστάσεις για να τα έχουμε με όλους καλά… Δεν μπορώ να δηλώσω αισιόδοξος για το αποτέλεσμα, αλλά είπαμε μέσα σε αυτή τη φυσική συγχορδία της βροχής είναι κι αυτό μια προέκταση της σκέψης… Κι έπειτα θα σε ρωτήσει ο άλλος, τι είναι ρε συ η ανθρωπιά ια να το θέσεις έτσι το ζήτημα; Τρώγεται ή χορταίνει κανείς μόνο με ανθρωπιά κι ευαισθησία; Ή μήπως όλα αυτά λέγονται εκ του ασφαλούς και μιλάει για ανθρωπιά όποιος έχει γεμάτο τον ντορβά; Ναι, ναι ίσως να τοποθέτησα λάθος το θέμα, αλλά μη φοβάσαι. Εξάλλου δεν υπάρχει κίνδυνος να κάνει κανένας μια τέτοιου είδους δημοσκόπηση. Γιατί μετά θα έπρεπε να μπουν κι όλα τα συναφή ερωτήματα της προέκτασης της σκέψης μου. Μη φοβάσαι δεν πρόκειται να την κάνω ούτε εγώ αυτή τη δημοσκόπηση. Ίσως δε να μην είχα το σθένος να απαντήσω ούτε εγώ ο ίδιος σε όλα αυτά και ορίστε που βρήκα και τη λύση. Ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Ούτε ανθρωπιά, ούτε λεφτά. Δεν ξέρω δεν απαντώ κύριοι. Μια ζωή άλλωστε μπορώ να δηλώνω αναποφάσιστος στις δημοσκοπήσεις. Ας την ξέρω την απάντηση. Τη λέω και την επιβεβαιώνω κατηγορηματικά. Ανθρωπιά, αλληλεγγύη. Ευαισθησία και ναι ρε γαμώτο, έρωτας. Πως αλλιώς θα καταλάβεις ότι ζει; Ακόμα και τον καιρό ου μπορούσες να τα αγοράζεις όλα, αυτά δεν ήξερες καν από πού μπορείς να τα ψωνίσεις. Και τι ειρωνικά, για να τα αποκτήσεις έπρεπε να ξεκινήσεις από την πάρτη σου…. Αλλά τι λέω τώρα, προεκτάσεις της σκέψεις…
Αν μας αφαιρέσουν τα εργαλεία της παρατήρησης μας
εκκενώνουν. Μας στερούν τη δυνατότητα να αφουγκραζόμαστε τον κόσμο μέσα από την
ατέλεια μας. Η ατέλεια μας ως είδος είναι αυτή που καθορίζει και την ανθρωπιά
μας. Αν μπορούσαμε να δούμε ότι βλέπουν
και τα μικροσκόπια και αν επίσης βλέπαμε τόσο μακριά όσο τα τηλεσκοπία τότε
είναι απλό. Δεν θα βλέπαμε τίποτα παρά
μόνο ίσως μια εκτυφλωτική λάμψη. Αν μπορούσαμε να ακούμε όλες τις συχνότητες
και όλους τους ήχους δεν θα ακούγαμε τίποτα παρά έναν απόκοσμο βόμβο… Μήπως μας
θυμίζει κάτι από αυτό που έχουν φτιάξει σαν πραγματικότητα; Πραγματικότητα του
απέραντου γκρίζου με την εκκωφαντική σιωπή μιας μονοφωνικής πολυφωνίας; Γι αυτό
προτιμώ την ατέλεια. Αυτή η ατέλεια των αισθήσεων σε κάνει άνθρωπο που η
διαφορά του από τα άλλα ζώα δεν είναι ότι περπατάει στα δύο πόδια αλλά
σκέφτεται. Κι όμως ο κόσμος, η κυρίαρχη κουλτούρα, μισεί τις ετέλειες, Τις
ξορκίζει και νομίζει ότι τις υποκαθιστά
με μονομανίες… Σε ποιόν λογικό να πεις ότι είναι γελοίο άνθρωπος να τρέχει τα εκατό μέτρα σε εννιά
δευτερόλεπτα και αυτός να συμφωνήσει;
Ποιόν να πείσεις ότι η κουλτούρα κι ο πολιτισμός του ανταγωνισμού είναι αυτά
που σκοτώνουν κι αποκτηνώνουν; Αλλά ίσως
να είναι όλα αυτά οι προεκτάσεις μιας σκέψης… Όπως η προέκταση του
βλέμματος πίσω από νοτισμένα και θαμπά τζάμια. Αυτήν την ώρα που η μονοτονία
της βροχής δεν φοβίζει και δεν προκαλεί ανία, αλλά παράγει έναν άλλο κόσμο.
Πίσω από τα θαμπά τζάμια κάτω κατά τη λεωφόρο ο βρεγμένος δρόμος , μια κατοπινή
λεωφόρος. Στο τέλος μια απροσπέλαστη
οδός υψηλών ταχυτήτων. Τα υποκατάστατα των ατελειών και ο τεμαχισμός του
χρόνου. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Οι αποστάσεις που μας χωρίζουν και οι
δρόμοι που μας απομακρύνουν αλλά και μας ενώνουν. Οι ταχύτητες που μας εξοντώνουν. Η βαρβαρότητα για να ζήσει και να ευδοκιμήσει θέλει συναίνεση και
σιωπηρές «πλειοψηφίες»… Κάπως έτσι βαδίζουν οι σκέψεις γύρω από ένα δρόμο που
κάποτε είχε δεντροστοιχίες ευκαλύπτων και μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Που έκανες
βόλτα και δε φοβόσουν τη βιαιότητα της ταχύτητας. Τώρα μια λεωφόρος χωρίς ιχνος
πρασίνου που δεν τολμάς να διασχίσεις
και αύριο - ποιείς ξέρει; - κλειστός
αυτοκινητόδρομός με τον ίλιγγο να περνάει δαιμονισμένα κάτω από τα πόδια σου.
Ας είναι… Ας ψάξω με το βλέμμα την
προέκταση μιας σκέψης, κάτω εκεί στον βρεγμένο δρόμο και τις λάμπες του
δημόσιου φωτισμού που μέσα από τη θαμπάδα δίνουν την εντύπωση πως είναι
φαναράκια μιας εαρινής λιτανείας. Προέκταση που αγγίζει τον απέναντι ξεχασμένο
μαντρότοιχο που έχει μείνει ξεχασμένος
ακόμη και από συνθήματα, αν και θα μπορούσε να γράφει ειρωνικά πάσει
θυσία μοναξιά, και να κοιτάει κάπως θλιμμένα τα αυτοκίνητα να τον προσπερνούν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Αν τα καλοσκεφτείς ταχύτητα κι αποξένωση μεγέθη ευθέως ανάλογα. Όσο αυξάνει το
πρώτο μεγαλώνει το δεύτερο. Παράδοξο ίσως αλλά αληθινό, πάντα ως προέκταση μιας
σκέψης…
Προέκταση της σκέψης και των αισθήσεων. Προέκταση των
αισθημάτων. Αν επεκτείνουμε το πεδίο της
ανθρωπιάς θα βγούμε τελικά νικητές. Ίσως
καταχωνιασμένα σε κάποια συρτάρια τα παλιά σου γράμματα και μια φωτογραφία,
ανάμεσα σε αποξηραμένα τριαντάφυλλα χαρισμένα σε γιορτές και σε χαρές. Έχασαν
κάτι από το άρωμα τους και το χρώμα σκούρυνε αλλά έμεινε πίσω η αδάμαστη δύναμη
της νιότης ,του ονείρου και του
έρωτα. Αυτοί μπορούν να είναι οι
κινητήριοι μοχλοί της εντροπής. Αυτοί και η διεκδίκηση της ζωής που θέλουν να
μας κλέψουν Και όπως θα έλεγε και μια
καλή συντρόφισσα η επανάσταση θα αρχίσει ότα γονείς, μαθητές και
δάσκαλοι απαιτήσουμε και γράψουμε στα πανό μας ότι θέλουμε να δούμε τον ήλιο να
ανατέλλει και να δύει στην ώρα του, θέλουμε την ίδια τη ζωή στην ώρα της και με
ότι αυτό συνεπάγεται…. Ως κυριολεξία και ως προέκταση της σκέψης… Μέχρι να τα
καταφέρουμε λοιπόν, προσοχή στις ατέλειες! Κρύβουν ανθρώπους!...
Μάκης Γεωργιάδης
Ι – ΧΙΙ - 2012
Δημοσίευση σχολίου