Η πανστρατιά για επενδύσεις, την οποία έχει κηρύξει ο πρωθυπουργός, επιχειρεί να αποκτήσει λαϊκή νομιμοποίηση προβάλλοντας κοινοτυπίες του τύπου «χωρίς επενδύσεις δεν πρόκειται να υπάρξουν θέσεις εργασίας» ή «κάθε εταιρία που επενδύει λογικό είναι να αποσκοπεί στο κέρδος».
Όμως πρόκειται απλά για κέρδος ή για ληστεία; Πρόκειται για θέσεις εργασίας ή θέσεις δουλείας; Όχι, οι όροι με τους οποίους γίνονται οι επενδύσεις δεν έχουν την παραμικρή σημασία για τη Δεξιά του κ. Σαμαρά. Ούτε είχαν στο παρελθόν, σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο, ούτε -πολύ περισσότερο- θα έχουν στο μνημονιακό μέλλον.
Στην πλάτη ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων επιχειρείται να στηθούν νέες μεγάλες «αρπαχτές» του ντόπιου και του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου. «Αρπαχτές», καθώς απουσίαζε και απουσιάζει οποιοδήποτε σχέδιο οργανωμένης ανάπτυξης. «Αρπαχτές», καθώς ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος σε «επενδυτές» αντί πινακίου φακής. «Αρπαχτές», καθώς διαλύεται κάθε έννοια δικαίου στις αναθέσεις, στην περιβαλλοντική προστασία, στο δημοκρατικό σχεδιασμό, στην κοινωνική διαβούλευση.
«Μα εδώ οι άνεργοι πεινάνε, τη διαφάνεια και τους ψευτο-οικολόγους θα σκεφτόμαστε;», αλαλάζουν τα συνεργαζόμενα επιτελεία της Δεξιάς, της Κεντροαρισιεράς, των ΜΜΕ, αλλά και της Ακροδεξιάς -με τη Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ να πρωτοστατούν.
Η ρήτρα του 10%
Φαντάζει ίσως υπερβολικό σε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, ίσως δεν ταιριάζει με τις θεωρίες της, αλλά όποιος ασχοληθεί με τα συγκεκριμένα δεδομένα, γρήγορα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ούτε μια μεγάλης κλίμακας επένδυση στην Ελλάδα που να μην έχει το χαρακτήρα της «αρπαχτής». Όπως επίσης ότι έχει άτυπα συνομολογηθεί -αλλά τηρείται ευλαβικά- η ρήτρα του 10% επί των επενδύσεων για μαύρο πολιτικό χρήμα.
Μπορεί άραγε να ξεχασθεί η κυνική ομολογία Ευάγγ. Βενιζέλου στη Βουλή ότι όλες οι γερμανικές εταιρίες, προμηθεύτριες του Ελληνικού Δημοσίου, συνδέονται με σκάνδαλα; Ή μήπως δεν είναι αμαρτωλές όλες οι Συμβάσεις Παραχώρησης, από το Αεροδρόμιο των Σπάτων, την Αττική Οδό, τη Γέφυρα Ρίου-Αντίρριου μέχρι τους αυτοκινητόδρομους;
Ή μήπως δεν είναι «αρπαχτή» οι επιδοτήσεις των μεγάλων επενδύσεων, όπου με τις υπερτιμολογήσεις καλύπτεται σχεδόν ολόκληρο το κόστος της επένδυσης; Ή μήπως δεν είναι σκανδαλώδης η επιβίωση ώς τις μέρες μας του χουντικού μεταλλευτικού κώδικα, που χαρίζει -κυριολεκτικά- εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα στον Μπόμπολα και την Ελληνικός Χρυσός, στον Μυτιληναίο (Αλουμίνα), στον Βαρδινογιάννη και στον Κυριακόπουλο (Βωξίτες). Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Ο εκλιπαρών για επενδύσεις κ. Σαμαράς γίνεται φορέας ενός ιδιόμορφου ραγιαδισμού, απέναντι στα αρπακτικά που διέλυσαν τον τόπο. Αυτοί μόνο μπορούν -τάχα- να μας σώσουν. Να τους τα δώσουμε όλα. Πρόκειται για μια επιχείρηση με έντονη ιδεολογική διάσταση, που αποσκοπεί στο να γονατίσει το λαϊκό φρόνημα και να αποκαθάρει την κλεπτοκρατία από τις βαρύτατες ευθύνες της για την πορεία του τόπου.
Επί της ουσίας, όμως, το μόνο που μπορεί να φέρει η μνημονιακή τρικομματική συγκυβέρνηση είναι μια νέα κατάσταση, τρισχειρότερη από τη σημερινή: ένα καταστροφικό επενδυτικό μοντέλο, τύπου Νιγηρίας. Όπου Ευρωπαίοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και Καταριανοί, μαζί με την ελληνική ολιγαρχία, θα ληστεύουν το φυσικό και τον ανθρώπινο πλούτο της χώρας.
Δημοσίευση σχολίου