Τα ραγισμένα πρόσωπα του Ιανού της εποχής, ισχυρό αποτύπωμα στις ρυτίδες ανθρώπινων προσώπων. Όταν τα λούζει το σπαρακτικό φως μιας αυγής πίσω από συρματοπλέγματα κι όταν τα τυλίγει το σκοτάδι στις υπόγειες στοές της ιστορίας. Ραγισμένα πρόσωπα, ρυτίδες αέναου κάματου και βασανιστικές σκέψεις να τρυπώνουν από όλες του μυαλού τις χαραμάδες.
Ένα βαθύ βλέμμα στο παρελθόν το οποίο για χρόνια το είχε σκεπάσει η λήθη. Δεν μπορείς να κοιτάζεις στοργικά ό, τι παραμορφώνει με βιαιότητα την αλήθεια και καταργεί τη μνήμη για να την αντικαταστήσει με σκόρπιες ψευδαισθήσεις ομοψυχίας και ενότητας. Ένα βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και δεν μπορεί να ξεκρίνει το σχήμα και την υφή των εξελίξεων.
Πώς να τα διακρίνεις άλλωστε όλα αυτά όταν ακόμα ο χτύπος της καρδιάς του μέλλοντες κρύβεται μέσα στις υπόγειες στοές της αντίστασης που ολοένα και πιο έντονα σκάβονται κάτω από τις πόλεις μας. Ανοίγονται εντός μας άλλοτε με πυρετό και έξαψη και άλλοτε με την ψυχραιμία μιας απελπισίας ή μιας γνώσης.
Μπλέκονται έτσι οι εικόνες τόσο που να θαμπώνει το τοπίο. Τι παράξενος καιρός, κατάλληλος για σπορά. Εξίσου κατάλληλος και για συγκομιδή. Για θερισμό.
Είναι αυτός ο ίδιος ο καιρός ο θεριστής των ρόδων. Αυτό που μπορείς να προσμένεις, σαν ένα αόρατο χέρι να κόβει τα τριαντάφυλλα και από ψηλά να τα πετάλι προς τη γη. Μια ατελείωτη βροχή από κόκκινα τριαντάφυλλα που πέφτουν απαλά στη γη. Ροδώνες ολάκεροι να πέφτουν σαν βροχή αυτές τις ραγισμένες αυγές σαν απαλά χάδια πάνω στους σιτοβολώνες. Τα στάχυα να πλαγιάζουν αγκαλιά με τα τριαντάφυλλα κάτω από το ανεπαίσθητο άγγιγμα του αέρα και να σμίγουν θροΐζοντας απαλά.
Είναι ίσως αυτή η εικόνα από ένα μέλλον που περιμένουν όσοι κινούνται τώρα υπόγεια στα καταφύγια της ιστορίας και περιμένουν να ξεπηδήσουν στο προσκήνιο. Να πλημμυρίσουν τους δρόμους όπως εκείνες τις μέρες της άνοιξης της παρισινής Κομμούνας. Περιμένουν να πάρουν το λόγο και να κρατήσουν στα δικά τους χέρια τη λάμψη από την ελευθερία του ανθρώπου.
Με τέτοια ορμή και αποφασιστικότητα που να αφήνει να περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι τις κάνες των τουφεκιών τις φράζουν τα τριαντάφυλλα. Έτσι που η άνοιξη να δικαιώνεται μέσα από τα δικά τους βήματα και να προχωράει ακάθεκτη αψηφώντας την ιδέα της φθοράς και την απειλή του θανάτου. Το σύνθημα… Το σύνθημα για μια νέα αρχή είναι αυτή η ατελείωτη βροχή από ρόδα. Εκεί που οι επιθυμίες μας να αλλάξουμε τον κόσμο θα σμίγουν με τη μακρινή ενατένιση του μέλλοντος, χωρίς να εγκαταλείπουν τις παρακαταθήκες του παρελθόντος. Εκεί που θα δικαιώνονται όσοι κάποιο ανοιξιάτικό πρωινό πήγαν για «καθαρό αέρα» κι έπεσαν σαν τον Μπελογιάννη βαστώντας σφιχτά ανάμεσα στα δάχτυλα ένα γαρύφαλλο.
Το αίμα από αυτό το γαρύφαλλο είναι αυτό το ίδιο τι αιθέριο έλαιο που κρύβει η αντίσταση. Που δε σβήνει, δε χάνεται στο πέρασμα των χρόνων και θα συναντηθεί με το αιθέριο έλαιο του φωτεινού μέλλοντος της απελευθέρωσης, το οποίο κρύβεται στα σπλάχνα αυτής της παράξενης βροχής από τριαντάφυλλα.
Τριαντάφυλλα που περιμένουν μαζί με τα στάχυα που λικνίζονται από τον άνεμο τον καιρό του θερισμού. Καιρός που ίσως δεν είναι και πολύ μακριά, αλλά χρειάζεται να έχεις ανοιχτή καρδιά και μυαλό για να ακούσεις την παράξενη αυτή βροχή η και μπορεί να χρειαστεί να χάσεις και τον ύπνο σου για να τα καταφέρεις να την ακούσεις. Βλέπεις καμιά φορά η ιστορία είναι βιαστική όσο κι αν για τα ανθρώπινα μέτρα φαίνεται να κυλάει αργά…
Μάκης Γεωργιάδης
ΧΧΧΙ – ΙΙΙ – 2013
Δημοσίευση σχολίου