Δεν θα αναφερθώ καν σ΄
αυτές τις εστίες αντίστασης
γιατί λίγο πολύ είναι γνωστές και άλλοι
αφηγητές τις έχουν περιγράψει με
λεπτομέρεια.
Χωρίς να σπείρω
ενοχές θα θελα να διαχύσω στις παραλίες
της ξεγνοιασιάς και στις ουζοκατανύξεις
αυτό το πνεύμα της αντίστασης γιατί
αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα είμαστε και
τον Σεπτέμβρη “στα χαρακώματα”.
Οι μυστηριακές
μεζεδοαποδράσεις της παρέας ,το πρωινό
καλοκαιρινό ξύπνημα αγναντεύοντας το
αιγαίο κάτω από την κληματαριά, η
“προστασία” της ομπρέλας και γενικά
η λήθη του καλοκαιριού θα έκαναν ένα
αμέτοχο και ανούσιο άτομο να επιβεβαιώσει
έστω και πρόσκαιρα την μετριοπάθεια
και ουδετερότητά του κάνοντας την σκέψη
“ να που είμαστε καλά”.
Είμαι σχεδόν
σίγουρος ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες
στο μυαλό του ασυμβίβαστου και κοινωνικά
αγωνιστικού χαρακτήρα θα τριβελίζει η
ίδια σκέψη με μικρότερη διάρκεια και
χαμηλότερη ένταση γιατί θα αντιπαραβάλεται
η σκέψη ότι και γι αυτές τις μικρές
στιγμές ξεγνοιασιάς ,πέρα των μεγάλων
αγώνων για εργατική ολοκλήρωση,πάλαιψαν
οι γνωστοί-άγνωστοι που διαβάζουμε κάθε
τόσο στις αναρτήσεις και που επίσης δεν
θα αναφέρω γιατί “οι νοιάζοντες”
γνωρίζουν καλά.
Αυτοί είναι που
ανέβασαν στο ανώτατο επίπεδο την έννοια
της “παρέας”,στο επίπεδο το ανατρεπτικό,το
ασυμβίβαστο ,το επαναστατικό.
Αυτοί που κράτησαν
τις εστίες αντίστασης αναμμένες για
την τελείωση του ανολοκλήρωτου αγώνα
για κοινωνική απελευθέρωση και
χειραφέτηση.
Λοιπόν καμιά
ανάπαυλα κουφάλες, στην μνήμη αυτών που
“λείπουν για ό,τι πρέπει”.
Δημοσίευση σχολίου