Χάνεται ο δρόμος κάτω από βήματα. Χάνονται και οι αποστάσεις αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ο δρόμος δεν σώνεται. Λες και παραμένει αδιάβατος και παρά τη βεβαιότητα ου επικρατεί ότι κάποιος έχει περάσει ξανά από εδώ είναι σα να μην έχει υπάρξει ποτέ αυτή η πράξη.
Σαν μια αιώνια άσβεστη παρακαταθήκη να έχει υπάρξει γενεών περασμένων προς τις νεότερες ότι ο δρόμος αυτός πρέπει να χαραχτεί και να χαραχτεί ξανά με βάση τα σχέδια του μέλλοντος και γι αυτό να μοιάζει σα να μην χαράχτηκε και να μην πατήθηκε, να μην περπατήθηκε ποτέ.
Ακόμη και όσοι ένιωσαν κάποτε τα πόδια τους να καίνε πατώντας αυτό το οδόστρωμα, ακόμη και όσοι από μια μανία που αντάμωνε τον ψυχαναγκασμό μέτραγαν με πάθος τα βήματα τους πάνω σε αυτούς τους δρόμους, ναι ακόμη κι αυτοί δεν μπορούν με βεβαιότητα να πουν ότι αυτός ο δρόμος είναι αυτός ο ίδιος.
Ο ίδιος κι απαράλλαχτος πάνω στον οποίο κάποτε βάδισαν. Τι πιο φυσιολογικό κατά μια έννοια αφού άλλαξε ο δρόμος, άλλαξαν κι αυτοί. Κάποιοι μπορεί να ξέχασαν ακόμη και να περπατούν, πόσο μάλλον να καταφέρνουν να ανοίγουν από την αρχή μονοπάτια και δρόμους. Έμειναν κατά κοπιώ τρόπο μετέωροι. Επιρρεπείς σε φόβους πως ανά πάσα στιγμή διατρέχουν κίνδυνο να υποχωρήσουν σαν θανατηφόρες παγίδες οι σχάρες των υπονόμων της ιστορίας που κυλά σαν αθόρυβο πότοι κάτω από ανήσυχους και πυρωμένους δρόμους και να τους καταπιεί. Και κατόπιν μένοντας ακίνητοι και αδρανείς γλίτωσαν αό την ιστορική χοάνη για να τους καταπιεί το σκοτάδι και η λήθη.
Δώσε σημασία στην πορεία αλλά ποτέ μην ξεχάσεις τον προορισμό ακόμη κι όταν οι αμφιβολίες φωλιάσουν στην καρδιά και ο δρόμος μπορεί να μοιάζει αδιάβατος. Πυρωμένα είναι τα βήματα της ιστορίας πάνω στους ίδιους δρόμους και μπορεί να συντροφεύει αδιόρατα χιλιάδες άλλα βήματα. Είναι τέτοιοι οι καιροί που δε χωράνε ψευδαισθήσεις. Είναι τέτοιοι οι καιροί που αφηγούνται πια από μόνοι τους την ιστορία και χρειάζονται μάτια εκατό, μυαλό, καρδιά και χέρι α για να τη διαβάσεις. Είναι τέτοιοι οι καιροί που δεν επιτρέπουν πια ανάπαυση στ μέτωπα.
Υπογραμμίζουν πως πια οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τάματα και θυμιάματα όπως θα έκαναν οι οπαδοί μιας πίστης στα δικά τους εικονίσματα. Οι δρόμοι δεν χαράζονται εξ αποκαλύψεως και οι Ερυθρές θάλασσες είναι σίγουρα χρωματισμένες έτσι από αίμα. Τέλειωσαν πια οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις που έγιναν με χαρτοπόλεμο. Όλα επιστρέφουν στην κλασική περίοδο και αν είναι να γίνει κάτι από όλα αυτά θα γίνει με πραγματικά πυρά και μάχες σώμα με σώμα. Το τέλος της εποχής αυτής στο μεταίχμιο ανάμεσα στο πιο φωτεινό μέλλον και το πιο σκοτεινό παρελθόν.
Οι δρόμοι χαράζονται εκ νέου κι ας έχουν πατηθεί. Πάνω τους είναι χαραγμένα τα ανεξίτηλα σημάδια όσων άφησαν τα ίχνη των προσδοκιών και των πόθων τους, αλλά και των παθών τους. Χρειάζεται το ταξίδι μας αυτούς τους δρόμους. Χρειάζεται τη διαπλάτυνση των παλιών. Το καθάρισμα των χορταριασμένων και αυτών που ξανάγιναν χέρσες γαίες.
Χρειάζεται και τη χάραξη των νέων λεωφόρων που πάνω τους θα βαδίσει το μέλλον και ίσως ο προορισμός να δικαιωθεί όταν ανακαλύψουμε ότι μπορούν όλοι αυτοί οι παλιοί και νέοι δρόμοι να συναντηθούν σε ένα τοπίο χειραφέτησης και ελευθερίας…
Μάκης Γεωργιάδης
XII – VII – 2013
Δημοσίευση σχολίου