Διάβασα πρωί- πρωί της Τρίτης το κύριο θέμα των Νέων με τίτλο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» και από τότε κλαίω ασταμάτητα, βρυσούλες έχουνε γίνει τα μάτια μου. ‘Όταν θέλουν οι άτιμοι να σε συγκινήσουν, το κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Διαθέτουν και τις κατάλληλες πένες, άλλωστε. Διαβάστε και κλάψτε:
«Σε αντίθεση με τα χαμογελαστά πρόσωπα από όλο τον κόσμο που κοσμούν το εξώφυλλο της Έκθεσης Παγκόσμιας Ευτυχίας 2013 (World Happiness Report 2013), την οποία συνέταξαν κορυφαίοι οικονομολόγοι για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών, τα αποτελέσματά της αποδεικνύουν ότι οι οικονομικές και πολιτικές αναταράξεις έχουν μειώσει δραστικά τα επίπεδα ευτυχίας στις χώρες της ευρωζώνης. Εν μέσω ύφεσης, η Ελλάδα δείχνει να υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, καταλαμβάνοντας την 70ή θέση σε σύνολο 156 χωρών, με δείκτη ευτυχίας 5,4 έναντι 7,7 της πιο ευτυχισμένης χώρας, της Δανίας. Σε κανένα άλλο κράτος του κόσμου δεν καταγράφηκε μεγαλύτερη μείωση της ευτυχίας την περίοδο 2010-2012 όσο στην Ελλάδα. Μόνο η Αίγυπτος, η οποία τα τελευταία δύο χρόνια βιώνει συνεχείς πολιτικές αναταράξεις, κατέγραψε την περίοδο αυτή μεγαλύτερη μείωση στα επίπεδα ευτυχίας. Όλοι οι δείκτες που αποτιμούν το βιοτικό επίπεδο αλλά και την ψυχολογία των πολιτών βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση».
Πόσο όμορφο είναι να μην έχεις καμία ηθική αναστολή, πόσο γλυκό είναι να είσαι απολύτως ξεδιάντροπος. Να περιγράφεις με ύφος λυγμικό την καταστροφή του λάου, γνωρίζοντας ότι εσύ ίδιος έχεις συμβάλει τα μέγιστα σε αυτήν. Ότι ως μνημονιακό, συστημικό και διαπλεκόμενο ΜΜΕ ήσουν στην εμπροσθοφυλακή των δυνάμεων που συνέβαλαν στο να γίνει η Ελλάδα η πιο δυστυχισμένη ευρωπαϊκή χώρα, να κατρακυλήσει στο σχετικό δείκτη όσο κατρακύλησε μόνο η Αίγυπτος. Η Αίγυπτος που στο ίδιο διάστημα βίωσε επαναστάσεις, συγκρούσεις, πραξικοπήματα.
Οι θύτες χύνουν δάκρυα για τα θύματά τους. Δάκρυα κροκοδείλια, διότι αν ένοιωθαν ειλικρινή θλίψη, θα έδειχναν έμπρακτη μεταμέλεια, θα άλλαζαν τη γραμμή τους, θα πολεμούσαν την πολιτική που έριξε τον κόσμο στα βάθη της δυστυχίας. Καμία τύψη, καμία μεταμέλεια, κανένα έλεος. Επιλέγουν κατά καιρούς θέματα συμπονετικά, μόνο και μόνο για να συγκρατήσουν την κυκλοφορία τους, που κατρακυλάει με τους ίδιους ρυθμούς που κατρακυλάει και η ευτυχία των Ελλήνων. Καρά βάθος, ούτε η κυκλοφορία τους νοιάζει. Στον ΔΟΛ, όπως και στα υπόλοιπα συστημικά μέσα, δεν γράφουν πλέον για να ικανοποιήσουν το κοινό τους, γράφουν για να ικανοποιήσουν τις τράπεζες που τους κρατάνε στη ζωή με θαλασσοδάνεια.
Καμία τύψη, καμία μεταμέλεια, κανένα έλεος. Στο κύριο θέμα τους χύνουν δάκρυα για την καλπάζουσα δυστυχία των ελλήνων και στο κύριο άρθρο τους, πέντε πόντους παρακάτω, επιτίθενται σκαιά στους καθηγητές και τους δασκάλους, αποκαλώντας τους «συνδικαλιστές με κομματική σημαία». Αλλά τι να περιμένει κανείς από τους ανθρώπους που πριν από μία εβδομάδα απέλυσαν εργαζόμενη των 600 ευρώ, με μωρό 12 μηνών και σύζυγο ανάπηρο και άνεργο.
Να κλείσω με μια ερώτηση, κύριοι του ΔΟΛ: Πόσες θέσεις κατρακύλησε στο Δείκτη Ευτυχίας η μητέρα που απολύσατε;
Δημοσίευση σχολίου