Λίγο έξω απ’ το νησάκι τής Λαμπεντούζα στην Ιταλία, η θάλασσα «ξέβρασε» διακόσια έντεκα ανθρώπινα πτώματα προσφύγων, ενώ την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εκατό πενήντα ακόμα ψυχές αγνοούνται. Ένας απολογισμός μιας τραγωδίας, που δεν έχει τέλος. Σήμερα στη Λαμπεντούζα, χθες στη Λέσβο, στη Σάμο, στον Έβρο... Μια ατέλειωτη σειρά χιλιάδων θανάτων στους τσιμεντένιους φράκτες-τείχη, στα σαπιοκάραβα των σύγχρονων δουλεμπόρων και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες της Μεσογείου.
Στην ταινία «Welcome» του Γάλλου σκηνοθέτη Philippe Lioret, που διαπραγματεύεται την προσπάθεια ενός μετανάστη «Χωρίς Χαρτιά» να περάσει από το Καλαί στο Ντόβερ διασχίζοντας τη Μάγχη κολυμπώντας, είναι τόσο μεγάλη η δίψα του πρωταγωνιστή μετανάστη για να ζήσει με την αγαπημένη του στην Αγγλία, που ο εκπαιδευτής και προστάτης του στη Γαλλία, που υποδύεται ο Vincent Lindon, λέει σε μια σκηνή του έργου στην εν διαστάσει σύζυγό του: «Σκέψου πως θέλει να πάει κοντά στην κοπέλα του περνώντας τη Μάγχη κολυμπώντας, ενώ εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να σε διεκδικήσω ούτε περνώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο».
Ποιος λοιπόν είναι ο λόγος που φέρνει όλους αυτούς τους ανθρώπους στην Ευρώπη, ενώ ξέρουν καλά πως ρισκάρουν τις ζωές τους; Η ανάγκη για επιβίωση, η ανάγκη να ζήσουν, είναι τελικά πιο δυνατή απ’ όλα τα εμπόδια, όσο μεγάλα και αν είναι. Μια ανάγκη, που για αιώνες ήταν πάντα κυρίαρχη στους ανθρώπους.
Όσους φράκτες και να στήσει η Ευρώπη, όσους συνοριακούς φρουρούς και να βάλει, όσες επαναπροωθήσεις και να καταφέρει, το ζήτημα της μετανάστευσης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά αν δεν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που το δημιουργούν. Δηλαδή οι πόλεμοι στις χώρες προέλευσης των μεταναστών και η οικονομική τους εκμετάλλευση, παλαιότερα και τώρα, απ’ την καπιταλιστική Δύση.
Η πολιτική της αποτροπής που προωθείται μέσα απ’ τα κέντρα κράτησης τύπου «Παγανής» παλαιότερα και τύπου «Μόριας» τώρα, γνωρίζουν και οι ίδιοι πως δε λύνει το πρόβλημα. Έφτιαξαν, ας πούμε, το φράκτη στον Έβρο, αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι να μεταφέρουν τις μεταναστευτικές ροές στα νησιά του Αιγαίου.
Η πολιτική της αποτροπής, όμως, δεν έχει στόχο μόνο και κυρίως τους μετανάστες. Έχει στόχο και τις συνειδήσεις των Ελλήνων. Να τους περάσει το φόβο, την ανασφάλεια και άρα την εχθρότητα και το ρατσισμό απέναντι στους ξένους, που εν δυνάμει είναι όλοι τους επικίνδυνοι για να εγκληματήσουν σε βάρος των ντόπιων.
Η κυβέρνηση, μέσω της Ε.Ε., διέθεσε 7.500.000 ευρώ σε περίοδο άγριας λιτότητας για να χτίσει μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Μόρια.
Για όσους το ακούνε, αυτό μοιάζει εξαιρετικά παράλογο να δίνονται τόσα χρήματα για μια φυλακή, όταν δεν υπάρχουν γάζες στα νοσοκομεία, πετρέλαιο και μολύβια στα σχολειά, όταν κόβονται συντάξεις των 300 ευρώ.
Κι όμως. Για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και τους εν Ελλάδι αυλικούς της, το ζήτημα της μετανάστευσης δεν είναι μόνο ζήτημα ασφάλειας της Ευρώπης και των Ευρωπαίων, όπως διατείνονται.
Είναι και παραμένει γι’ αυτούς και ένα ζήτημα ιδεολογικής κυριαρχίας και επιβολής στην εργατική τάξη της Ευρώπης, για να μπορεί να αναπαράγεται μέσω του φόβου και του ρατσισμού η κυρίαρχη ιδεολογία της.
Γι’ αυτό φτιάχνουν φυλακές-φρούρια με άθλιες συνθήκες. Οι εξεγέρσεις, που είναι φυσικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης, χρησιμοποιούνται στη συνέχεια ως φόβητρο και απόδειξη της «εγκληματικής φύσης» των μεταναστών.
Γι’ αυτό λοιπόν, κοντά στο σύνθημα «Στους φράκτες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου, κρύβεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου», έχει εξαιρετική σημασία να ακούγεται πάντα στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης και το σύνθημα «Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι, Έλληνες και ξένοι εργάτες, ενωμένοι…».
Δημοσίευση σχολίου