Η κλεψύδρα τους τελειώνει

Του Μενέλαου Γκίβαλου - "Παρόν

Το μνημονικό-κυβερνητικό σύστημα βλέπει με τρόμο να πλησιάζει το τέλος του. Εδώ και πάνω από τρία χρόνια το μνημονιακό σχήμα διακυβέρνησης απαξιώνεται και διαλύεται, υπηρετώντας μια ακραία μνημονιακή-νεοφιλελεύθερη στρατηγική που καταστρέφει συστηματικά και προσχεδιασμένα την παραγωγική και κοινωνική δομή της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ έχει από καιρό διαλυθεί και αργοσβήνει, συντηρούμενο στην πολιτική ζωή λόγω της συμμετοχής του στην κυβερνητική εξουσία. Η Νέα Δημοκρατία μετατράπηκε, μέσα σε λίγους μήνες, σε ένα ακροδεξιό-νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που δεν εκπροσωπεί φιλελεύθερες κοινωνικές τάξεις και στρώματα αλλά τις συντηρητικές ηλικιακά ομάδες, κάποιους θύλακες στον αγροτικό χώρο και, κατ' εξοχήν, εκείνες τις οικονομικο-κοινωνικές ομάδες που επωφελούνται από την άνιση διανομή και τους μνημονιακούς οικονομικούς μηχανισμούς και οι οποίες αποτελούν το
10% περίπου του εκλογικού σώματος.

Η «αγωνία» των μνημονιακών μηχανισμών, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο κυρίως στο εξωτερικό, αφορά στο (άμεσο) μέλλον της μνημονιακής διακυβέρνησης. Η «κλεψύδρα» του εναπομείναντος πολιτικού χρόνου της παρούσας κυβέρνησης εξαντλείται, με ταχείς ρυθμούς.

Πράγματι, από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 βιώνουμε το επικοινωνιακό σχέδιο μετάθεσης της σκληρής πραγματικότητας. Η διακυβέρνηση της χώρας εκμετράται και αποτυπώνεται σε «επικοινωνιακά στιγμιότυπα»: Μέτρα, «αναγκαία», για την επόμενη δόση, «διευθέτηση» του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές, πλεόνασμα και «ελπίδες» για αλλαγή της στάσης της Γερμανίας μετά τις ευρωεκλογές...

Και στο ενδιάμεσο η πολιτική ζωή διανθίζεται από τις εφήμερης εμβέλειας «πολιτικές» που εκπορεύονται από το ακροδεξιό στρατηγείο του Αντ. Σαμαρά: Succes story, απειλή για εκλογές (σε ποιους άραγε;), ακραία πόλωση με τη θεωρία των «δύο άκρων»... Ακόμα και η «υπόθεση» της παρ' ολίγον κυβερνητικής σύμμαχου της ΝΔ, της Χρυσής Αυγής, ενσωματώθηκε μετά από λίγα 24ωρα στο επικοινωνιακό παιγνίδι.

Τώρα, όμως, φαίνεται ότι εξαντλούνται ακόμα και τα επικοινωνιακά «καύσιμα». Τα νέα μέτρα, η ουσιαστική δήμευση της ατομικής ιδιοκτησίας, οι νέες επαπειλούμενες περικοπές συντάξεων, η ραγδαίως προωθούμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, δεν είναι πλέον διαχειρίσιμες ούτε πολιτικά ούτε επικοινωνιακά.

Η αντίθεση, η ευθεία σύγκρουση της μνημονιακής κυβέρνησης με τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μεταφέρεται τώρα στο εσωτερικό των κομμάτων της διακυβέρνησης. «Πόλεμος όλων εναντίον όλων», με εύκολο στόχο τον Γ. Στουρνάρα ο οποίος άλλωστε «χτίζει» το πολιτικό ή επαγγελματικό του μέλλον δίδοντας όρκους πίστης στην «τρόικα» και στην κ. Μέρκελ.

Πώς θα αναπαραχθεί το μνημονιακό σύστημα διακυβέρνησης; Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον «αδύναμο κρίκο» και ο φόβος της ΝΔ είναι ένας «ξαφνικός του θάνατος» από κάποιους «ντεσπεράντος» (απελπισμένους) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Γi' αυτό και στηρίζεται ανεπιφυλάκτως από τον Αντ. Σαμαρά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Ποιες είναι οι μνημονιακές εναλλακτικές λύσεις;
Η πρώτη μπορεί να υλοποιηθεί με την αμφίπλευρη διεύρυνση -σε κυβερνητικό επίπεδο- της ΝΔ. Η χουντική/νεοναζιστική ακροδεξιά, αποκαθαιρόμενη από τα εγκληματικά της στοιχεία, θα μπορούσε να διαμορφωθεί ως ένα «υπεύθυνο» σχήμα, δεξιότερα της ΝΔ ώστε να συγκροτήσει έναν «εθνικά συγγενή» χώρο...

Ήδη ο Γ. Καρατζαφέρης βγήκε από το πολιτικό «ψυγείο» και περιφέρεται στα ΜΜΕ εμφανιζόμενος ως πιθανός ηγέτης ενός τέτοιου μορφώματος.

Η διεύρυνση προς τον χώρο της αυτοαποκαλούμενης «Κεντρο-αριστεράς» επιχειρείται εδώ και καιρό από τον Ε. Βενιζέλο -ως εκλογική σύμπραξη με τη ΔΗΜΑΡ- και σχηματοποιήθηκε με την εμφάνιση των «58». Ένα άμορφο και «ουδετεροποιημένο» σχήμα που «βαφτίζεται» με το όνομα «Ελιά» θα διευκόλυνε τα μέγιστα τον Ε. Βενιζέλο, που θέλει να απαλλαγεί από την ταμπέλα «ΠΑΣΟΚ», καθ' όσον το κόμμα του κινδυνεύει να εξαχνωθεί σης επόμενες εκλογές...

Όλοι, όμως, αυτοί οι «επί χάρτου» σχεδιασμοί εκπονούνται εκτός της σκληρής κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας και καταρρέουν μόλις έρθουν σε επαφή με την πραγματική ζωή.
Η άλλη εκδοχή, που πιθανόν να απασχολεί τις ηγέτιδες πολιτικο-οικονομικές ελίτ των δανειστών μας, αφορά την πιθανότατη περίπτωση να καταρρεύσει η παρούσα κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν και να αναλάβει την διακυβέρνηση ένα ευρύτερο «αντι-μνημονιακό» σχήμα με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε το δίλημμα «ενσωμάτωση ή περιθωριοποίηση» μιας νέας αντι-μνημονιακής εξουσίας μπορεί να ενεργοποιηθεί, είτε στο ένα είτε στο άλλο του σκέλος... Αν υποθέσουμε ότι λογικά οι δανειστές μας δεν έχουν συμφέρον να προκαλέσουν μια ευθεία σύγκρουση, ίσως τότε επιχειρήσουν να συνδιαλλαγούν μια νέα κυβέρνηση μέσω μιας αναθεώρησης των όρων των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλα αυτά τα ενδεχόμενα -είτε αρνητικά είτε θετικά- περιέχουν ως θεμελιώδη παράγοντα την απόφαση και τη στάση των πολιτών, του ελληνικού λαού να υπερασπισθεί τη χώρα του, την αξιοπρέπεια του, να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Η ιστορία, άλλωστε, δεν γράφεται με τις εκλογικές αναμετρήσεις αλλά με τους αγώνες και την πίστη των λαών για ελευθερία και δημοκρατία.