Άλλος για Κουάλα Λουμπούρ κι άλλος για Κορυδαλλό!

Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης - "Δρόμος της Αειστεράς"

Αγαπητέ συμπολίτη,

δεν ήμασταν καθόλου προετοιμασμένοι γι' αυτό τον αναπάντεχο, ασύμμετρο και ολοκληρωτικό πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον της πατρίδας μας. Εν μέρει δικαιολογημένα και εν μέρει αδικαιολόγητα, γιατί ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να επαναπαύεται πλήρως, ούτε καν στις καλύτερες εποχές, σαν αυτή που ζήσαμε μαζί με άλλους στην Ευρώπη μεταπολεμικά.

Πρωτόγνωρη ευημερία, πρωτόγνωρη καθιέρωση πολιτικών δικαιωμάτων, πρωτόγνωρης διάρκειας ειρήνη επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Δεν είναι μικρά ούτε συνηθισμένα πράγματα αυτά στην ιστορία. Αλλά, παρ' όλ' αυτά, δεν έπρεπε να ξεχνούμε εντελώς ότι το σύστημα στη δομή του παρέμενε το ίδιο. Ότι είναι αυτό που προκάλεσε τους δύο παγκόσμιους πολέμους και πάρα πολλούς μικρότερους ανά τον κόσμο με 100 εκατ. νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές μέσα στον 20ο αιώνα. Και ότι, κάτω από την επιφάνεια και πέρα από τις ουσιαστικές αλλαγές που συνέβησαν, οι νοοτροπίες, οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές αιώνων δεν έπαψαν να υπάρχουν, άλλες εν ενεργεία και άλλες εν υπνώσει, όπως ο φασισμός και ο ρατσισμός.

Ότι το σύστημα εξακολούθησε να βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ότι το σύστημα από τη φύση του επιφέρει τί διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ότι η κινητήρια δύναμη του, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του, του κοινωνικού κράτους, είναι ο ανταγωνισμός και η κερδοσκοπία.
Ότι ο πραγματικός θεός του δεν είναι ο Χριστός, ο Γιεχωβάς ή ο Αλλάχ, αλλά το χρήμα. Γι' αυτό, από τον πυρήνα του το σύστημα είναι, κατά πλάτος και κατά μήκος, εχθρικό στις ανθρώπινες αξίες, στη δικαιοσύνη, την ισότητα, τη δημοκρατία. Πάντα, έστω με διαβαθμίσεις, θα κυριαρχεί το δίκαιο όχι του έχοντος δίκιο, ούτε του καλύτερου, αλλά του ισχυρότερου και του πλουσιότερου που κατά κανόνα ταυτίζονται. Την πατήσαμε, λοιπόν, γιατί άλλοι πίστεψαν ότι ο καπιταλισμός στην εξέλιξη του θα γίνεται όλο και πιο ανθρώπινος και άλλοι γιατί αισθάνθηκαν τις προοδευτικές ιδέες τους να αποδυναμώνονται στην εποχή της ευημερίας.

Γιατί ποιος ήθελε να ακούσει για σοσιαλισμό και ποιος είχε διάθεση να ακούσει την κριτική μας στο σύστημα όσο ο ίδιος περνούσε καλά; Τώρα, όμως, το σύστημα ξεγυμνώνεται. Χωρίς αντίπαλο δέος, με υπερσυγκέντρωση του πλούτου και της ισχύος σε μια δράκα ολιγαρχών και ολιγοπωλίων, ο άνθρωπος στον αναπτυγμένο κόσμο, που αισθανόταν αν όχι παγώνι οπωσδήποτε κοκόρι, ξανάγινε μυρμήγκι. Εύκολα πατιέται. Το κέρδος που από τη φύση του δεν έχει οίκτο, είναι άπληστο και αχόρταγο και δεν έχει ούτε ανθρωπιά ούτε αγάπη, ξαναγίνεται απροκάλυπτα δολοφονικό. Κι επειδή δεν του φτάνει ο περίγυρος του κόσμου, τον οποίο λεηλατεί εδώ και\ εκατονταετίες, στράφηκε τώρα σαν κανίβαλος ενάντια στην ίδια του την περιφέρεια, στα μέλη της «οικογένειας» που το ίδιο έφτιαξε.

Αλλά, τώρα, επίσης, με την ένταση των αντιθέσεων, οι ψευδαισθήσεις διαλύονται, βίαια. Και μέσα στην καταστροφή, ο άνθρωπος αρχίζει να ξαναβρίσκει τον βαθύτερο εαυτό του. Προβληματίζεται και ψάχνεται. Όχι όλοι, αλλά συνεχώς περισσότεροι. Κι απ' αυτούς λίγοι εξεγείρονται, η μειοψηφία, αλλά όλο και πιο πολλοί συναινούν στην εξέγερση, έστω ανεκδήλωτα, παθητικά. Η κοινωνία είναι σε φάση που ζεσταίνεται, άνισα, αλλά ζεσταίνεται. Κάποια κομμάτια της που πλησιάζουν στο βρασμό έχουν ήδη ενεργοποιηθεί, μπαίνουν μπροστά, να αφυπνίσουν και τους άλλους, να επισπεύσουν την παραγωγή του ατμού που θα κινήσει μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας προς την ανατροπή, την αλλαγή και την απελευθέρωση από τους δυνάστες, τους τοκογλύφους, τους τσάτσους και τους μπράβους.

Έτσι γίνεται πάντα. Η κοινωνία εκφράζεται με ανισομέρεια. Ανέκαθεν. Ακόμα και οι μεγαλύτερες επαναστάσεις που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, από μικρές μειοψηφίες ξεκίνησαν και μόνο στο τέλος επιβλήθηκαν από μεγάλες μειοψηφίες. Ο πολύς κόσμος πάντα περιμένει από κάποιους άλλους, τους πιο συνειδητοποιημένους, τους πιο ενεργητικούς, τους πιο τσαντισμένους να καθαρίσουν για όλους. Έτσι ήταν από την εποχή του Σπάρτακου, δυο χιλιάδες χρόνια πριν, ίσως κι από πιο παλιά, από τη δημοκρατική Αθήνα και τους τυράννους.

Ήδη, μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια, με το μεγάλο σοκ να συντηρείται σταθερά από την κυβέρνηση και τα αφεντικά της, η κοινωνία έχει αναδείξει τις δυνατότητες της. Αλλά δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει όλες τις δυνάμεις της. Ελέγχει τον ατμό της. Μπορεί αυτό να είναι σοφό. Να κάνει κλεφτοπόλεμο, στη φάση της προετοιμασίας. Γιατί χωρίς προετοιμασία, η κοινωνία εκδηλώνεται σαν μπουλούκι, θορυβώδες μεν, αναποτελεσματικό δε.

Αντάρτικο, λοιπόν, κατά τόπους. Με λίγες νίκες και πολλές ήττες. Αλλά όσο χρήσιμες είναι οι νίκες, άλλο τόσο χρήσιμες είναι και οι ήττες για την προετοιμασία της μεγάλης σύγκρουσης και της τελικής νίκης.
Η Κερατέα, οι Σκουριές, το δεν πληρώνω και το κίνημα των διοδίων, οι καταλήψεις σχολείων, η απεργία των πανεπιστημίων, οι πλατείες, οι κινήσεις πολιτών σε όλη την Ελλάδα, οι χωρίς μεσάζοντες, τα δίκτυα αλληλεγγύης, οι μαθητικές παρελάσεις, η αυτοδιαχείριση στη ΒΙΟΜΕ, η πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, οι εκατοντάδες κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, για το χαράτσι, τις συντάξεις, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την υπεράσπιση του Ελληνικού, ο τετράμηνος αγώνας της ΕΡΤ... αμέτρητες είναι οι δράσεις που έγιναν και βρίσκονται σε εξέλιξη, συμβάλλοντας στην παραπέρα συνειδητοποίηση του κόσμου, στην καλλιέργεια της κοινωνικής συνοχής, στην επέκταση του knowhow για το πώς οργανώνεται και δυναμώνει το κίνημα ενάντια στην εθνική καταστροφή.

Αναγκάσαμε τους εξουσιαστές να παραδεχτούν κάποια από τα εγκλήματα τους, ακόμα και να βάλλουν φυλακή κάποιους από τους συνεργούς τους στη ληστεία και το ξεπούλημα της Ελλάδας. Μόνο ένας, ονόματι Κάντας, εικοστός στην ιεραρχία, πήρε μίζες, από μερικά εξοπλιστικά, 16 εκατομμύρια ευρώ, σε δύο χρόνια! Οι ανώτεροι του, από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., πήραν συνολικά 2 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι 680 δισεκατομμύρια δραχμές, μίζες!

Κατά τ' άλλα, μαζί τα φάγαμε, κι εμείς χρεοκοπήσαμε την Ελλάδα, με τους κατώτερους μισθούς και τις μικρότερες συντάξεις στην Ευρώπη! Και οι διεθνείς τοκογλύφοι, έχοντας τους πολιτικούς εξαγορασμένους, τους κρατούν στην εξουσία για να κάνουν μπίζνες και να λεηλατούν τη χώρα με υπερτιμολογήσεις και δάνεια που έβαλαν την Ελλάδα υποθήκη.

Δεν είναι πολλοί αυτοί που ξερνάνε στον ανακριτή, αλλά δεν είναι και λίγο πράγμα. Γιατί ξεσκεπάζεται η σαπίλα τους και δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Της κάθαρσης και της ανασυγκρότησης. Που δεν θα είναι εύκολος. Γιατί στη σημερινή του μορφή ο καπιταλισμός των μητροπόλεων, της κεντρικής Ευρώπης και της Αμερικής, είναι από τους πιο σκληρούς από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Κι αν τότε ήταν στη φάση ανόδου, που άφηνε κάποια ελπίδα για ένα μερίδιο από την ανάπτυξη στους πολλούς, σήμερα, στην κάθοδο του, όχι μόνο δεν αφήνει τίποτα για τους πολλούς, τον κοσμάκη, αλλά αρπάζει κι ό,τι αυτός ο κόσμος απέκτησε με πολύ μόχθο και πολλές θυσίες, δουλεύοντας και παράγοντας πλούτο επί εκατονταετίες.

Αυτή η διεθνής συμμορία, με τους εντόπιους πράκτορες, διαμεσολαβητές και λακέδες της, θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να εμποδίσει την κοινωνία να συνειδητοποιηθεί, να αφυπνιστεί και να εξεγερθεί. Και θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Όχι μόνο με την παραπληροφόρηση, με την οποία πλημμυρίζουν την κοινωνία τα κανάλια των εργολάβων, ούτε μόνο με το φόβο που προκαλούν με την καταστολή. Αλλά και με την ενίσχυση των διαβρωτικών στοιχείων μέσα στην ίδια την κοινωνία που ψάχνει να βρει τους δρόμους της μέσα σ' αυτή τη συντέλεια.

Πολλοί πολίτες, χτυπημένοι από τα μέτρα και απογοητευμένοι από τα καθεστωτικά κόμματα με τα οποία ήταν ταυτισμένοι επί δεκαετίες, στρέφονται σε νεοφασιστικά, εθνικιστικά και ρατσιστικά μορφώματα, σε όλη την Ευρώπη, για να εκφράσουν την αποδοκιμασία και την οργή τους. Αυτοκτονικά. Κι αυτό ευνοεί το σύστημα, αφού αυτά τα μορφώματα στηρίζουν το σύστημα στις πιο σκληρές και «καθαρές» μορφές του, διασώζοντας το απ' αυτούς που το αμφισβητούν. Πάντως, πολλά στοιχεία δείχνουν ότι μέσα στην κοινωνία γίνονται μεγάλες διεργασίες, που δεν ξέρουμε πότε και πώς θα εκδηλωθούν.

Η κοινωνία δεν έχει ακόμα πει την τελευταία της λέξη. Και το 27% στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μόνο η αρχή. Ποιος φανταζόταν πριν από δύο χρόνια ότι ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θα εναποθέσει τις ελπίδες του στην Αριστερά, πρωτίστως, για να μπει μπροστά σ' αυτόν το μεγάλο αγώνα για τη σωτηρία της Ελλάδας; Κανείς! Μπορούμε, λοιπόν, και παίρνοντας υπόψη όλα τα θετικά παραδείγματα που έχουμε, είτε τα ανέφερα είτε όχι, να πιστεύουμε βάσιμα ότι η ώρα που θα μιλήσει η κοινωνία, αν όχι σύσσωμη, ένα μεγάλο πλειοψηφικό της κομμάτι, δεν είναι και τόσο μακριά.

Τον Εφιάλτη στα όνειρα σου δεν μπορείς να τον αποφύγεις, αλλά κάποια στιγμή πετάγεσαι, ξυπνάς και επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Γι' αυτό, όσοι ψηφίζουν τα εξολοθρευτικά μέτρα, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, συνέταιροι και συνοδοιπόροι, για καλό και για κακό, ας αρχίσουν να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, είτε για την Κουάλα Λουμπούρ είτε για τον Κορυδαλλό.

Συμπολίτες, καλή χρονιά! Και με λίγη βοήθεια από τον καθένα μας!