Καμία, μα καμία συζήτηση για το τι μέλλει -και πολύ περισσότερο για το τι δέον- γενέσθαι με το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να γίνει αν δεν ξεκινήσουμε από το παρελθόν. Αν, με άλλα λόγια, δεν αμφισβητήσουμε το πώς φτάσαμε ως εδώ, επιμένοντας να θυμίζουμε ότι η διαχείριση του δημόσιου χρέους, την τελευταία 4ετία τουλάχιστον, ήταν μία από πολλές δυνατές επιλογές. Ήταν μάλιστα όχι η χειρότερη επιλογή, από άποψη αποτελεσματικότητας, αλλά και η - επιλογή των χειρότερων – όσων δηλαδή ευθύνονταν για την αύξησή του μέχρι το 2009 και έπρεπε εκ προοιμίου να έχουν αποκλειστεί από τη σχετική συζήτηση.
ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ
Ανατρέχοντας λοιπόν στο 2009, η άνοδος του δημόσιου χρέους στο επίπεδο του 129% του ΑΕΠ, έπειτα από διαδοχικές αναθεωρήσεις από την ελληνική και την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (που αποτελούν -θέμα εισαγγελικής έρευνας), ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αιτιών που έχouv ανάγλυφο το αποτύπωμα της ελληνικής αστικής τάξης και κορυφαίων στρατηγικών επιλογών της. Είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ελληνικού καπιταλισμού.
Ας τα απαριθμήσουμε εν συντομία:
Πρώτο, ο εθισμός της ελληνικής ελίτ στις κρατικές επιχορηγήσεις, που μετέτρεψαν τα δημόσια ταμεία σε δανειστή έσχατης ανάγκης για το κεφάλαιο. Κορυφαία και πιο πρόσφατα τότε παραδείγματα οι Ολυμπιακοί αγώνες, επίσημου (και άγνωστου πραγματικού) κόστους 9 δισ. ευρώ, και η στήριξη των τραπεζών επί Κώστα Καραμανλή με 28 δισ. ευρώ. Τα 4,5 δισ. ευρώ που πρέπει να ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου