Στο τέλος Μαρτίου, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με τον φιλοκυβερνητικό Τύπο να επαινεί τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τους συνεταίρους του για τα σχέδιά τους να μειώσουν την οικονομική ενίσχυση που λαμβάνουν τα κόμματα ως και κατά 50% – σχέδια που αποσκοπουν, υποτίθεται, στην εναρμόνιση των οικονομικών των κομμάτων με τον κανόνα μιας χώρας που υποφέρει από τις περικοπές μισθών και συντάξεων και εντέλει στην υπεράσπιση του κύρους του πολιτικού συστήματος.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι οι σχεδιασμοί αυτοί έχουν δύο στόχους, έναν δημαγωγικό κι έναν εκλογικό: Ο δημαγωγικός είναι το χάιδεμα της γενικευμένης λαϊκής απαξίωσης προς τα κόμματα, μια στάση που την ίδια στιγμή που καταδικάζει τις μούντζες στη Βουλή, τις αναγορεύει σε ρυθμιστή των οικονομικών σχέσεων των κομμάτων με το κράτος. Ο εκλογικός είναι η προσπάθεια ανακοπής της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο – στο κάτω κάτω, η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης καμία ζημιά δεν θα κάνει στην υπερχρεωμένη Νέα Δημοκρατία ούτε φυσικά στο ετοιμοθάνατο και χρεοκοπημένο ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου