Η ναζιστικής έμπνευσης «συλλογική ευθύνη»

Της Αλέκας Ζορμαλά

Το πρώτον στην δίκη ΕΛΑ.

Ένοχοι κρίνονται οι κατηγορούμενοι για την υπόθεση του ΕΛΑ Χρήστος Τσιγαρίδας, Αγγελέτος Κανάς, Κώστας Αγαπίου και Ειρήνη Αθανασάκη από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας (6/10/2004) για προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών, συνέργεια σε ανθρωποκτονία και σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και συμμετοχή σε υποθέσεις εκρήξεων στην πρώτη δίκη για τον ΕΛΑ
(ακολούθησαν άλλες δύο, μία σε πρώτο βαθμό ακόμα και η δίκη στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων).
Ομόφωνα αθώος ο Μιχάλης Κασίμης.
Στους καταδικασθέντες επιβλήθηκαν ποινές μερικών χιλιάδων ετών.

Ύστερα από μια πολύμηνη ακροαματική διαδικασία, σε μια δίκη «τρομοκρατίας», που από δημοσιογραφικούς κύκλους χαρακτηρίστηκε και ως «παρωδία», στη βάση λογικών αλμάτων, νομικών κατασκευών και τεχνασμάτων, στα πλαίσια, που είχε χαράξει αποκλειστικά η αντικρομοκρατική και το τότε επιτελείο (Σύρρος, Διώτης, Χρυσοχοϊδης κλπ) για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά καταδικάζονται άνθρωποι στη βάση της ναζιστικής έμπνευσης αρχής της συλλογικής ευθύνης.

Τόσο από τη διαδικασία της δίκης, όσο και από την απόφαση καταγράφηκαν πολύ κρίσιμες επισημάνσεις: καταδείχθηκε ο πολιτικός χαρακτήρας της δίκης καθώς και ο πολιτικός χαρακτήρας των αποδιδόμενων αδικημάτων. Απόλυτη ένδεια στοιχείων (κάτι που ομολογήθηκε και από την ίδια την Πρόεδρο του Δικαστηρίου). Αντιστροφή του τεκμηρίου αθωότητας σε τεκμήριο ενοχής. Νομιμοποίηση πρακτόρων και χαλκευμένων αρχείων, μυστικών υπηρεσιών. (αυτά μπορεί να φαίνονται ως αυτονόητα στο σήμερα, αλλά το 2004 αποτέλεσαν την απαρχή της κατεδάφισης των δικονομικών εγγυήσεων για τον κατηγορούμενο και ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών)

Ειδικότερα οι τέσσερις καταδικάστηκαν σε μερικές χιλιάδες χρόνια για συμμετοχή στον ΕΛΑ, και ως απλοί συνεργοί σε όλες τις επιμέρους ενέργειες της οργάνωσης, χωρίς κανένα απολύτως αποδεικτικό στοιχείο να τους συνδέει με τις ενέργειες, αλλά στη βάση αυθαίρετου νομικού συλλογισμού, σύμφωνα με τον οποίον «αφού κρίθηκαν ως μέλη του ΕΛΑ, άρα συνέδραμαν ψυχικά τους άγνωστους φυσικούς αυτουργούς σε όλες τις ενέργειες της οργάνωσης».

Με τη συλλογιστική αυτή παραβιάστηκε η βασική αρχή της εξατομίκευσης της ευθύνης και εισήχθη για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά, στη Νομολογία, με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, η ναζιστικής έμπνευσης αρχή της συλλογικής ευθύνης.

Με πολύ απλά λόγια, το κάθε μέλος οργάνωσης ευθύνεται για όλες τις πράξεις της οργάνωσης ή των άλλων μελών, ακόμα και αν το ίδιο δεν έχει την παραμικρή ανάμειξη, με το επιχείρημα της «ψυχικής συνδρομής» των ενεργειών !!!!!, κάτι, που με μεγάλη ευκολία, οδηγεί στην ποινικοποίηση του φρονήματος.

Η συνέχεια είναι γνωστή!

Θέσπιση τέτοιου και τέτοιας έκτασης «αντιτρομοκρατικού» θεσμικού οπλοστασίου από πλευράς Κράτους, αλλά και Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη βάση του οποίου,

• Ο οποιοσδήποτε αγωνιστής, μη αρεστός, με σχεδόν παντελή έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, να μπορεί να κατηγορείται ως «τρομοκράτης» αλλά και

• επειδή στην ουσία ορίζεται ως μόνο νόμιμο και αποδεκτό πολίτευμα η «δημοκρατία», ο οποιοσδήποτε αγώνας για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος, εν δυνάμει θα μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στην αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της τρομοκρατίας.

Ο Χρ. Τσιγαρίδας, που είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής του στον ΕΛΑ, δήλωσε τότε σχετικά:
«Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης ήταν ένα καθήκον που έπρεπε να φέρω σε πέρας, ανεξάρτητα από την ύπαρξη στοιχείων ή όχι σε βάρος μου. Η επαναστατική μου συνείδηση δε μου επιτρέπει να αφήσω βορά στα σκυλιά την ιστορία του "ΕΛΑ" και τη μνήμη του Χρήστου Κασσίμη. Υπερασπίστηκα την επαναστατική τιμή της οργάνωσής μου, του ΕΛΑ, και την προσωπική μου πολιτική διαδρομή στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Αγωνίστηκα ενάντια στην εφαρμογή της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης, η οποία δεν αφορά μόνο τους κατηγορούμενους σ’ αυτή τη δίκη, αλλά όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια του ελληνικού λαού» και τελειώνοντας, δήλωσε :
«ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός, που δεν δόθηκε»