«Δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος, μόνο ο δρόμος»

Κείμενο που ανάρτησε στο διαδίκτυο ο αδελφός του Παύλου Φύσσα μετά την συνάντηση που είχε με το Νίκο Ρωμανό. Το αλιεύσαμε από την ιστοσελίδα "105,5 στο Κόκκινο"

Σήμερα είχα την τιμή να γνωρίσω τον Νίκο. Με το που έμπαινες στο νοσοκομείο καταλαβαίνεις κατευθείαν γιατί η Αθήνα έχει γίνει φρούριο εδώ και μέρες και βρωμάει πόλεμο.

Αφού ξεγλίστρησα από τους μπάτσους (και αυτούς με τα μπλέ και αυτούς με τα άσπρα), έφτασα στην υποδοχή όπου ρώτησα που τον έχουν. Ύστερα από την προσπάθεια της προϊσταμένης να μην πάω γιατί δεν θα με άφηναν και την λανθασμένη οδηγία για το πού είναι το δωμάτιο (με έστειλε σε άλλο κτίριο) ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ είδα τον πατέρα του, όπου του εξήγησα γιατί έφτασα μέχρι εκεί και του έσφιξα το χέρι για δύναμη.

Ένιωσα ότι κάτι πήρε από μένα, αλλά αυτό που πήρα εγώ από αυτόν ήταν πολύ πιο μεγάλο. Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις τέτοιους γονείς. Αφού μου είπε που είναι το δωμάτιο έφτασα μέχρι εκεί.

Πρώτη φορά είδα από τόσο κοντά τόσους μπάτσους να χλομιάζουν από φόβο όταν τους είπα ποιος είμαι και ότι ήθελα να δω τον δω. Δεν με άφηναν, αλλά ευτυχώς ήταν εκεί και ο δικηγόρος του που απλά με πήρε από το χέρι.

Μιλήσαμε περίπου τρία λεπτά, αλλά αυτά που είπαμε με τα μάτια ήταν πολύ περισσότερα. Τον ρώτησα τι λένε οι γιατροί και μου είπε πως «τον περιμένουν» με μια απίστευτη γαλήνη στο πρόσωπο.

Φοβούνται για την καρδιά του (οξύμωρο). Χθες λιποθύμησε όταν έμαθε για την κρατική απόφαση που τον δολοφονεί. Με ρώτησε αν θα κατέβουμε αύριο στο δρόμο, σχεδόν με το ύφος κάποιου που ρωτάει αν έχω να του δώσω τίποτα να φάει.

Του είπα πως εννοείται και ένα φαρδύ χαμόγελο έκλεισε λίγο αυτά τα μεγάλα μάτια. Καθώς έφευγα δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.

Ξαναβρήκα κάτω τον πατέρα του που τα είπαμε πιο ήρεμα. Τον ρώτησα πως μπορούμε να βοηθήσουμε και μου είπε πως ο μόνος τρόπος είναι να μεταφέρουμε το μήνυμα. ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ. Εγώ συμπληρώνω ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ. Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο είχα την αίσθηση ότι πήγα να δω ένα φίλο. Έτσι με έκανε να νιώσω. Και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να βρει το δίκιο του ο φίλος μου. Ο ίδιος, για αυτό το δίκιο, έχει βάλει το σώμα του μπροστά.

ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Και όταν «νικάνε» τους λένε ήρωες. Δεν είναι ήρωες, ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ. «Μάζεψε όλους τους δικού σου άυριο και κατεβείτε», μου είπε. Εγώ θα είμαι εκεί.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο ο δρόμος.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ