Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο.
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.
Κ. Βάρναλης
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών σηματοδοτεί τη μεγάλη ανατροπή του πολιτικού συστήματος που βασιζόταν στους πυλώνες της συντηρητικής παράταξης με εκφραστή τη ΝΔ και της σοσιαλδημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ που βούλιαξε στα τάρταρα του 4, 7%. Οι κάλπες φούσκωσαν από τη λαϊκή αγανάκτηση και την έντονη καταδίκη της πιο ανελέητης πολιτικής λιτότητας λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας και υποτέλειας που σκόρπισε τον πόνο και τη δυστυχία στον ελληνικό λαό. Τιμώρησαν τη λογική του τρόμου και του ραγιαδισμού.
Αρκεί, όμως, η κυβερνητική ανατροπή για να δικαιωθούν οι ελπίδες και τα οράματα του λαού; Με άλλα λόγια η κυβερνητική ανατροπή μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές ανατροπές δικαιώνοντας τον ιστορικό ρόλο της Αριστεράς ως δύναμης, εξ ορισμού, ανατροπής του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύθηκε και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας αξιοποιώντας την κρίση και αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ. Όμως η ίδια η φυσιογνωμία του και τα πρώτα δείγματα γραφής και, κυρίως, η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, έναν πολιτικό σχηματισμό της δεξιάς παράταξης μάλλον έρχονται να θαμπώσουν το τοπίο των προσδοκιών και των ελπίδων. Και αυτό γιατί η αντιμνημονιακή ενότητα και πολιτική έχει κοντά ποδάρια και δεν μπορεί να συγκροτήσει στέρεη βάση για τις ανατροπές που έχει ανάγκη ο λαός μας. Η αυταπάτη της «ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης» και της αλλαγής της πολιτικής της λιτότητας και των μνημονίων εντός ευρωζώνης ενδυναμώνει τα δεσμά της εξάρτησης από τους δυνάστες και φράζει το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση.
Πολύ περισσότερο που η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ψήφος ανάθεσης με τον λαό στη γωνία της απάθειας και του εφησυχασμού του καναπέ. Όσο διατηρείται ανέπαφο το πλέγμα της εξουσίας των ντόπιων και ξένων δυναστών με το λαό στο περιθώριο, τόσο θα ανακυκλώνεται το πολιτικό προσωπικό. Για τον λαό δεν έχει σημασία αν επαληθευτεί ότι «το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι το παρόν της ΔΗΜΑΡ». Αποφασιστική σημασία έχει η ενεργοποίηση του λαού και η ορμητική είσοδός του στο προσκήνιο ως πρωταγωνιστή, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας. Ο δρόμος για μια άλλη πορεία, για Εθνική Ανεξαρτησία με το λαό να διαφεντεύει τον τόπο του, για μια κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο είναι μακρύς, ανηφορικός και περνάει μέσα από το ναρκοθετημένο έδαφος των ψεύτικων ελπίδων και προσδοκιών. Η παράκαμψη ενός νέου μεσσιανισμού μπορεί να είναι η αφετηρία για την οργανωμένη πάλη και αντίσταση του λαού.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ»
Δημοσίευση σχολίου