Το σκληρότερο ναρκωτικό είναι η εξουσία

Του Λεύτερη Χαραλαμπόπουλου – «Unfollow»

Αντί προλόγου, μια σημείωση: Οι αναγνώστες ενός περιοδικού, πόσο μάλλον μίας από τις στήλες του, προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχει το (υποψιασμένο) κοινό, που χαρακτηρίζεται από τη δεκτικότητα και το ανοιχτό μυαλό όταν διαβάζει, υπάρχουν οι αναγνώστες που βρίσκονται στην αντίπερα (από τη δική μας) όχθη και ασκούν εξουσία, αλλά και οι μεγαλοδημοσιογράφοι που συνήθως διαβάζουν, παρότι θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα.

Ευτυχώς δεν γράφουμε για τους τελευταίους. Δεν γράφουμε για τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη και τον Χατζηνικολάου, που σίγουρα θα μειδιούσαν διαβάζοντας τον παραλληλισμό της εξουσίας με ναρκωτικό και θα καταδίκαζαν a priori το στόχο του κειμένου. Προσπερνώντας τα... σταράκια και τις γραβάτες της mainstream δημοσιογραφίας, φτάνουμε στο κοινό που μας ενδιαφέρει. Στους ανθρώπους που διαβάζουν με ανοιχτό κεφάλι και, δευτερευόντως, τους έχοντες εξουσία.

Η ανθρώπινη ιστορία έχει αποδείξει ότι η εξουσία είναι ένα άκρως εξαρτησιογόνο ναρκωτικό. Γι’ αυτό, άλλωστε, δύσκολα βρίσκει κανείς ανθρώπους που τη γεύτηκαν κι έπειτα την αποχωρίστηκαν εύκολα ή χωρίς κόστος. Από τις πιο στυγνές δικτατορίες του πλανήτη μέχρι τις καλύτερες δημοκρατίες, η άσκηση της εξουσίας συνοδεύεται από τους πειρασμούς που δεδομένα αναπτύσσονται γύρω της. Το μήλο του προπατορικού αμαρτήματος το οποίο ελάχιστοι κατάφεραν να μη δαγκώσουν...

Θα πρέπει να συνομολογήσουμε πως αυτή η περιβόητη «πρώτη φορά αριστερά» (στην κυβέρνηση) ξεκίνησε από καλά έως εντυπωσιακά. Αφενός επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά αποδείχθηκε ότι είχε χάσει κάθε έρεισμα σε πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας και αφετέρου επειδή οι πρώτες κινήσεις «έγραψαν» πολύ καλά σε επίπεδο επικοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με θετικό πρόσημο την άσκηση της εξουσίας. Οι πολίτες παρακολουθούν μια κυβέρνηση που πρωτοτυπεί, αν μη τι άλλο σε αντιστοιχία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών πράξεων.

Η περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη είναι η πλέον ενδεικτική. Θα έλεγε κανείς ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών αποτελεί μια μικρογραφία των πρώτων ημερών της κυβέρνησης. Τα social media τον λατρεύουν. Πολίτες αισθάνονται ψυχική ανάταση, επειδή επιτέλους ένας πολιτικός που τους εκπροσωπεί, ορθώνει το ανάστημά του στους δανειστές. Όλος ο κόσμος ασχολείται με τον αντισυμβατικό Βαρουφάκη που, διάολε, δεν είναι δουλοπρεπής μιλώντας προς τους εταίρους.

Όμως το μήλο παραμένει εκεί, όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γράφει καλά στις πρώτες του μέρες στην κυβέρνηση. Οι πειρασμοί στο κυβερνητικό περιβάλλον είναι πολλοί και η σούμα για την ιστορική κυβέρνηση της Αριστερός θα γίνει πολύ αργότερα, με τη νηφαλιότητα που επιβάλλεται. Όταν κανείς δεν θα θυμάται ότι έφυγαν τα κάγκελα έξω από τη βουλή, όταν θα έχουμε  (επιτέλους) συνηθίσει τα Εξάρχεια χωρίς κλούβες, όταν (ελπίζουμε ότι) θα έχουν ανακατανεμηθεί δικαιότερα τα φορολογικό βάρη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί σε βάθος χρόνου, θα κριθεί από τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων στο εξωτερικό, θα κριθεί από την εφαρμογή του προγράμματος του, θα κριθεί από τη στάση του απέναντι στην ολιγαρχία, που σύμφωνα ακόμα και με τον Σόιμπλε (;) αποτελεί ίσως το πιο μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία της χώρας. Μα πάνω από όλα θα κριθεί στην άσκηση της εξουσίας. Από το πόσο θα ταυτιστεί ρε την εξουσία, πώς και αν θα στρογγυλοκάτσει σε αυτή και από τη διάβρωση που θα του προκαλέσει. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Και η σφοδρή αποτυχία των προηγούμενων κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένων και κυβερνήσεων της Αριστερός σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αποτελεί τρανταχτή απόδειξη.

Η ευκαιρία είναι μεγάλη και οι ευθύνες πολλές. Όχι μόνο για την Αριστερά. Το στοίχημα είναι μεγάλο για ολόκληρη τη χώρα...