Γρηγόρης Λαμπράκης, ο άνθρωπος, που πάλεψε

Της Αλέκας  Ζορμπαλά

Γρηγόρης Λαμπράκης, ο άνθρωπος, που πάλεψε 
με «την μανία να προχωρήσει στο σκοτάδι της επιτυχίας»,
ο άνθρωπος, που απαρνήθηκε τα προνόμια της κοινωνικής του θέσης (Υφηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας),
αυτός, που με την δράση του, αλλά και την δολοφονία του, έγινε ιστορία του τότε και του τώρα.

Για την δολοφονία του προσήχθησαν στο εδώλιο 32 άτομα, μέλη του κρατικού και του παρακρατικού μηχανισμού της εποχής

Ομόφωνη ήταν η ετυμηγορία των ενόρκων, παρά την αντίθετη πρόταση του Εισαγγελέα:

Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ!!!

Από τους 32 μόνο 3 καταδικάσθηκαν για σωματικές κακώσεις!!!!! για συνέργεια και για τραυματισμό!!!!!

Στα χρόνια της χούντας οι καταδικασθέντες αποφυλακίσθηκαν και όλοι οι εμπλεκόμενοι κρατικοί και παρακρατικοί ανέλαβαν υψηλές θέσεις και αξιώματα.

Και σε σχέση με όλα όσα βλέπουμε, ακούμε αυτές τις ημέρες, αναλγησία για τους απεργούς πείνας, αθωώσεις ημετέρων –Παπακωνσταντίνου κλπ- προφυλακίσεις συγγενών πολιτικών κρατουμένων, ας μην απορούν κάποιοι (ακόμα):

Η κρατική εξουσία σε όλα τα επίπεδα και με τις διακρίσεις της (γι αυτούς, που εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ισχύει αυτή η ρομαντική διάκριση των εξουσιών του Μοντεσκιέ) ήταν, είναι και θα είναι πάντα σε άριστη σχέση συνεργασίας με το παρακράτος, επίσημο και ανεπίσημο.

Ή θα λειτουργεί η ίδια με όρους παρακράτους. Τόσο απλά!

Και ένα περασμένο δικό μας κείμενο Σαν σήμερα στις 3 Απρίλη του 1912 γεννήθηκε ο αγωνιστής της αντίστασης, και βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής για την Βαλκανική Συνεννόηση όπως και της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ). Για τον επιστήμονα, Βαλκανιονίκη και μάρτυρα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη μπορεί να συναντήσει κανείς πολλά αφιερώματα στο διαδίκτυο. Εμείς το μόνο που θα θέλαμε να προσθέσουμε είναι τον ορισμό του παρακράτους όπως τον έδωσε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του όταν δικαζόταν τα φασιστικά κτήνη (Γκοτζαμάνης, Εμμανουηλίδης) που τον δολοφόνησαν.  Ο λόγος είναι γιατί ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και σήμερα οι παρακρατικοί μηχανισμοί με την διαφορά ότι άλλαξαν στόχους και στρέφονται κατά μεταναστών, και αντιφασιστών:  «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση "της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων", κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»