Η πολιτικοποίηση του «ελληνικού ζητήματος» που συντελείται την τελευταία περίοδο τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο ευρύτερο διεθνές πεδίο είχε δύο σημαντικές θετικές συνέπειες:
• Πρώτον, ανέδειξε τα δομικά στοιχεία της κρίσης στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα, αναγκάζοντας τη γερμανική ελίτ και τους θεσμικούς εντολοδόχους της να αποκαλύψουν το νεοφιλελεύθερο, εξουσιαστικό και αυταρχικό τους πρόσωπο.
• Ταυτόχρονα, μετατόπισε τη συζήτηση από τη δήθεν οικονομιστική - ουδέτερη -τεχνοκρατική γλώσσα στη «γλώσσα της πολιτικής», αποδίδοντας τα ουσιώδη κοινωνικά και πολιτικά νοήματα και περιεχόμενα στις κρίσιμες ιστορικές εξελίξεις. Ακόμα και τις ώρες αυτές η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να πολιτικοποιήσει το περιεχόμενο και τη «λύση» της κρίσης, ενώ οι θεσμοί και το, κατά τον ισχυρισμό του, «απολιτίκ» ΔΝΤ «λογιστικοποιούν» και «οικονομετρούν» κοινωνικά, πολιτικά, ακόμα και ιδεολογικά ζητήματα.
Το μεγάλο ψέμα: Η παρουσία του ΔΝΤ όχι μόνο στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, αλλά και στον «σκληρό πυρήνα» της αποτελεί κατεξοχήν πολιτική επιλογή των ΗΠΑ και, μάλιστα, ευρύτερου γεωστρατηγικού χαρακτήρα. Επ' ουδενί πρόκειται για απλή τεχνοκρατική δομή για τη «διαχείριση» της ελληνικής κρίσης.
Το έγκλημα ήταν προαποφασισμένο και επιμελώς σχεδιασμένο. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αποδεχτεί πριν ακόμα από τις ευρωεκλογές του 2009 τη «βοήθεια» του ΔΝΤ. Μετά τη «συναίνεση» Παπανδρέου ήρθε η «σειρά» του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος (με το στενό του επιτελείο) απέρριψε την «προσφορά», με συνέπεια να του ζητηθεί «ευγενώς» η αποχώρηση. Πολλοί στο ΠΑΣΟΚ γνώριζαν πριν από τις εθνικές εκλογές του 2009 τις «διεργασίες» με το ΔΝΤ. Η δημόσια -από τηλεοράσεως- ομολογία του Φίλιππου Σαχινίδη, οι μαρτυρίες του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, οι «εξομολογήσεις» του Ντομινίκ Στρος-Καν και τα ντοκουμέντα στο βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου αποτελούν αψευδή αποδεικτικά στοιχεία με λογική συνοχή και ακολουθία.
Κλονίζεται η λυκοφιλία ΔΝΤ - Βερολίνου
Το Βερολίνο το 2010 δέχτηκε την «εισβολή» του ΔΝΤ για ιδιοτελείς λόγους. Του ανέθεσε την ευθύνη και τον ρόλο του νεοφιλελεύθερου ολετήρα προκειμένου να ισοπεδώσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία, ώστε να επελάσει στη συνέχεια ανεμπόδιστα το γερμανικό πολιτικοοικονομικό σύστημα κυριαρχίας.
Ταυτόχρονα, το «ντιλ» Βερολίνου - ΔΝΤ περιέλαβε την απόρριψη του «κουρέματος» του -ιδιωτικού κατά μείζονα λόγο- χρέους της Ελλάδας προκειμένου να μην θιγούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες.
Πέντε χρόνια μετά, η πλήρης αποτυχία των Μνημονίων και η εξέγερση του Νότου κλονίζουν τη λυκοφιλία ΔΝΤ - Βερολίνου. Το ΔΝΤ πιέζει για «ρύθμιση» του δυσθεώρητου χρέους σε βάρος, φυσικά, της «Ευρωζώνης» και της ΕΕ. Το Βερολίνο κρύβεται πίσω από το ΔΝΤ γιατί δεν θέλει η Άνγκελα Μέρκελ να χρεωθεί πολιτικά την κρίση και τη ρήξη.
Όμως στα πέντε χρόνια που πέρασαν η ανικανότητα και η μικρόνοια του Βερολίνου και ευρύτερα των Ευρωπαίων ηγετών δεν τους επέτρεψαν να κατανοήσουν ότι η Ευρώπη χάνει σταδιακά τη γεωπολιτική της αυτονομία και στρατηγική θέση μέσα σ' ένα συνεχώς διευρυνόμενο ψυχροπολεμικό πεδίο έντασης με τη Ρωσία λόγω της κρίσης στην Ουκρανία, που έχει ως συνέπεια τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και τον διευρυνόμενο ρόλο του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση με τη Μόσχα.
Όμως τέτοια ζητήματα δεν απασχολούν τη γερμανική ηγεσία. Αυτή αγωνίζεται να βρει τρόπους να υποτάξει τους «απείθαρχους» ευρωπαϊκούς λαούς, να εγκαταστήσει τη δική της ολιγαρχική - εξουσιαστική δομή σε όλη την Ευρώπη.
Φεουδαρχική εξουσία και λιτότητα
Προωθείται άμεσα ένα «ευρωσύστημα δημοσιονομικής πολιτικής», το οποίο θα ελέγχει και θα μπορεί να απορρίπτει τους (ψηφισμένους από εθνικά κοινοβούλια) κρατικούς προϋπολογισμούς και να απαγορεύει -στις περιπτώσεις αυτές- σ' ένα κράτος να δανείζεται από τις αγορές, οπότε, αντ'αυτού, θα υπάγεται στα γνωστά Μνημόνια και θα χρηματοδοτείται υποχρεωτικά από την ESM, δηλαδή το ευρωπαϊκό ΔΝΤ της Γερμανίας. Σύνταγμα της Αγοράς και της οιονεί λιτότητας. Φεουδαρχικού - εξουσιαστικού τύπου «θεσμοί», που θα μπορούν να ακυρώσουν αυτοστιγμεί τη λαϊκή κυριαρχία και τα εθνικά κοινοβούλια.
Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ποιος έχει από τώρα «καπαρώσει» τη θέση του ηγέτη του «ευρωσυστήματος δημοσιονομικής πολιτικής». Άλλωστε, ατύπως τον ίδιο ρόλο ασκεί και σήμερα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Όσο για τον αυταρχισμό και τις απειλές του ίδιου και της γερμανικής ολιγαρχίας, αυτές έχουν μακραίωνη ιστορική προέλευση.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν αντιγράφει· εκφράζει απλώς και σήμερα το γνωστό «γερμανικό πνεύμα» που προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους...
+ σχόλια + 1 σχόλια
Ωστέ έτσι λοιπόν. Δεν υπήρξαν διαχρονικές ελληνικές οικονομικές "ιδιομορφίες": αλόγιστές επανειλλημένες οπλικές αγορές αιώνα πότε με τάνκς & πότε με αεροπλάνα (+ μίζες), διορισμοί στρατιών κομματικών εγκαθέτων με ταυτόχρονη πρόωρη συνταξιοδότηση & εθελούσια έξοδο άλλων στρατιών δικών μας παιδιών στο στενό & ευρύτερο δημόσιο τομέα, εγκληματική κακοδιαχείρηση των ολυμπιακών αγώνων,ασυδοσία & ασυλία των γνωστών κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών κλπ κλπ. Βγάζουμε σχεδόν αντιστασιακό τον Κωστάκη Καραμανλή ( δικαιολογούμε έτσι & την εκλογή του Πάκη στην Π της Δ), ξεχνάμε την Σημιτική διακυβέρνηση , τα φορτώνουμε με μισοαλήθειες όλα στο ΔΝΤ & τον κακό Σόϋμπλε & το εκτελεστικό τους όργανο Γιωργάκη ,ψεκάζουμε σκουπίζουμε τελειώσαμε. Εξ άλλου έχουμε & αξιόπιστους μάρτυρες τον γνωστό ιδεολόγο Παναγιώτη Ρουμελιώτη, τους διάφορους ξεμωραμένους καθηγητές, & τους , γνωστούς εργατοπατέρες, καβαφικούς σοφούς που αντιλαμβανόμενοι τα προσερχόμενα , την έκαναν νωρίς για τον Σύριζα. Και για να είμαστε πλήρεις κάνουμε & μια στο πόδι ανάλυση τωνπαγκόσμιων γεωπολιτικών δεδομένων κι έδεσε το γλυκό.
Δημοσίευση σχολίου