Ποιος αποθράσυνε τους ιμπεριαλιστές;

Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"

«Θα ήθελα να ζητήσω από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει “ναι’’ ανεξάρτητα από το ερώτημα που θα τεθεί υπόψη του. Ενα “όχι’’ θα σήμαινε ότι η Ελλάδα λέει όχι στην Ευρώπη». Μ’ αυτό τον απροκάλυπτο και ωμό τρόπο, ο χριστιανοδημοκράτης πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ παρενέβη σε μια συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία μιας χώρας-μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης, υπαγορεύοντας αυτός –ως ύπατος αρμοστής του ιμπεριαλιστικού διευθυντήριου- ποιο είναι το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος που αποφάσισε η ελληνική Βουλή (μετά από πρόταση της κυβέρνησης) και τι πρέπει να ψηφίσει ο ελληνικός λαός.

Μια μέρα πριν, ο «έτερος Καππαδόκης», ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, θυμίζοντας διοικητή σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, αφού πέρασε «γενεές δεκατέσσερις» τον Τσίπρα και τον κατηγόρησε ότι «ποτέ δεν ήθελε συμφωνία», ανακοίνωσε ότι «με τον Γιούνκερ θα κάνουμε εκστρατεία υπέρ του “ναι’’ στο δημοψήφισμα της Κυριακής».

Ακολούθησε ένα μπαράζ δηλώσεων από τους ηγέτες των βασικών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ.

Ο «φίλος» Ματέο Ρέντσι τιτίβισε: «Το θέμα είναι: Το ελληνικό δημοψήφισμα δεν θα είναι ένα ντέρμπι ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Τσίπρα, αλλά στο ευρώ και τη δραχμή. Αυτή είναι η επιλογή».

Ο «φίλτατος» Φρανσουά Ολάντ συγκάλεσε το γαλλικό υπουργικό συμβούλιο και τελειώνοντας ξεκαθάρισε με ναπολεόντειο ύφος: «Οι Ελληνες αποφάσισαν να κάνουν δημοψήφισμα, είναι επιλογή τους, ωστόσο, το δημοψήφισμα θα είναι για την παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ».

Μίλησε ακόμη και ο Κάμερον, που πολύ πρόσφατα κέρδισε τις εκλογές στη Βρετανία με βασικό προπαγανδιστικό του όπλο την υπόσχεση να κάνει δημοψήφισμα για τη μελλοντική σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ! Η ιμπεριαλιστική Βρετανία δικαιούται να κάνει δημοψήφισμα, η εξαρτημένη Ελλάδα όχι. «Αν οι Ελληνες ψηφίσουν “όχι’’, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως αυτό θα είναι συμβατό με παραμονή στο ευρώ, διότι νομίζω ότι θα υπάρξει μια πολύ σημαντική χρεοκοπία και ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα», δήλωσε ο Κάμερον.

Ετσι, η Μέρκελ είχε όλη την άνεση να εμφανιστεί σαν η πιο… δημοκρατική απ’ όλους τους ιμπεριαλιστές ηγέτες. «Δεν θέλω να υπάρξει ούτε καν υποψία ότι ασκούμε κάποια πίεση στην κρίση του. Ο ελληνικός λαός θα διαμορφώσει την άποψή του», είπε. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να σημειώσει με νόημα ότι «εμείς απλά λέμε όλη την αλήθεια», ώστε «ο ελληνικός λαός να γνωρίζει τις συνέπειες».

Οι ρόλοι μοιράστηκαν (δε χρειάστηκε να κάνουν καμιά συνάντηση, αυτά τα πράγματα τα ξέρουν καλά). Η Μέρκελ πήρε το ρόλο της «καλής» (της «μητερούλας», όπως την αποκαλούν οι αυλοκόλακές της στα γερμανικά ΜΜΕ), διότι τα μνημονιακά χρόνια έχει στοχοποιηθεί προσωπικά στην Ελλάδα, οπότε μια επιθετική παρέμβασή της θα ενεργοποιούσε αντανακλαστικά υπέρ του «όχι». Ο Ολάντ με τον Ρέντσι, οι «φίλοι του Αλέξη», πήραν τους ρόλους των «κακών». Δικές τους ήταν οι σκληρές δηλώσεις, στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γιούνκερ. Ξέρουν πού «πονάνε» οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα (στην έξοδο από το ευρώ), οπότε αποφάσισαν αυτοί, με τον κυνισμό του ιμπεριαλιστή, να ρίξουν ευθέως την απειλή: δεν μας νοιάζει τι θα λέει το ερώτημα στο δημοψήφισμά σας, αλλά να ξέρετε πως αν ψηφίσετε «όχι» θα έχετε ψηφίσει έξοδο από το ευρώ.

Γιατί όμως να μας εκπλήξει η στάση τους; Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν διστάσει να ματοκυλήσουν ολόκληρους λαούς, δεν έχουν διστάσει να χαρακτηρίσουν «παράπλευρες απώλειες» τους αμάχους που θέριζαν τα πολεμικά τους αεροπλάνα, θα δίσταζαν να παρέμβουν με τόσο κυνικό και απροκάλυπτο τρόπο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες μιας υποτιθέμενης ανεξάρτητης χώρας; Γιατί κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα, με το μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης υποθετικά μόνο είναι ανεξάρτητη χώρα;

Οι γνωστοί Νενέκοι της αστικής πολιτικής είχαν ήδη σπεύσει από το Σάββατο να διατυπώσουν την ίδια γραμμή. ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ (ναι, υπάρχει ακόμη η ΔΗΜΑΡ και ελπίζει) είχαν βάλει τη γραμμή: «όχι» σημαίνει «όχι στο ευρώ». Οπότε, οι ιμπεριαλιστές ηγέτες δεν είχαν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να ρίξουν την απειλή στην πιάτσα για να στηρίξουν αυτή την κατεύθυνση. Γιατί είναι άλλο να λένε κάτι ο τελειωμένος Σαμαράς, ο αφασικός Θεοδωράκης, η «αλλού-ντ-αλλού» Φώφη και ο απίθανος Θεοχαρόπουλος, που δύσκολα μπορούν να φοβίσουν ακόμη και τον μπαρμπα-Μήτσο που έχει χίλια ευρώ στην τράπεζα, και άλλο να πετάνε την απειλή οι «φίλοι» Ολάντ και Ρέντσι, η «κακιά» Μέρκελ και ο «φιλέλληνας» Γιούνκερ. Αυτοί πείθουν.

Πάει πολύ, όμως, να προσπαθεί να οχυρωθεί η συριζαίικη προπαγάνδα πίσω από τις απειλές των ιμπεριαλιστών, προσπαθώντας να σύρει τον ελληνικό λαό πίσω από το «όχι στην πρόταση των θεσμών», που είναι «ναι στην πρόταση της κυβέρνησης», δηλαδή στο Μνημόνιο των 48+9+11 σελίδων με τον Αρμαγεδδώνα των μνημονιακών αντιλαϊκών μέτρων.

Ποιος παζαρεύει τόσο καιρό τώρα μ’ αυτούς τους ίδιους ιμπεριαλιστές, διολισθαίνοντας κάθε βδομάδα σε συμφωνία που περιλαμβάνει ολοένα και περισσότερα μνημονιακά μέτρα; Ποιος παζαρεύει στο παρασκήνιο, ακόμη και μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, αναζητώντας μια συμφωνία που θα συνοδεύεται και από ακύρωσή του;

Ποιος μιλούσε προεκλογικά για το «μέτωπο του Νότου», στο οποίο ηγέτριες δυνάμεις θα ήταν η Γαλλία και η Ιταλία; Ποιος αναγόρευσε τον Ντράγκι σε πρωτομάχο ενάντια στη λιτότητα και αντίπαλο της Μέρκελ και του Σόιμπλε; Ηταν ο Τσίπρας και τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιος έψαλε προεκλογικά και μετεκλογικά ύμνους στον Σουλτς, επειδή δεχόταν να τον συναντήσει κάθε φορά που πήγαινε στις Βρυξέλλες; Ποιος έφτιαξε το προφίλ του «φιλέλληνα» Γιούνκερ που πασχίζει για να υπάρξει μια «αμοιβαία επωφελής συμφωνία»; Πάλι ο Τσίπρας.

Ποιος φτιάχνει ωραιοποιημένα πορτρέτα αυτής της λυκοφωλιάς που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση; Ποιος μιλάει, ακόμη και τώρα, για την «ιστορική παράδοση» της ΕΕ, που είναι «η ισότητα και η αλληλεγγύη»; Ο Τσίπρας. Χωρίς ποτέ να μας δώσει ένα παράδειγμα που η ΕΕ συμπεριφέρθηκε με βάση αυτές τις αρχές.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια πολιτική που καθορίζεται από τα προσωπικά χαρακτηριστικά του ενός ή του άλλου κρατικού ηγέτη. Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα σύστημα που έχει την οικονομική του βάση, το πολιτικό του εποικοδόμημα, την εξωτερική του πολιτική. Στο πλαίσιο αυτού του συστήματος μόνο μια βάση συμφωνιών και μοιρασιάς υπάρχει: ανάλογα με τη δύναμη του κεφαλαίου που η κάθε πλευρά εκπροσωπεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε αισχρά τον ελληνικό λαό λέγοντάς του προεκλογικά ότι κατέχει το μαγικό φίλτρο, με το οποίο θα επέβαλε στους ιμπεριαλιστές (στη Γερμανία πρωτίστως) μια συμφωνία που θα καταργούσε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους. Μόλις πήρε την εξουσία, διέγραψε από το λεξιλόγιό του το αίτημα για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», υπέγραψε συμφωνία για παράταση του Μνημόνιου και ολοκλήρωση της αξιολόγησής του από την τρόικα, και έφτασε στο παραπέντε μιας νέας μνημονιακής συμφωνίας με Αρμαγεδδώνα αντιλαϊκών μέτρων (δείτε εδώ).

Δε δικαιούνται να μιλούν, λοιπόν, ούτε οι του ΣΥΡΙΖΑ, που δέχονται την επίθεση των ιμπεριαλιστών. Αλλωστε, αυτοί είναι έτοιμοι να υπογράψουν μια μνημονιακή συμφωνία, φτάνει να είναι ελαφρώς «βελτιωμένη», για να μπορούν να την «πουλήσουν» στον ελληνικό λαό.

Οι υπόλοιποι καλούμαστε για μια φορά ακόμη να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για το χαρακτήρα αυτής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που ονομάζεται ΕΕ. Είναι μια συμφωνία ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την αποικιακού τύπου εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Γι’ αυτό δεν ανέχονται την παραμικρή διαφοροποίηση από την πολιτική που υπαγορεύουν, ακόμη κι όταν αυτή η διαφοροποίηση αφορά δευτερεύουσες πλευρές ή ακόμη και το «φαίνεσθαι», όπως συμβαίνει στην περίπτωση της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Η ελληνική αστική τάξη έχει κάνει εδώ και δεκαετίες τις επιλογές της. Η θέση της στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας περνάει μέσα από την ένταξη στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Γι’ αυτό και έχουν ξεσηκωθεί τα συνδικάτα των καπιταλιστών, τα ΜΜΕ τους, οι άνθρωποί τους σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το γνώριζε και το σέβεται. Εδωσε και εξακολουθεί να δίνει διαβεβαιώσεις ότι θα το υπηρετήσει πιστά. «Το δημοψήφισμα εντάσσεται στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης» προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά η απόφαση του υπουργικού συμβουλίου και η απόφαση της Βουλής (δείτε εδώ).

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από την ιμπεριαλιστική επιβολή και υπαγόρευση, πρέπει να απαλλαγούμε από τον ελληνικό καπιταλισμό και το πολιτικό του σύστημα. Μόνο έτσι μπορεί να οικοδομηθεί μια Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, περήφανη, με το λαό αφέντη στον τόπο του, με τον πλούτο να περνάει στα χέρια αυτών που τον παράγουν.

Το κάλπικο δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής δεν αποτελεί ούτε μισό βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Το κυβερνητικό «όχι» οδηγεί στην εκχώρηση λευκής επιταγής στη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου για να συνεχίσει το παζάρι για την υπογραφή μιας ακόμη μνημονιακής συμφωνίας. Η μόνη αγωνιστική απάντηση, αυτή που εγγράφει υποθήκες για ένα μέλλον προς όφελος του ελληνικού λαού, είναι η ΑΠΟΧΗ απ’ αυτό.