Kολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι…

Θα αρκούσε η δήλωση του Π. Λαφαζάνη ότι «η επόμενη Βουλή θα είναι γνήσια αντιμνημονιακή» για να τον κατατάξει στη χορεία των γραφικών της αστικής πολιτικής. Ενα είδος αριστερού Λεβέντη, κατά κάποιο τρόπο. Ομως ο καιρός των γραφικών Δελαπατρίδηδων έχει παρέλθει (η πολιτική γραφικότητα πάει χέρι-χέρι με τις μπίζνες). Και ο Λαφαζάνης σκόπιμα ενσωματώνει στοιχεία γραφικότητας στον πολιτικό λόγο της Λαϊκής Ενότητας (ΛΕ), γιατί αυτά επιτρέπουν στα στελέχη του νεότευκτου πολιτικού μορφώματος να συνεχίσουν την τυχοδιωκτική αστική πολιτική που ασκούν εδώ και χρόνια.

Ολοι γνωριζόμαστε σ’ αυτόν τον τόπο, όπως λένε, και ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Λεουτσάκος, ο Ησυχος δεν είναι χτεσινοί.

Η δήλωση του Λαφαζάνη ότι η επόμενη Βουλή θα είναι γνήσια αντιμνημονιακή, σημαίνει ότι το άθροισμα των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ (αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα κόμματα θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή) θα είναι κάτω από 50%! Και βέβαια, για να υπάρξει αντιμνημονιακή πλειοψηφία, πρώτο κόμμα θα πρέπει να είναι η ΛΕ! Φυσικά, αυτό ακούγεται σαν μια γραφική παπάρα. Αυτή η παπάρα, όμως, περιέχει έναν πραγματικό ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα, κι αυτόν τον πυρήνα θέλει να αναδείξει ο Λαφαζάνης.

Αυτός ο ιδεολογικο-πολιτικός πυρήνας θεωρεί δεδομένο ότι η ύψιστη διαδικασία αλλαγής είναι το κοινοβούλιο κι ότι ο ελληνικός λαός δε χρειάζεται να κάνει τίποτ’ άλλο εκτός από το να ψηφίσει γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις, διαμορφώνοντας μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα του λύσει όλα τα προβλήματα. Η ΛΕ δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να επαναλαμβάνει όλα τα αντιδραστικά ιδεολογήματα που χρησιμοποίησε στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ και κατάφερε, με τη βοήθεια της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας που διαμορφώθηκε μετά το 2010, να αναδειχτεί σε πρώτη πολιτική δύναμη το 2014 και το 2015. Απ’ αυτή την άποψη, η ΛΕ προβάλλεται ως ο «γνήσιος ΣΥΡΙΖΑ», σε αντίθεση με την πλειοψηφία που πέρασε σε μνημονιακές θέσεις.

Θα περίμενε κανείς απ’ αυτούς που μέχρι προχθές δήλωναν ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ψηφίσει Μνημόνιο» και μέχρι χθες δήλωναν ότι δε θέλουν να ρίξουν τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, αλλά να την επαναφέρουν στις αντιμνημονιακές ράγες, να δώσουν μια εξήγηση για το τι συνέβη κατά το πρώτο εξάμηνο της «για πρώτη φορά αριστερής» διακυβέρνησης, της οποίας μάλιστα τα ηγετικά στελέχη της ΛΕ υπήρξαν διακεκριμένοι υπουργοί. Ασφαλώς κάτι θ’ αναγκαστούν να ψελλίσουν κατά την προεκλογική περίοδο (δε γίνεται αλλιώς), όμως το γεγονός ότι η φράξια συγκροτήθηκε σε κόμμα χωρίς να επιχειρήσει την παραμικρή αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας της λέει πολλά. Αποκαλύπτει συμπεριφορά ενόχου που κάτι προσπαθεί να κρύψει.

Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα γνήσιο αντιμνημονιακό κόμμα, πώς συνέβη και υπέγραψε το δωσιλογικό τρίτο Μνημόνιο, ως συνέχεια-συμπλήρωμα των δύο προηγούμενων, με την ηγετική του ομάδα να έχει την έγκριση της συντριπτικής πλειοψηφία των στελεχών του, χωρίς αυτή η «μετάλλαξη» να προκαλεί το παραμικρό ρήγμα στις γραμμές της πλειοψηφίας; Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία οποιοσδήποτε μπορεί ν’ απαντήσει, ότι το γεγονός πως από τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ αποσκίρτησαν συγκεκριμένες οργανωμένες φράξιες (Αριστερή Πλατφόρμα, ΚΟΕ) και μετρημένα στα δάχτυλα στελέχη της πλειοψηφίας (Κωνσταντοπούλου, Βαλαβάνη κλπ.), ενώ η πλειοψηφία παρέμεινε συμπαγής, δείχνει πως το συγκεκριμένο κόμμα δεν υπέστη καμιά αιφνιδιαστική μετάλλαξη, αλλά συνεχίζει να είναι αυτό που ήταν: ένα αστικό κόμμα εξουσίας, ταγμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού.

Η αντιμνημονιακή ρητορεία που μεταλλάχθηκε σε μνημονιακή προσαρμογή δεν υπήρξε ίδιον μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γιωργάκης Παπανδρέου κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009 με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Οταν ο Καραμανλής προανήγγειλε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, ο Παπανδρέου νανούριζε τους ψηφοφόρους, που του έδωσαν μια περιφανή εκλογική νίκη. Οταν το Μάη του 2010 ο Παπανδρέου υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, η σκυτάλη του νανουρίσματος πέρασε στον Σαμαρά. Τα «Ζάππεια» συμπύκνωσαν την αντιμνημονιακή ρητορεία της ΝΔ, η οποία θα μεταφραζόταν σίγουρα σ’ ένα υψηλό εκλογικό σκορ στις εκλογές του 2012, αν ο Σαμαράς δεν εξαναγκαζόταν από τις περιστάσεις να στηρίξει τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου (μαζί με τον Παπανδρέου και τον Καρατζαφέρη) και να βάλει την υπογραφή του κάτω από το δεύτερο Μνημόνιο. Τότε ήταν που άρχισε να λάμπει το άστρο του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το «αγκάθι» που άκουγε στο όνομα ΔΗΜΑΡ, ενώ στα δεξιά της ΝΔ έμελλε να γίνει αρχηγός κόμματος ακόμη και ο Καμμένος (και να φουσκώσει η νεοναζιστική συμμορία). Η σκυτάλη της αντιμνημονιακής ρητορείας άλλαξε χέρια και σε δυόμισι χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε κυβέρνηση παρέα με τον Καμμένο, για να υπογράψει μέσα σε μισό χρόνο το τρίτο Μνημόνιο και ο Τσίπρας να παραδώσει την αντιμνημονιακή σκυτάλη στον έως τότε κομματικό του σύντροφο Λαφαζάνη.

Τι δείχνει η πολιτική ιστορία των τελευταίων έξι χρόνων; Μια θαυμαστή συνέπεια στη χρήση της αντινεοφιλελεύθερης-αντιμνημονιακής ρητορείας όταν τα αστικά κόμματα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, και μια ακόμη πιο θαυμαστή κωλοτούμπα και προσαρμογή στις μνημονιακές απαιτήσεις μόλις αναλάβουν να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία. Εμείς δεν είμαστε το ίδιο, εμείς είμαστε αριστεροί, θα απαντήσουν ο Λαφαζάνης και η παρέα του. Αυτό, όμως, υπήρξε ένα από τα βασικότερα πολιτικά σλόγκαν και των Τσιπραίων (παρέα με τους Λαφαζανικούς), μέχρι να κερδίσουν τις εκλογές και ν’ αναλάβουν τη διαχείριση της κυβερνητικής λειτουργίας. Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς, εμάς δεν μας κρατάνε με Χριστοφοράκους και λίστες Λαγκάρντ, έλεγε φουσκώνοντας σαν παγώνι ο Τσίπρας. Κι όταν έγινε πρωθυπουργός… έκανε τα ίδια, τηρώντας πιστά την αστική παράδοση.

Αυτός είναι ο λόγος που τα στελέχη της ΛΕ δε δοκιμάζουν να δώσουν μια στοιχειωδώς πειστική εξήγηση γι’ αυτό που ονομάζουν «μνημονιακή μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μετάλλαξη, αλλά για φυσιολογική προσαρμογή, που κάθε αστικό κόμμα είναι αναγκασμένο να κάνει, μόλις βρεθεί από την άνεση της αντιπολίτευσης στα στριμόκωλα της κυβέρνησης. Και σ’ αυτό, ο Λαφαζάνης και η παρέα του έχουν τις ίδιες ακριβώς ευθύνες με τον Τσίπρα και τους λοιπούς. Τους ταιριάζει το γνωστό απόφθεγμα του Μπρεχτ: τι οφελεί να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά, όταν είσαι βουτηγμένος ως το λαιμό μέσα στα σκατά;

Εμείς δικαιούμαστε να το λέμε αυτό, γιατί ποτέ δεν φάγαμε την παπάρα του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ δεν τον αντιμετωπίσαμε διαφορετικά από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Είχαμε προδιαγράψει αυτό που συνέβη, πριν ακόμη από τις εκλογές. Και εξακολουθήσαμε να προειδοποιούμε συνεχώς και κατά το εξάμηνο της υποτιθέμενης σκληρής διαπραγμάτευσης. Κάθε αστικό κόμμα που καλείται να διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία είναι υποχρεωμένο να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Και τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από την ΕΕ, έξω από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, έξω απ’ όλα όσα περιγράφουν τη θέση ενός εξαρτημένου, μέσης ανάπτυξης καπιταλισμού στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας.

Ο Λαφαζάνης και η παρέα του ποτέ δεν πρόκειται να κάνουν αυτή τη συζήτηση. Οχι μόνο γιατί θα καταδείκνυε και τις δικές τους ευθύνες στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού από τον ΣΥΡΙΖΑ (ζήτημα κάθε άλλο παρά αμελητέο), αλλά γιατί θα ξεσκέπαζε την πολιτική τους φύση, όπως αυτή αποκαλύπτεται από τη βασική προγραμματική τους κατεύθυνση, η οποία προβάλλει μόλις κανείς ξύσει λίγο την αντιμνημονιακή τους ρητορεία.

Δείτε τι συμβαίνει με την «επιστροφή στη δραχμή», που ήταν το βασικό σλόγκαν των Λαφαζανικών όταν ο Τσίπρας έκλεισε τη συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Μόλις διαπίστωσαν ότι αυτό το σλόγκαν δεν «πουλάει» και τόσο εκλογικά, αποφάσισαν να το βάλουν στο ράφι οργανώνοντας τη… συντεταγμένη απόσυρσή του. Τώρα, σύμφωνα με τις πρώτες δηλώσεις μετά τη συγκρότηση της ΛΕ, η «συντεταγμένη έξοδος από την Ευρωζώνη» είναι μια επιλογή που θα χρησιμοποιηθεί «εφόσον χρειαστεί», προκειμένου η ΛΕ να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Αρχισαν ήδη να το «γλυκαίνουν», αυτοί που μέχρι χθες υποστήριζαν ότι όλα τα δεινά οφείλονται στο κοινό νόμισμα και αρκεί η επιστροφή σ’ ένα εθνικό νόμισμα για ν’ αρχίσει η απεμπλοκή από τα Μνημόνια. Τώρα, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα, αλλά μια επιλογή, που μπορεί και να μην χρειαστεί να γίνει.

Και μόνο αυτή η κωλοτούμπα, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, αρκεί για να περιγράψει τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό αυτού του μορφώματος, που επιστρέφει απλώς στην εποχή που ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ (διά στόματος Τσίπρα, μάλιστα) διακήρυσσε ότι «το νόμισμα δεν είναι φετίχ». Για την ίδια την επιστροφή σε κάποιο εθνικό νόμισμα έχουμε πει ότι θα ήταν για τον ελληνικό λαό εξίσου καταστροφική με τα Μνημόνια (περισσότερα δείτε εδώ).

Πρέπει, όμως, να σημειώσουμε κάτι άλλο σε σχέση με την «προγραμματική» πρόταση της ΛΕ: πιθανή έξοδος από την Ευρωζώνη (συντεταγμένη, μάλιστα, όπως την εισηγήθηκε και ο Σόιμπλε), αλλά οπωσδήποτε παραμονή στην ΕΕ! Τι σημαίνει αυτό; Πλήρης αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου, το οποίο έχει περάσει αυτούσιο σε αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ, στο πλαίσιο της «διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος», καθεστώς υπό το οποίο βρίσκεται η Ελλάδα από το 2010.

Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη όχι μόνο να κινείται εντός των δεικτών που καθορίζουν οι συνθήκες, όπως κάθε χώρα μέλος της ΕΕ, αλλά επιπλέον είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τα μέτρα των Μνημονίων, επί ποινή αποκλεισμού της από τα κονδύλια των περιφερειακών ταμείων και της ΚΑΠ. Ο Λαφαζάνης και η παρέα του τα ξέρουν πολύ καλά αυτά, όπως τα ήξερε και ο «όλος» ΣΥΡΙΖΑ όταν παραμύθιαζε τον ελληνικό λαό με την αντιμνημονιακή ρητορεία του. Γι’ αυτό λέμε πως, αν ποτέ η ΛΕ ερχόταν στην εξουσία, δε θα έκανε τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο άλλωστε συμμετείχε.

Δεν «ανέβλεψαν» ξαφνικά και δεν είδαν «το φως το αληθινόν» ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης και οι υπόλοιποι. Συνειδητοποίησαν πως για τον ΣΥΡΙΖΑ άρχισε η αντίστροφη μέτρηση (όπως είχε αρχίσει στο πρόσφατο παρελθόν για όλα τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα) και έσπευσαν να στήσουν ένα δικό τους πολιτικό μαγαζί, χωρίς να βαρύνονται οι ίδιοι με την υπογραφή του Μνημόνιου-3, και με τη φιλοδοξία ν’ αποτελέσουν μια αντιπολιτευόμενη εφεδρεία του συστήματος. Οταν ο Τσίπρας θα πέφτει, εμείς θ’ ανεβαίνουμε, και ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή και να κυβερνήσουμε, όταν το σύστημα μας χρειαστεί. Αυτό είναι το μη ομολογούμενο δόγμα που κατευθύνει τα βήματα των στελεχών της ΛΕ.

Οταν ο Τσίπρας τους προκαλεί να του πουν ποια είναι η εναλλακτική λύση που πρότειναν, απαντούν με τις συνήθεις αερολογίες. Οταν τους προκαλεί να του πουν από πού θα δανειζόταν το ελληνικό κράτος, όταν ο ίδιος χτύπησε όλες τις πόρτες και τις βρήκε κλειστές, όχι μόνο δεν τολμούν να τον διαψεύσουν, αλλά κάνουν μόκο. Το μόνο που κάνουν είναι να σπεκουλάρουν ξετσίπωτα με το θυμικό ενός τμήματος της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, επαναλαμβάνοντας την παλιά συριζαίικη αερολογία: «η ακύρωση των μνημονίων για να μπορέσει η χώρα να βγει από την κρίση, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών για να παίξουν αναπτυξιακό ρόλο, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, οι δημόσιες επενδύσεις, η ρευστότητα και η εγκαθίδρυση μιας νέας σχέσης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» είναι οι βασικοί προγραμματικοί άξονες της ΛΕ, όπως τους παρουσίασε ο Λαφαζάνης στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε. Σα ν’ ακούς τον Τσίπρα πριν γίνει πρωθυπουργός, όσο ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και πώς θα γίνουν όλ’ αυτά τα θαυμαστά, εντός της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κυρίαρχες; Δεν είναι τυχαίο ότι από το λόγο των στελεχών της ΛΕ απουσιάζει κάθε αντικαπιταλιστική αιχμή. Μπορεί να προσθέσουν μερικές αντικαπιταλιστικές πινελιές, προκειμένου να διευκολύνουν την ένταξη και κάποιων ομάδων και ατόμων της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όμως ο ιδεολογικός και πολιτικός λόγος αυτών των πρώτων ημερών, εκφερόμενος με την κεκτημένη της θητείας όλων αυτών των στελεχών στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, είναι άκρως αποκαλυπτικός και δηλωτικός του ταξικού χαρακτήρα αυτού του μορφώματος.

Ποια παραγωγκή ανασυγκρότηση προσπάθησε να εφαρμόσει ο Λαφαζάνης στους έξι μήνες που ήταν υπερυπουργός με αρμοδιότητες την ενέργεια, το περιβάλλον, την αγροτική πολιτική; Ούτε την απόφαση για το σταμάτημα των εργασιών στις Σκουριές δεν τόλμησε να υπογράψει, μολονότι την είχε έτοιμη. Ετσι, του πήρε τη μπουκιά από το στόμα ο Σκουρλέτης, ενώ ο Τσίπρας του πετάει τη μπηχτή ότι δεν είχε την πολιτική βούληση να το κάνει.

Τι τον εμπόδισε να πετάξει την εταιρία του Μελισσανίδη από το ΥΠΕΚΑ, εφαρμόζοντας απλώς τη νομιμότητα; Μήπως τον εμπόδισε ο Διόσκουρός του Στρατούλης, που από την εποχή της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου λειτουργούσε σαν «μπροστινός» του Μελισσανίδη, κλείνοντας μυστική συμφωνία (παρέα με τον Φλαμπουράρη) με το γνωστό καπιταλιστή, την ώρα που αυτός ξαμολούσε τις ορδές του να ματοκυλήσουν τον κόσμο της Φιλαδέλφειας που αντιδρούσε στα καταστροφικά για το Αλσος σχέδιά του; Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε -χάρη στους αγώνες των λίγων γενναίων- να κάνει κωλοτούμπα και να αποσύρει την υποστήριξή του στο σχέδιο Μελισσανίδη, γιατί ο Λαφαζάνης δεν υλοποίησε αυτή την απόφαση ως υπουργός; Δεν είχε καμιά υποχρέωση έναντι της τρόικας, δεν ήταν μνημονιακό ζήτημα το «γήπεδο Μελισσανίδη» (δείτε περισσότερα εδώ).

Γιατί ο Λαφαζάνης δεν έκανε δεκτή την πρόταση της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στους δασολόγους του Δημοσίου για την άμεση κατάργηση όλων των αντιδασικών ρυθμίσεων που είχαν προωθηθεί τα τελευταία χρόνια; Το μόνο που φρόντισε ήταν να προωθήσει την ακύρωση των προβλέψεων του Νόμου 4277/2014 (Ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής) για το παράκτιο μέτωπο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, που είναι η εκλογική του περιφέρεια. Και φεύγοντας από το υπουργείο, αφού έγλειψε πατόκορφα τον Σκουρλέτη, τον παρακάλεσε δημόσια να φροντίσει να ψηφιστεί αυτή η ρύθμιση.

Γιατί ο Λαφαζάνης δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει το καταστροφικό σχέδιο του αναπληρωτή υπουργού Β. Αποστόλου για τους βοσκότοπους, που οδηγεί στον αποχαρακτηρισμό 50 εκατομμύρια στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων (δείτε εδώ); Προϊστάμενος υπουργός ήταν, μπορούσε να το σταματήσει, όταν μάλιστα οι δασολόγοι σε όλη τη χώρα είχαν στραφεί δημόσια ενάντια σ’ αυτό το νομοσχέδιο.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα τα βάλουν με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό; Οι άνθρωποι που στέκονται σούζα μπροστά σ’ έναν καπιταλιστή τύπου Μελισσανίδη;

Στο γενικότερο πολιτικό επίπεδο, τι έκαναν ο Λαφαζάνης και η παρέα του μετά τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη; Κατέγραφαν τη διαφωνία τους στα κομματικά όργανα και κατέθεταν τροπολογίες στα κείμενα των αποφάσεων της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ! Ούτε που διανοήθηκαν να έρθουν σε ρήξη με την ηγεσία της συγκυβέρνησης, δε διανοήθηκαν καν να ζητήσουν έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ηλπιζαν μέχρι το τέλος ότι θα μπορέσουν να σωθούν όλοι μαζί, υπογράφοντας μια κάπως πιο ήπια μνημονιακή συμφωνία που θα μπορούσαν να την «πουλήσουν» πιο εύκολα στο εκλογικό τους ακροατήριο. Τι έκαναν ο Λαφαζάνης και η παρέα του, όταν ο Τσίπρας έστελνε στους ιμπεριαλιστές δανειστές την πρόταση-Μνημόνιο στις 22 Ιούνη; Την υπερασπίζονταν ως συμβιβαστική πρόταση που ανοίγει το δρόμο σε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία (δείτε εδώ). Τι έκαναν όταν τις παραμονές του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας υπέβαλε στον ESM πρόταση για νέο δάνειο και νέο Μνημόνιο, αποδεχόμενος την πρόταση Γιούνκερ με ελάχιστες τροποποιήσεις; Δεν είπαν κουβέντα και παραμύθιαζαν τον ελληνικό λαό ότι το δημοψήφισμα θα δώσει λύση (αναλυτικά δείτε εδώ)! Τι έκαναν όταν την ίδια τη βραδιά του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι» και ανακοίνωσε ότι ζητά από τον Παυλόπουλο να συγκαλέσει την επόμενη κιόλας μέρα σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, από την οποία βγήκε μια ευρύτατη «εθνική μνημονιακή συμφωνία»; Στήριξαν και πάλι τον πρωθυπουργό που «θα πάει να διαπραγματευθεί».

Πότε «κλατάρισαν» πολιτικά αυτοί οι… ούλτρα αντιμνημονιακοί; Οταν διαπίστωσαν ότι οι ιμπεριαλιστές δανειστές όχι μόνο δεν μαλάκωσαν μετά το δημοψήφισμα, αλλά αντίθετα σκλήρυναν τη στάση τους και τελικά έλιωσαν τον Τσίπρα όπως λιώνει ένα παγωτό κάτω από τις ακτίνες του καλοκαιρινού ήλιου. Μόνο τότε συνειδητοποίησαν ότι έφτασε η ώρα να αποδράσουν από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, για να διασώσουν το πολιτικό τους σαρκίο. Βοήθησαν τον Τσίπρα και την υπόλοιπη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό, πουλώντας του αντιμνημονιακά φούμαρα και σεληνιασμένες αγορές που χορεύουν πεντοζάλη υπό τους ήχους της λύρας και του νταουλιού, βοήθησαν τον Τσίπρα και την υπόλοιπη ηγετική ομάδα να δώσουν το εξάμηνο σόου της «σκληρής διαπραγμάτευσης», με την ελπίδα ότι θα διασωθούν όλοι μαζί, όταν όμως είδαν ότι το σκάφος βυθίζεται και δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν, σαν τα ποντίκια.

Είναι αρκετοί αυτοί που φλερτάρουν με το νέο συριζο-μόρφωμα, πιστοί στην ιδέα της (ανύπαρκτης) «όλης» Αριστεράς με τις πολλές εκφάνσεις. Δεν ξέρουμε πόσοι θα επιλέξουν την ένταξη στη ΛΕ (ή πόσοι θα γίνουν δεκτοί από τον Λαφαζάνη και την παρέα του), θέλουμε όμως να τονίσουμε κάτι. Οσοι επιλέξουν την ένταξη ή τη συμπόρευση με τη ΛΕ απλώς θα πιστοποιήσουν με τον πιο επίσημο τρόπο το διαζύγιό τους από την επαναστατική προοπτική, το οποίο έκρυβαν επιμελώς για χρόνια, συμβιώνοντας σε φιλολογικό επίπεδο με αυτή την προοπτική και τις απαιτήσεις της. Μάλλον σε καλό του κινήματος θα βγει αυτό. Ενα ακόμη αριστερό ανάχωμα θα χτιστεί δίπλα στον Περισσό, παράλληλα όμως θα γίνει ένα καλό κοσκίνισμα για να ξεκαθαρίσει η μικροαστική ήρα από το επαναστατικό σιτάρι.

Ο βάλτος του αστικού κοινοβουλευτισμού έχει μεγάλη χωρητικότητα. Αρκετοί απ’ όσους παραμυθιάζονταν με συνθήματα «μετάβασης», τα οποία τάχαμου αναιρούν τη… χιλιαστική αντίληψη για τη μελλοντική επανάσταση (αυτό δεν ήταν το δόγμα του οπορτουνισμού από την εποχή του Μπερνστάιν;), θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτού του τύπου οι «μεταβάσεις» οδηγούν νομοτελειακά σε λύσεις αστικού κυβερνητισμού. Ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Ηφαιστος και τ’ άλλα παιδιά θα τους διδάξουν τον τρόπο.

ΥΓ1: Αλλο ένα κορυφαίο δείγμα πρακτικής πολιτικής αγυρτείας του Π. Λαφαζάνη είναι το παραμύθι με το δήθεν ρωσικό αγωγό. Ο χώρος δεν επιτρέπει να θυμίσουμε αναλυτικά αυτή την υπόθεση, όμως όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες μπορεί να τις βρει εδώ.

ΥΓ2: Ο δημοσιογράφος Δ. Λιάτσος, παλιός ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη» στη Μόσχα και στη συνέχεια ειδικός στην «εκλαΐκευση» της ρωσικής πολιτικής στο ελληνικό αναγνωστικό και ραδιοτηλεοπτικό κοινό, σε τι ακριβώς «συμβούλευε» τον Π. Λαφαζάνη και είχε διοριστεί «εθελοντής άμισθος Ειδικός Σύμβουλός» του; Στην απόφαση διορισμού του, που υπογράφτηκε στις 19 Μάη (δηλαδή τέσσερις περίπου μήνες μετά την ορκωμοσία του Λαφαζάνη ως υπουργού), αναφέρεται ότι αυτός «θα υποστηρίζει τα διοικητικά όργανα, τις επιτροπές και τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠ.Π.Α.Π.ΕΝ. σε θέματα που άπτονται του αντικειμένου του»! Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά να μην παραμυθιάζουν τον κόσμο με αναφορές στο αριστερό ήθος…

Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"