«Εχεις χρόνο αύριο να έρθω στην Κουμουνδούρου για καφέ;». Η προσχεδιασμένη ατάκα του Βαγγέλα προς τον Τσίπρα ήταν όλα τα λεφτά στο «ντιμπέι» της περασμένης Τετάρτης. Επειδή ήταν προσχεδιασμένη. Και επειδή ο Τσίπρας την αντιπαρήλθε χωρίς απάντηση και χωρίς μεταγενέστερο σχόλιο επί της ουσίας.
Ο Βαγγέλας προσπάθησε να παρουσιάσει με τρόπο καθημερινό και οικείο το προεκλογικό μότο της ΝΔ: μπορεί ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να έκαναν μεγάλη ζημιά στη χώρα, αλλά αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί, αυτό μόνο όλοι μαζί μπορούμε να το κάνουμε. Ασε που ο Τσίπρας ξέρει τις «ουρές» της συμφωνίας και επομένως η συμμετοχή του θα είναι αναμφισβήτητα χρήσιμη, αν όχι αναγκαία.
Κι ο Τσίπρας απέφυγε την κουβέντα, γιατί το προεκλογικό μότο του ΣΥΡΙΖΑ λέει το αντίθετο: μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόσει τη συμφωνία. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχει αυτοδυναμία ή, αν δεν έχει αυτοδυναμία και δεν του φτάνει ο Καμμένος, να συνεργαστεί με Φώφη και Θεοδωράκη, όχι όμως με τον Βαγγέλη, γιατί αυτός εκπροσωπεί το παλιό.
Το κοινό και στις δυο προεκλογικές πλατφόρμες είναι η συμφωνία, το Μνημόνιο-3. Το είπε και ο Γιούνκερ: αυτή τη φορά κοιτάξτε να σοβαρευτείτε και να εφαρμόσετε κατά γράμμα όσα συμφωνήσαμε, γιατί δεν υπάρχει διάθεση για παιχνίδια. Ολοι συμφωνούν ότι θα εφαρμόσουν κατά γράμμα όσα ψήφισαν όλοι μαζί στη Βουλή το πρωί της 14ης Αύγουστου. Μετά... βαρούν τα προεκλογικά όργανα. Οι μικροί (Φώφη και Σταύρος) δηλώνουν διαθέσιμοι και μαλώνουν τους μεγάλους που δεν τα βρίσκουν. Οι μεγάλοι τάχαμου τσακώνονται. Ο Αλέξης δεν παίζει τον Βαγγέλα, αλλά αυτός δεν του κρατάει κακία. Ζήτησε συγνώμη για το «ψευτράκος» και τον καλεί να πιουν μαζί τον καφέ της συμφιλίωσης, στην έδρα του Αλέξη, για να του δείξει πόσο ανεξίκακος είναι. Ο Αλέξης, όμως, επιμένει, γιατί έτσι και φορτώσει την προεκλογική του ατζέντα με το ενδεχόμενο του «μεγάλου συνασπισμού», κινδυνεύει να δει τη μισοάδεια εκλογική του δεξαμενή να μη γεμίζει ποτέ.
Οι βαρόνοι των μίντια επιμένουν: «μεγάλος συνασπισμός» και τα σκυλιά δεμένα. Γιατί αν ο πρώτος φτιάξει κυβέρνηση μόνο με τους μικρούς και ο δεύτερος μείνει στην αντιπολίτευση, φοβούνται πως θα λειτουργήσει το σύνδρομο της πολιτικής επιβίωσης και ο δεύτερος θ' αρχίσει τ' αντιπολιτευτικά τσαλιμάκια, που μπορεί να οδηγήσουν σε εμπλοκές και νέο φούντωμα της πολιτικής κρίσης.
Βέβαια, τον τελικό λόγο θα τον πει ο «κυρίαρχος λαός». Αυτός που είναι τόσο κυρίαρχος ώστε να μην τον λογαριάζουν καθόλου στην προεκλογική ατζέντα, να μην περιλαμβάνουν σ’ αυτή οτιδήποτε που τον αφορά. Τον λογαριάζουν μόνο σαν σερβιτόρο στα καφεδάκια τους. Γιατί τι άλλο είναι ο ψηφοφόρος ΑΥΤΩΝ των εκλογών εκτός από σερβιτόρος των αστικών κομμάτων; Οσοι επιλέξουν να προσέλθουν στις κάλπες και να ψηφίσουν θα ρυθμίσουν τους κομματικούς συσχετισμούς από τους οποίους θα βγει η κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το Μνημόνιο-3 και η αντιπολίτευση που θα της κρατάει το «ίσο» με ανούσιες καταγγελιούλες.
Η ΑΠΟΧΗ είναι αναμφισβήτητα στάση στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας. Αν όμως μείνουμε μόνο στην ηθική πλευρά, θα κάνουμε ένα μετέωρο βήμα. Το πόδι πρέπει να πατήσει γερά στο ταξικό έδαφος, «φορτώνοντας» την ΑΠΟΧΗ με τη δέσμευση ν' αγωνιστούμε για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ταξική ανασυγκρότηση. Εξω από το σύστημά τους και σε πλήρη ρήξη με τους πολιτικούς του υπηρέτες.
Διαβάστε από την ίδια εφημερίδα:
Ευαγγέλιο τους το Μνημόνιο -3
Δημοσίευση σχολίου