Μία Ψήφος με ιδιαίτερη σημασία (επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι).

Γράφει ο Στέργιος Σ. Μανουράς

Αγαπητοί φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι, όλοι εσείς που χειμάζεστε με τη λαίλαπα των διαδοχικών μνημονίων που καταστρέφουν την οποιαδήποτε παραγωγική δυνατότητα της χώρας, εξαθλιώνουν χιλιάδες συντρόφους μας, σπέρνουν την απελπισία και την οδύνη στους γέροντες συνταξιούχους και σ’  ολόκληρη τη νεολαία μας που διακρίνει ένα μέλλον απίστευτης αγριότητας και αβεβαιότητας, που ισοπεδώνουν αρχές και αξίες και εξακολουθούν να παρέχουν τη δυνατότητα στους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και στους φτωχούς φτωχότεροι δημιουργώντας στρατιές ανέργων, υποαπασχολούμενων και ανασφάλιστων συνανθρώπων μας, όλοι εσείς βρισκόσαστε (και όχι άδικα) μπροστά στο τρομακτικό δίλημμα της «ενσωμάτωσης» στη λογική του μικρότερου κακού, στην επιλογή της αποχώρησης από τους κοινωνικούς αγώνες, στο γύρισμα της πλάτης στο σάπιο κοινοβουλευτικό μας σύστημα και στην ηττοπάθεια που έντεχνα καλλιεργούν τα μνημονιακά ΜΜΕ αλλά και πολλοί άμεσοι και έμμεσοι φίλοι τους.

Το ερώτημα που πλανάται στην Ελλάδα είναι αν έχει καμία αξία η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία και τι στο καλό να ψηφίσουμε, επιτέλους. Η ισοπεδωτική λογική είναι ένα μέσο αυτοάμυνας, μία προσωρινή οχύρωση του εαυτού μας απέναντι στην απόλυτη πολιτική διαφθορά αλλά είναι απόλυτα αδιέξοδη, επιπόλαια και λανθασμένη και σε τελευταία ανάλυση αφήνει το τοπίο ελεύθερο στα όρνεα και τα αρπακτικά να διαλύσουν και να αρπάξουν ό,τι απόμεινε. Η παράδοση του δικαιώματος του ψήφου στην άρχουσα τάξη και η συστηματική αποχή από τις εκλογές, πουθενά στον κόσμο και στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν οδήγησε σε κάποιο, αν όχι επαναστατικό, έστω θετικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, τους μικροεπιχειρηματίες, τους αγρότες και όλους αυτούς που είναι αναγκασμένοι να ξαναδουλεύουν σε μεσαιωνικές συνθήκες για να εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη επιβίωσή τους.

Το παράδειγμα των Η.Π. είναι ενδεικτικό. Η αδιαφορία και η αποχή από τις εκλογές (όταν τα ποσοστά συμμετοχής έπεφταν και κάτω από το 40%) δεν εμπόδισε σε τίποτα την κυρίαρχη τάξη να ασκήσει την καταστροφική και ιμπεριαλιστική της πολιτική στο εξωτερικό και να οδηγήσει τη χώρα σ’ ένα ποσοστό απόλυτης φτώχειας και ανεργίας, πρωτοφανές για όλο τον κόσμο. Η απόλυτη υποκρισία της δημοκρατίας τους. Υπάρχουν ομάδες, συναγωνιστές και σύντροφοι που επιλέγουν συνειδητά την αποχή, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την προοδευτικότητα και την επαναστατικότητά τους. Όμως, ας σκεφτούμε για λίγο, οι ισπανοί αναρχικοί ήταν λιγότερο έξυπνοι όταν συμμετείχαν ακόμη και σε κυβερνητικές θέσεις μέσα στη λογική ενός αστικού κοινοβουλευτισμού;

Αυτά ως προς την ηττοπάθεια και την αποχή. Από την άλλη, αυτό που επιδιώκουν συστημικά κόμματα, οργανώσεις, κανάλια αλλά και πολλοί «σύντροφοι» της αριστεράς είναι να απαξιώσουν την ψήφο προς  μια κατεύθυνση, επαναφέροντας, ως συνήθως, τη λογική της χαμένης ψήφου εμπλουτισμένης με το επιχείρημα της κρίσης-διάσπασης μέσα στο χώρο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς και μιλάμε βέβαια για την επίθεση και απαξίωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Δεν θα σταθούμε σε ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήματα δεδομένου ότι αυτοί που κατηγορούν είναι οι «πρώτοι διδάξαντες» μιας οργάνωσης που έτεινε να αναπαράγει συνέχεια τον εαυτό της μέσα από ατέρμονες ιδεολογικές διαφορές και δημοσίευσης μακροσκελέστατων κειμένων που εξηγούσαν τη μοναδικότητα της οργάνωσης και την ιδεολογική της καθαρότητα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Η οργάνωση πολλές φορές επέλεξε το δρόμο της συμπόρευσης και πάλης με ομάδες, κόμματα και σχήματα της αριστεράς, τόσο σε βουλευτικές όσο και σε δημοτικές-περιφερειακές εκλογές. Οι συνεργασίες αυτές άλλοτε απόδωσαν άλλοτε αποδείχτηκαν καταστροφικές. Το περίεργο είναι ότι αυτοί που κατηγορούσαν την οργάνωση για αποστροφή προς τις συμμαχίες ήταν και αυτοί που την οδήγησαν σ’  αυτές τις καταστροφικές επιλογές μέσα από τη λογική της συνεργασίας με τυχάρπαστα πρόσωπα και παραμερισμού των όποιων ιδεολογικών διαφορών. Ήταν αυτοί που συζητούσαν κάτω από το τραπέζι για διαρκείς συμμαχίες στοχεύοντας όχι στη σφυρηλάτηση δεσμών με την εργατική τάξη αλλά στην επίτευξη μιας κοινοβουλευτικής, δημοτικής ή περιφερειακής αντιπροσώπευσης.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο της αποχώρησης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτών των δυνάμεων και τη σύμπραξή τους με άλλα κόμματα με στόχο έναν και μοναδικό (όπως ελπίζουν) μια κοινοβουλευτική θέση ή αντιπροσώπευση και αυτό επειδή δεν μπορούμε, όσο κι αν προσπαθήσαμε, να κατανοήσουμε τον κοινό τόπο όπου συγκλίνουν οι υπερεπαναστατικές και σωτηριολάγνες αντιλήψεις τους με τα προγράμματα κομμάτων που αποσιωπούν το μέγιστο πρόβλημα που είναι όχι το νομισματικό αλλά η ανατροπή του συστήματος, η έξοδος από την ΕΕ και η επιλογή μιας αληθινά σοσιαλιστικής πολιτικής για τη σωτηρία της χώρας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι η αποχώρηση πριμοδοτήθηκε από τον τύπο, τα κανάλια και βούηξε το διαδίκτυο. Άραγε τόσο πολύ σημαντική είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Φίλοι και φίλες, υπάρχει μια ψήφος που αξίζει στις εκλογές, μια ψήφος που θα σας τιμήσει και θα παραμείνει σταθερά προσηλωμένη στον αγώνα για μια πραγματικά άλλη ανάπτυξη, μια δικαιότερη κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την ασυδοσία των πλουτοκρατών.

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν πολλά προβλήματα και διαφορετικές αναλύσεις και προσεγγίσεις του δυνατού και εφικτού μιας άλλης πολιτικής. Επίσης, υπάρχουν πολλοί σύντροφοι με έντονη τάση για ανάδειξη βολονταριστικών θέσεων και προβολής του ατομικού ή πολιτικού (ομάδα) Εγώ. Δεν το αρνούμαστε και προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε γνωρίζοντας ότι είναι αρκετά δύσκολο λόγω της καχυποψίας που δεν καταφέραμε να αποβάλουμε παρά την προσπάθεια πολλών συντρόφων.
ΟΜΩΣ, κόντρα στους δαίμονές μας, με πολλούς συντρόφους δημιουργήσαμε μια στενότερη επαφή με τους εργαζόμενους όταν πήγαμε και τους βρήκαμε στους χώρους δουλειάς. Έχουμε βάλει τις βάσεις, εμείς που πιστεύουμε ακράδαντα στο εγχείρημά μας, για στενούς δεσμούς που αν μη τι άλλο έκαναν αναγνωρίσιμη και αποδεκτή τη συνέπεια και τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η οργάνωσή μας.

Παλέψαμε μαζί με τις καθαρίστριες, με τους εργαζόμενους στους δήμους, με τους απολυμένους καθηγητές, με τους απολυμένους της ΕΡΤ. Συντονίσαμε τη δράση δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων, συμπήξαμε συμμαχίες στους δασκάλους και καθηγητές που ανέτρεψαν ριζικά τον πολιτικό χάρτη στην εκπαίδευση. Παρεμβήκαμε δυναμικά κόντρα στην εξαθλίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συμμετείχαμε με συνδυασμούς και συνεργασίες στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές κερδίζοντας την υποστήριξη μιας σημαντικής μερίδας του ελληνικού λαού και έχοντας σημαντικές επιτυχίες. Πρωτοστατήσαμε, μαζί με τους συντρόφους του αναρχικού χώρου στην καταδίκη της ναζιστικής δεξιάς, στην απομυθοποίησή της και στην απαξίωσή της από τη μεγαλύτερη μερίδα του ελληνικού λαού.

Αγωνιστήκαμε για τους αγώνες των απεργών πείνας, ενάντια στο αυταρχικό-αντιδημοκρατικό κράτος που έστηναν η δεξιά και οι συνεργάτες της (δεξιότεροι της δεξιάς). Αναδείξαμε το πρόβλημα των μεταναστών που ζουν χρόνια στη χώρα μας, τους οργανώσαμε σε σωματεία, εξανθρωπίσαμε – όσο μπορούσαμε – τη διαβίωσή τους, αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα των προσφύγων στην αξιοπρεπή ζωή και στην ασφάλεια. Παλέψαμε και καταφέραμε να διασφαλίσουν την κατοικία τους οι ρομά και να αντιμετωπιστούν ως ισότιμοι πολίτες, δουλέψαμε συνοικία – συνοικία, πόλη – πόλη με όσες δυνάμεις είχαμε.

Παλεύουμε για τον δημόσιο χαρακτήρα του μετρό, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των ελληνικών λιμανιών, των νοσοκομείων και τη διασφάλιση της δημόσιας περιουσίας, κάναμε και είμαστε πάντοτε ανοικτοί, προτάσεις μετωπικού χαρακτήρα για να εξασφαλίσουμε στον ελληνικό λαό μια ζωή με αξιοπρέπεια, πετύχαμε μεγάλες νίκες στα παραπάνω μέτωπα, ανατρέψαμε σχέδια των κυβερνήσεων που θα οδηγούσαν σε νέες μαζικές απολύσεις με καταστροφικές συνέπειες.

Είχαμε, βέβαια, και ήττες. Όπου δεν καταφέραμε να πείσουμε τον κόσμο, όπου η επιρροή της συστημικής και σεχταριστικής αριστεράς ήταν ισχυρή, όπου δεν δουλέψαμε με συνέπεια και δεν φτιάξαμε δεσμούς με τους εργαζόμενους εκεί ηττηθήκαμε.

ΕΜΕΙΣ όμως παλέψαμε, όλοι αυτοί που κατηγορούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για εσωστρέφεια, λικβινταρισμό, ιδεολογική θολούρα, αδυναμία παρέμβασης στην πολιτική ζωή του τόπου, αδυναμία κεφαλαιοποίησης των κερδών από την παρουσία μας,
ΑΥΤΟΙ ΟΛΟΙ ουδέποτε στήθηκαν να μοιράσουν προκηρύξεις, να δουλέψουν με τα σωματεία, να κολλήσουν μια αφίσα, να κόψουν ένα κουπόνι ενίσχυσης, να συζητήσουν μια μέρα στους δρόμους με τον απλό άνθρωπο, ουδέποτε έκαναν την αυτοκριτική τους. Όλοι αυτοί, ινστρούχτορες, καθοδηγητές και σωτήρες της εργατικής τάξης, δούλευαν από καθέδρας απαξιώνοντας την καθημερινή, κομματική δουλειά και εντέλει την επαφή με τον κόσμο. Αυτοί είναι που μας κατηγορούν τώρα.

Υπάρχουν μερικοί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θρηνούν (sic) για την αποχώρηση ορισμένων μελών και την επιλογή της αυτόνομης καθόδου στις εκλογές. Είναι αυτοί που δεν κατανόησαν ποτέ τη διαφορά της πολιτικής από την κοινοβουλευτική πάλη.
Είναι αυτοί που έβλεπαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως το τελευταίο εφαλτήριο για να αναδείξουν τον εαυτό τους και όχι τη συλλογικότητα.

Ο θρήνος δεν ταιριάζει στους αγωνιστές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αναδειχτεί ως η μόνη σταθερή και αξιόπιστη δύναμη στον χώρο της αριστεράς, η μόνη με μια επαναστατική, σοσιαλιστική προοπτική που δεν φαντάζει πλέον καθόλου σαν χίμαιρα  στην τραγικότητα του κόσμου που ζούμε. Το κυριότερο όμως, αυτοί που θα μας ψηφίσουν γνωρίζουν ότι και αύριο θα είμαστε εκεί, δίπλα τους όταν τα προσωποπαγή κόμματα και οι νέοι σωτήρες θα τους ξεπουλήσουν με τη σειρά τους.

Κάθε ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αξίζει διπλά και τριπλά και αν όλα τα παραδείγματα που σας ανέφερα δεν σας έπεισαν κρατάμε την επιφύλαξη να σας πείσουμε με τους αγώνες μας και την συμπαράστασή μας στο φρικτό μέλλον του 3ου μνημονίου που θα αποτελειώσει οτιδήποτε είχαμε κερδίσει μέχρι τώρα με τους αγώνες μας και την αξιοπρέπειά μας. Γι  αυτόν τον λόγο πριν ψηφίσετε ή δεν πάρετε μέρος στην εκλογική διαδικασία, αξίζει τον κόπο να θέσετε το παρακάτω ερώτημα στον εαυτό σας: «είναι άραγε όλοι ίδιοι; Έχει καμία αξία η ψήφος μου;»

Στέργιος Σ. Μανουράς
(φίλος και απλός βοηθός των συντρόφων που αγωνίζονται)