Προσπάθησα να μεταφέρω σε κείμενο την τηλεφωνική συνομιλία που είχα με την αδελφή μου, που τώρα βρίσκεται σε ένα καταυλισμό προσφύγων στην Μυτιλήνη.
Σύντομα διαπίστωσα την αδυναμία μου να βρω λέξεις για να μεταφέρω την εικόνα που επικρατεί αυτή την στιγμή στο νησί της Λέσβου.
Ισως επειδή φορτίστηκα τόσο πολύ συναισθηματικά ή γιατί το ελληνικό λεξιλόγιο δεν έχει λέξεις που να μπορεί να περιγράψουν το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράττουν αυτή την στιγμή οι ιμπεριαλιστές – καπιταλιστές.
Πιθανόν, επίσης, να με πνίγουν οι ενοχές γιατί ίσως δεν κάνω ότι θα μπορούσα για να πολεμήσω αυτούς τους δολοφόνους που καθημερινά μακελεύουν με κάθε τρόπο τα ταξικά μου αδέλφια.
Δεν ξέρω, αλλά δεν έχει και σημασία γιατί αδυνατώ να περιγράψω αυτή την τραγωδία που έχει μόνο θύματα, ενώ απουσιάζουν οι θύτες και το εκτελεστικό επαναστατικό απόσπασμα που θα απέδιδε δικαιοσύνη.
Ας θυμηθούμε μόνο ότι πριν από κάποιες δεκαετίες ήταν το δικό μας κρατικό ραδιόφωνο που αναζητούσε μέσω του Ερυθρού Σταυρού έλληνες αγνοούμενους πρόσφυγες
Δημοσίευση σχολίου