Περί δημοσιογραφίας ο λόγος με αφορμή την φερόμενη παιδοφιλία του "γαλάζιου" Ν. Γεωργιάδη

Επανέρχεται και σήμερα η δημοσιογράφος Αντα Ψαρρά επαναλαμβάνοντας τις απόψεις της  για το θέμα των φερόμενων σεξουαλικών προτιμήσεων του «γαλάζιου στελέχους Ν. Γεωργιάδη που αποτέλεσαν το ερέθισμα για να ρθεί σε αντιπαράθεση με τον Κώστα Βαξεβάνη. 
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε την εμμονή της καλής δημοσιογράφου της «Εφημερίδας των Συντακτών» σε μια διαμάχη που έχει εμφανώς άδικο. Το να επικαλείται σήμερα ότι είχε προηγηθεί η λαθρόβια πατσαβούρα του «Μακελάρη» Στέφανου Χίου στο θέμα Γεωργιάδη, έχει την αίσθηση ότι δικαιώνονται οι απόψεις της; Αν ναι, έχει πολύ περίεργο σκεπτικό.

Διαβάσαμε το πολυσέλιδο σχετικό ρεπορτάζ του Hot Doc, το βρήκαμε τεκμηριωμένο και αποκαλυπτικό. Και πριν προχωρήσουμε στο καινούργιο πόνημα της Αντας Ψαρρά να παραθέσουμε τα γραφόμενα του Κώστα Βαξεβάνη στο περιοδικό του για το οπτικό πεδίο με το οποίο ο ίδιος αντιλαμβάνεται την δημοσιογραφία.

Η δημοσιογραφία χρειάζεται θάρρος, όταν οι διεφθαρμένοι θέλουν έλλειψη μνήμης

Το 1996, η υπόθεση του παιδεραστή Μαρκ Ντιτρού συγκλόνισε την υφήλιο και παραλίγο να γκρεμίσει το βελγικό καθωσπρεπισμό. Ο Ντιτρού βίαζε και σκότωνε παιδάκια, ενώ, ακόμη κι όταν τον συλλάμβαναν, κατάφερνε να πηδάει από τα παράθυρα των νόμων, που ελάχιστοι γνωρίζουν αν τελικώς δημιουργήθηκαν γι’ αυτόν.

Την ώρα που τα μέσα ενημέρωσης παπαγάλιζαν τα περί «μεμονωμένου περιστατικού», μερικοί θαρραλέοι δημοσιογράφοι, παριστάνοντας τους παιδεραστές, κατάφεραν να εξασφαλίσουν από νεαρά παιδιά συγκλονιστικές ομολογίες για την παιδοφιλία στο Βέλγιο. Ο Ντιτρού δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Πολλοί ισχυροί του Βελγίου, φορείς και κάτοχοι εξουσίας, ήταν μπλεγμένοι στο πιο αποτρόπαιο κύκλωμα παιδεραστίας.

Την εποχή εκείνη ήμουν μόλις οχτώ χρόνια στο επάγγελμα και έβρισκα πολλές ομοιότητες σε όσα άκουγα με πράγματα που είχα ακούσει από πιτσιρικάδες που σύχναζαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, πίσω από το ΙΚΑ. Παιδιά που ψωνίζονταν, γερασμένα πολύ πριν ενηλικιωθούν, που μπορούσαν να σου μιλάνε στη ψύχρα για όσα πάθαιναν και ήξεραν, σα να αφορούσε άλλους ή έστω μια γνώση που κατείχαν.

Ήταν η πιάτσα της παιδοφιλίας, τότε, που δεν υπήρχε ίντερνετ. Κάθε δημοσιογράφος, που σεβόταν την έρευνα και φαντασιωνόταν μια αποκάλυψη, πίστευε πως κάποια στιγμή περνώντας από την πιάτσα θα κατάφερνε να φωτογραφίσει κάποιον βρωμερό επώνυμο να ψωνίζει ένα παιδάκι. Τέτοιες φωτογραφίες δεν υπήρξαν βέβαια ποτέ, αν και οι διηγήσεις των παιδιών-θυμάτων περίσσευαν, αν τα κέρναγες ένα τσιγάρο και έπιανες μαζί τους κουβέντα.

Μια ομάδα δημοσιογράφων, στη Μολδαβία, έχοντας τη στήριξη συναδέλφων τους από τη Δανία, κατάφεραν να εισχωρήσουν στο φαιό κύκλωμα του σεξοτουρισμού και της παιδοφιλίας στη Μολδαβία. Εκεί που ως εκείνη την ώρα ήταν απρόθυμες να φτάσουν οι Αρχές. Έδωσαν μάχη και έφεραν μπροστά στον κόσμο, γιατί δεν φτάνει μόνο να φέρνεις μπροστά στο δικαστήριο, το κύκλωμα των παιδοφίλων. Για όσους έχουν πάει στη Μολδαβία, είναι κατανοητό πως δεν είναι εύκολη υπόθεση να τα βάζει κάποιος με τις μαφίες και πολύ περισσότερο με τους προστάτες τους στις κυβερνήσεις.

Η δημοσιογραφική έρευνα οδήγησε ως τις Αρχές και τον Νίκο Γεωργιάδη, τον στρατηγό του νέου αρχηγού της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη . Έναν άκρως νεοφιλελεύθερο, που η ΕΕ και ο ΟΗΕ τον έστειλαν στη Μολδαβία για να σώσει τους Μολδαβούς. Στα στοιχεία, που συνέλεξαν οι Αρχές, εμφανίζεται να βιάζει παιδιά αντί να σώζει.

Ο Γεωργιάδης δεν οδηγήθηκε σε δίκη, γιατί είχε διπλωματική ασυλία. Μια σειρά από νομικά προσχήματα, στη συνέχεια, δεν επέτρεψαν να ανοίξει η υπόθεση ακόμη και όταν δεν είχε πλέον ασυλία. Η φήμη της ΕΕ και του ΟΗΕ ήταν σημαντικότερη ίσως από μερικά παιδιά των ορφανοτροφείων.
Όσα έκανε, αν πραγματικά έκανε ο Γεωργιάδης (και είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως τα έκανε), έμειναν ατιμώρητα. Όπως παραμένει ατιμώρητο αυτού του είδους το έγκλημα, που περιέργως δείχνει να αγκαλιάζει ανώτερα στρώματα της κοινωνίας. Δεν θα τον αγγίξει κανένα δικαστήριο, γιατί απλώς είναι νομικά εξασφαλισμένος πως δεν μπορεί να κριθεί ξανά για μια υπόθεση που έκλεισε.

Εκεί λοιπόν πρέπει να παίζει το ρόλο της η δημοσιογραφία. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα σύνολο νόμων και νομικών προβλέψεων. Είναι κυρίως η Αλήθεια. Η δημοσιογραφία και η κοινή γνώμη πρέπει να απαιτήσουν από τον Γεωργιάδη να απαντήσει, αντί να κρύβεται πίσω από τίτλους και νόμους.

Βίαζε παιδάκια, πετώντας τους μερικά ευρώ στο κρεβάτι του εξευτελισμού;

Διέφυγε, χρησιμοποιώντας ευεργετήματα που υπάρχουν για να διαφυλάττουν τη διεθνή νομιμότητα και ειρήνη;

Ακόμη και όταν του απευθυνθήκαμε, όπως απαιτεί η δεοντολογία, για να διαψεύσει όλα αυτά, δεν απάντησε αλλά απείλησε με μηνύσεις και αγωγές. Είναι προφανές πως δεν θα κάνουμε πίσω. Θα πάμε στα δικαστήρια με μάρτυρες, έγγραφα και ακροατήριο την ελληνική κοινωνία. Μακάρι να το κάνει.

Ένα μεγάλο ερώτημα μπαίνει πλέον για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα επιτρέψει στον Νίκο Γεωργιάδη να είναι στο επιτελείο του ή θα απαιτήσει με δημόσια δήλωσή του να ξεκαθαρίσει η υπόθεση; Ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος έλεγε: «Ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια;» Είναι μια μεγάλη αλήθεια. Το ερώτημα είναι: Θα επιλέξουμε να θυμόμαστε, ή μπορεί σε μερικά χρόνια ο Γεωργιάδης να είναι ακόμη και υπουργός Παιδείας;

Η Αντα Ψαρρά στην ίδια κατεύθυνση με τους χθεσινούς ισχυρισμούς της επανέρχεται και σήμερα.

Ο πάτος της δημοσιογραφίας Νο2

Πολλοί ξαφνιάστηκαν με το σχόλιό μου για τη δημοσιογραφική αποκάλυψη του Κ. Βαξεβάνη στο περιοδικό Hot Doc, σχετικά με την εμπλοκή πρώην βουλευτή σε κύκλωμα παιδεραστίας. Και θεωρήθηκε υπερβολή η άποψη που διατύπωσε ότι η δημοσιοποίηση των ονομάτων «υπόπτων» σε παρόμοιες υποθέσεις προτού καν επιληφθεί σχετικά η δικαιοσύνη ισοδυναμεί με τον «πάτο της δημοσιογραφίας».

Υπερβολή; Αρκεί να δει κανείς ότι πανομοιότυπο «ρεπορτάζ» είχε δημοσιεύσει στο δικό του έντυπο που φέρει τον εύστοχο τίτλο «Μακελειό» ο συνάδελφος του κ. Βαξεβάνη Στέφανος Χίος, και μάλιστα μια βδομάδα νωρίτερα! Δημοσιεύουμε τα δύο εξώφυλλα για να συγκρίνετε.
Μάλιστα ο Χίος παραπονιέται σήμερα ότι τον αντιγράφει ο Βαξεβάνης!

Οσο για εκείνους που πιάνονται από την αναφορά μου σε «ερωτικές προτιμήσεις», κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή αφορούσε την ομοφυλοφιλία και όχι βέβαια την παιδεραστία, η οποία είναι βαρύ ποινικό αδίκημα και όχι θεμιτή επιλογή.

Η ουσία του ζητήματος είναι ότι αν ευσταθούν οι καταγγελίες, τότε η υπόθεση έπρεπε να έχει αποκαλυφθεί και να έχει οδηγηθεί στη δικαιοσύνη πριν από έξι χρόνια, όταν ήδη είχαν δημοσιευτεί αυτά τα στοιχεία, και όχι σήμερα και με τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Εκτός αν εκείνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι η τιμωρία ενός παραβάτη, αλλά το χτύπημα με κάθε μέσον ενός πολιτικού αρχηγού.

Αλλά αυτό δεν είναι δημοσιογραφία.