Μικρό παιδί ήμουν, όταν πήρα από την βιβλιοθήκη του σπιτιού μας να διαβάσω το «ένα παιδί μετράει τ΄αστρα». Με ιντρίγκαρε ο τίτλος. Γιατί πόσες και πόσες φορές δεν το κάναμε αυτό και εμείς, παιδιά, ονειρευόμενα κόσμους φανταστικούς και μακρινούς γαλαξίες.. αλλιώτικο όμως ήταν..
Μου έδωσε μετά ο πατέρας μου το «οδός Αβύσσου, αριθμός 0» (κομμουνιστική οικογένεια ήμασταν, βλέπετε, με αγωνιστικές περγαμηνές, που δεν εξαργυρώθηκαν ποτέ -πιστέψτε με- και αυτά τα βιβλία ήταν μέρος της ζωής και της «διαπαιδαγώγησης»).
Και εκεί με κατάπιε η άβυσσος, γιατί διάβαζα αυτά,, που άκουγα χρόνια, σαν ψιθύρους μέσα στο σπίτι..
Κάπως έτσι, όμως, με αυτά και με άλλα βιβλία, αλλά και με την βιωματική «ανάγνωση» του κόσμου, συνειδητοποιείς τον κόσμο και παίρνεις τη θέση σου, μέσα σ΄αυτόν.
Δεν θα διστάσω όμως να πω, ότι όσο καθοριστικό ρόλο και αν έπαιξαν στην πολιτική και ταξική συγκρότηση τα έργα του Λουντέμη, εν τούτοις ένα ερωτικό ποίημα του, που διάβασα, εκεί στα χρόνια της μετεφηβείας, είναι αυτό, που εξακολουθεί ακόμα και μέχρι σήμερα να μου "λέει" καινούργια πράγματα για τον έρωτα..
Ισως, γιατί, δεν μπορεί παρά να σε ιντριγκάρει αυτό το κάλεσμα για ν΄ακούσουμε μαζί το τραγούδι των γρύλων!
"Ερωτικό κάλεσμα"
Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
Τις πνίγουν οι νεροποντές
Τις κυνηγούν οι βοριάδες
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου, δεν είμαι άνεμος
Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί.
Δημοσίευση σχολίου