Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Σάββα ...

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την μέρα που ο ακούραστος αγωνιστής, ο υπέροχος δάσκαλος, πρωτοπόρος στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο Σάββας Μετοικίδης επέλεξε να δώσει τέλος στην ζωή του.

 Εγγόνι προσφύγων και παιδί μεταναστών, αγαπούσε ιδιαίτερα τους μετανάστες. Ψυχή της παιδαγωγικής ομάδας και πρωτοστάτης επί πέντε έτη στο σχολείο ελληνικής γλώσσας για μετανάστες που λειτουργούσε με πρωτοβουλία του Συλλόγου μας τα έτη 2005 – 2009. Την τελευταία χρονιά λειτουργίας, το σχολείο μεταναστών είχε 100 μαθητές – μαθήτριες και λειτουργούσε με την εθελοντική και εντελώς αφιλοκερδή εργασία πέντε συναδέλφων. Ο Σάββας πρωτοστατούσε και γι’ αυτό οι υπόλοιποι συνάδελφοι πειρακτικά τον αποκαλούσαν «διευθυντή» του σχολείου. Οι μετανάστες τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν όχι μόνο για την προσφορά του αλλά και για την ανθρωπιά του και το χαρακτήρα του. Δεν σταματούσε ποτέ να τους λέει ότι το σχολείο δεν ήταν μια κίνηση φιλανθρωπίας, αλλά αλληλεγγύης και μπορεί μια μέρα να χρειαστούμε κι εμείς τη δική τους αλληλεγγύη, σημείωνε ανακοίνωση του συλλόγου του μόλις έγινε γνωστό ότι μας "άφησε".

Ξαναφέρνουμε στην μνήμη μας, αυτόν τον καταπληκτικό σύντροφο, μέσα από ένα κείμενο που έγραψαν οι φίλοι και συνάδελφοι του τις μέρες του χαμού του,

Στο φίλο μας Σάββα 

Αγαπημένε μας συνάδελφε, σύντροφε και συνοδοιπόρε στον καθημερινό αγώνα του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου, πολύτιμε φίλε, Σάββα μας.

Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.

Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.

Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;

Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.

Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδόσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.

Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.

Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.

Οι φίλοι και συνάδελφοί σου 
στο 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών