«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Και ένα απόσπασμα από περασμένο κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου
22 ΜΑΗ 1963: Η επιτροπή Θεσσαλονίκης για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη οργανώνει εκδήλωση στις 7.30 μ.μ. Ομιλητής ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Η τρομοκρατία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τραμπούκοι και αστυνομία προσπαθούν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
ΩΡΑ 8.20 μ.μ. Ο Λαμπράκης ξεκινά από το ξενοδοχείο που διαμένει για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης. Στη διαδρομή, σε μια απόσταση μόλις 80 μέτρων, δέχεται επίθεση από παρακρατικούς. Οι χωροφύλακες παρακολουθούν...
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ εισέρχεται στο χώρο της εκδήλωσης. Παρακρατικοί και τραμπούκοι λιθοβολούν το χώρο της συγκέντρωσης. Η αστυνομία παρακολουθεί...
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ διακόπτει την ομιλία του. Καταγγέλλει «σχέδιο δολοφονικής απόπειρας» εναντίον του. Καθιστά υπεύθυνη την κυβέρνηση και τις αρχές. Η Αστυνομία παρακολουθεί...
ΩΡΑ 10.15 μ.μ. Ο Λαμπράκης κατεβαίνει από την αίθουσα της συγκέντρωσης. Η κυκλοφορία στο δρόμο έχει απαγορευτεί. Παντού ασφαλίτες και χωροφύλακες. Κινείται προς το ξενοδοχείο. Απόσταση 80 μέτρα. Σε απόσταση 8 μέτρων από το βουλευτή ακούγεται το μαρσάρισμα μοτοσικλέτας. Ο οδηγός του τρίκυκλου με σκεπασμένο τον αριθμό, πέφτει πάνω στον Λαμπράκη. Ο συνεργός του στην καρότσα χτυπά το βουλευτή στο κεφάλι. Τον ρίχνουν στην άσφαλτο. Στο σημείο σχηματίζεται μια λίμνη αίματος…
27 ΜΑΗ 1963: Μετά από άνιση μάχη που κράτησε 5 μέρες στην εντατική, , στη 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Το κράτος που είχε δολοφονήσει τον Λαμπράκη, το κράτος που είχε στηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ, που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, που στις εκλογές του ψήφιζαν και τα «δέντρα», τέσσερα χρόνια αργότερα, ανήμερα της πρώτης πορείας Ειρήνης, θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων των προυχόντων του στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους και στους Μάλλιους...
+ σχόλια + 4 σχόλια
Από το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη στο φορτηγό του Τραμπούκαρου
https://www.alfavita.gr/apopsi/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B7%CE%B3%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85
Το σιωπηρό consensus αστυνομίας και τραμπούκων
Ανάμεσα στις αστυνομικές αρχές και σε κάθε λογής κοπής ανθρωπόμορφα φασιστοειδή υπήρχαν ανέκαθεν ισχυροί δίαυλοι επικοινωνίας, όχι κατ’ ανάγκην υπόγειοι και μυστικοί.
Τα όργανα της τάξης απολαμβάνουν τη δράση των τραμπούκων, είναι γι’ αυτούς ένα τζάμπα λαϊκό θέαμα. Ταυτόχρονα, εκτελούν κατά γράμμα τις άνωθεν εντολές από φανερούς και κρυφούς εντολοδόχους: «Δεν πειράζετε ούτε τρίχα απ’ το κεφάλι τους».
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, οι άνδρες της αστυνομίας έμαθαν να υποχωρούν διακριτικά στα μετόπισθεν, να παρακολουθούν τους τραμπουκισμούς με παρρησία και παροιμιώδη υπομονή, να επιδοκιμάζουν και να χαμογελούν κρυφά κάτω από το πηλήκιο και, τέλος, ανήγαγαν σε θεωρία τη «μη επεμβατική μέθοδο» όταν οι τραμπούκοι σκοτώνουν, χειροδικούν, απειλούν ή προπηλακίζουν.
Οι τραμπούκοι είναι τα πρωτότοκα –από άποψης προνομίων- και αναγνωρισμένα παιδιά του ελληνικού κράτους, εφόσον –αποδεδειγμένα- αυτό υποκαθίσταται συχνά πυκνά από το παρακράτος. Αν η αστυνομία είναι το ελαφρύ πυροβολικό, τα φασιστοειδή είναι οι πεζικάριοι. Είναι αυτοί που βάζουν πλάτη: στρώνουν με νάρκες το Βοτανικό και το Πέραμα, δημιουργούν «ζώνες θανάτου» στη Νίκαια και στον Άγιο Παντελεήμονα και σκάβουν αναχώματα για να προστατέψουν το παρακράτος που υπηρετούν.
Οι τραμπούκοι δεν είναι το παρακράτος, είναι το εργαλείο του. Όταν το σύστημα δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από το κράτος, γυρίζει το διακόπτη στο παρακράτος. Τα όργανα της τάξης υπηρετούν το σύστημα, ανεξάρτητα από το σε ποια μεριά είναι γυρισμένος ο διακόπτης. Συνεπώς, οι τραμπούκοι είναι δομικό στοιχείο του αστικού κράτους και το παρακράτος δεν πρέπει να θεωρείται κακοήθης εξαλλαγή ή ύποπτο μόρφωμα: είναι απλώς η φυσική του προέκταση.
Όταν το αστικό κράτος νόμιζε ότι απειλήθηκε από το πλήθος των προσφύγων του ’22 και του ‘23, τους εξώθησε σε απομονωμένες περιοχές, μακριά από τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό των πόλεων. Στην καρδιά του προσφυγικού συνοικισμού της Δραπετσώνας, με τις ξύλινες παράγκες και τα πισσόχαρτα, εγκαθίστανται σχεδόν ταυτόχρονα ο αστυνομικός σταθμός και οι τραμπούκοι που εκφοβίζουν τους πρόσφυγες και λειτουργούν ως αυτόκλητοι διαμεσολαβητές για την εξεύρεση μιας θέσης εργασίας στα εργοστάσια της περιοχής. Ο αστυνομικός διευθυντής του Πειραιά είναι ο κύριος συνεκμεταλλευτής των Βούρλων, του μεγαλύτερου οίκου ανοχής του Μεσοπολέμου. Την ίδια ώρα, περιμετρικά του μαντρότοιχου, τριγυρνούν ανενόχλητοι οι ψευτόμαγκες, που δεν είναι άλλοι από τους τραμπούκους της εποχής. Είναι η εποχή που στις φτωχογειτονιές και στις παραγκουπόλεις διαμορφώνεται μια ενιαία εργατική συνείδηση. Αυτό που συνδέει τους ανθρώπους δεν είναι πια μόνο η κοινή καταγωγή, είναι πολύ περισσότερο η εκμετάλλευση από τα αφεντικά.
[συνεχίζεται]
[συνεχιζεται]
Αμέσως μετά τον Εμφύλιο, το παρακράτος και οι τραμπούκοι του –σε αντίθεση με το επίσημο κράτος- δείχνει πανέτοιμο να ενώσει εκ νέου τα θραύσματα του συστημικού παζλ. Ο κύκλος του αίματος εκείνης της περιόδου θ’ ανοίξει το 1948 με τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζόρτζ Πολκ και, συμπτωματικά, θα κλείσει στην ίδια πόλη το 1963 με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. «Καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, το νομάρχη, τον εισαγγελέα, το στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, το διευθυντή της Αστυνομίας και το διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου» λέει ο Λαμπράκης στο συγκεντρωμένο πλήθος, στην αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, Βενιζέλου και Ερμού γωνία. Η ομιλία τελειώνει και η αστυνομία τον διαβεβαιώνει ότι δε διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο. Την ίδια ώρα εγκλωβίζει τον κόσμο στο κτίριο και απομονώνει τον Λαμπράκη στο δρόμο.
Το τρίκυκλο ξεπηδά μέσα από τις τάξεις της αστυνομίας και των τραμπούκων που πραγματοποιούν αντισυγκέντρωση στο απέναντι πεζοδρόμιο με ιδεολογικό καθοδηγητή τον «κομμουνιστοφάγο» Γεώργιο Γεωργαλά. Στο μηχανάκι επιβαίνουν δύο ταυτοποιημένα μέλη παρακρατικών οργανώσεων και χαφιέδων της Ασφάλειας. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης ήταν γνωστός για τους τραμπουκισμούς του και είχε καταδικαστεί πολλές φορές για ξυλοδαρμούς. Επίσης συμμετείχε στην παρακρατική οργάνωση του γερμανοτσολιά Ξ. Γιοσμά. Ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης ήταν καταδικασμένος για βιασμό, παιδεραστία και κλοπή. Πριν από μερικές μέρες τον είχαν προσλάβει ως έκτακτο χωροφύλακα στην υποδοχή του Γάλλου Προέδρου Σαρλ Ντε Γκολ.
Στη δίκη, ο Εμμανουηλίδης θα υποστηρίξει ότι όταν το τρίκυκλο προσεγγίζει τον Λαμπράκη, εκείνος είναι ήδη χτυπημένος και πεσμένος στο έδαφος. Το 1988, σε μια συνέντευξη που δίνει στο Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων αναφέρει μεταξύ άλλων: «Όλοι όσοι μπλέχτηκαν στην υπόθεση Λαμπράκη από τους αστυνομικούς και τους ανθρώπους του παρακράτους, σήμερα είναι με βίλες, με περιουσίες και πολλά λεφτά. Όποιος ανακατεύτηκε με αυτή την ιστορία και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, τον βοήθησαν για να του κλείσουνε το στόμα. Αντίθετα όσοι δεν γνώριζαν και τυχαία μπλέχτηκαν, όπως εγώ, δεν γύρισαν να μας δουν. Σπόρια πουλούσα στην παραλία και με κυνηγούσαν».
Από τον Αντώναρο στον… Τραμπούκαρο
Το ίδιο βράδυ, λίγο πριν από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, τα φασιστοειδή προπηλακίζουν άγρια τον Γ. Τσαρουχά, βουλευτή της ΕΔΑ, καθώς κατευθύνεται στον τόπο της συγκέντρωσης. Ο Τσαρουχάς τραυματίζεται και παραλαμβάνεται από ασθενοφόρο. Οι τραμπούκοι όμως εμποδίζουν το ασθενοφόρο να φύγει, βγάζουν έξω τον βουλευτή και συνεχίζουν να τον χτυπούν με μανία. Ο Τσαρουχάς θα μεταφερθεί αναίσθητος από περαστικούς στο νοσοκομείο. Ο Αντώναρος Πιτσώκος (γνωστό φασιστοειδές που συμμετείχε σε οργανωμένες συμμορίες που χτυπούσαν διαδηλωτές) θα κατηγορηθεί για τον άγριο ξυλοδαρμό του, αλλά θα αθωωθεί πανηγυρικά από τις δικαστικές αρχές.
Από το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη στο φορτηγό του Τραμπούκαρου
https://www.alfavita.gr/apopsi/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B7%CE%B3%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85
Το σιωπηρό consensus αστυνομίας και τραμπούκων
Ανάμεσα στις αστυνομικές αρχές και σε κάθε λογής κοπής ανθρωπόμορφα φασιστοειδή υπήρχαν ανέκαθεν ισχυροί δίαυλοι επικοινωνίας, όχι κατ’ ανάγκην υπόγειοι και μυστικοί.
Τα όργανα της τάξης απολαμβάνουν τη δράση των τραμπούκων, είναι γι’ αυτούς ένα τζάμπα λαϊκό θέαμα. Ταυτόχρονα, εκτελούν κατά γράμμα τις άνωθεν εντολές από φανερούς και κρυφούς εντολοδόχους: «Δεν πειράζετε ούτε τρίχα απ’ το κεφάλι τους».
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, οι άνδρες της αστυνομίας έμαθαν να υποχωρούν διακριτικά στα μετόπισθεν, να παρακολουθούν τους τραμπουκισμούς με παρρησία και παροιμιώδη υπομονή, να επιδοκιμάζουν και να χαμογελούν κρυφά κάτω από το πηλήκιο και, τέλος, ανήγαγαν σε θεωρία τη «μη επεμβατική μέθοδο» όταν οι τραμπούκοι σκοτώνουν, χειροδικούν, απειλούν ή προπηλακίζουν.
Οι τραμπούκοι είναι τα πρωτότοκα –από άποψης προνομίων- και αναγνωρισμένα παιδιά του ελληνικού κράτους, εφόσον –αποδεδειγμένα- αυτό υποκαθίσταται συχνά πυκνά από το παρακράτος. Αν η αστυνομία είναι το ελαφρύ πυροβολικό, τα φασιστοειδή είναι οι πεζικάριοι. Είναι αυτοί που βάζουν πλάτη: στρώνουν με νάρκες το Βοτανικό και το Πέραμα, δημιουργούν «ζώνες θανάτου» στη Νίκαια και στον Άγιο Παντελεήμονα και σκάβουν αναχώματα για να προστατέψουν το παρακράτος που υπηρετούν.
Οι τραμπούκοι δεν είναι το παρακράτος, είναι το εργαλείο του. Όταν το σύστημα δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από το κράτος, γυρίζει το διακόπτη στο παρακράτος. Τα όργανα της τάξης υπηρετούν το σύστημα, ανεξάρτητα από το σε ποια μεριά είναι γυρισμένος ο διακόπτης. Συνεπώς, οι τραμπούκοι είναι δομικό στοιχείο του αστικού κράτους και το παρακράτος δεν πρέπει να θεωρείται κακοήθης εξαλλαγή ή ύποπτο μόρφωμα: είναι απλώς η φυσική του προέκταση.
Όταν το αστικό κράτος νόμιζε ότι απειλήθηκε από το πλήθος των προσφύγων του ’22 και του ‘23, τους εξώθησε σε απομονωμένες περιοχές, μακριά από τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό των πόλεων. Στην καρδιά του προσφυγικού συνοικισμού της Δραπετσώνας, με τις ξύλινες παράγκες και τα πισσόχαρτα, εγκαθίστανται σχεδόν ταυτόχρονα ο αστυνομικός σταθμός και οι τραμπούκοι που εκφοβίζουν τους πρόσφυγες και λειτουργούν ως αυτόκλητοι διαμεσολαβητές για την εξεύρεση μιας θέσης εργασίας στα εργοστάσια της περιοχής. Ο αστυνομικός διευθυντής του Πειραιά είναι ο κύριος συνεκμεταλλευτής των Βούρλων, του μεγαλύτερου οίκου ανοχής του Μεσοπολέμου. Την ίδια ώρα, περιμετρικά του μαντρότοιχου, τριγυρνούν ανενόχλητοι οι ψευτόμαγκες, που δεν είναι άλλοι από τους τραμπούκους της εποχής. Είναι η εποχή που στις φτωχογειτονιές και στις παραγκουπόλεις διαμορφώνεται μια ενιαία εργατική συνείδηση. Αυτό που συνδέει τους ανθρώπους δεν είναι πια μόνο η κοινή καταγωγή, είναι πολύ περισσότερο η εκμετάλλευση από τα αφεντικά.
Αμέσως μετά τον Εμφύλιο, το παρακράτος και οι τραμπούκοι του –σε αντίθεση με το επίσημο κράτος- δείχνει πανέτοιμο να ενώσει εκ νέου τα θραύσματα του συστημικού παζλ. Ο κύκλος του αίματος εκείνης της περιόδου θ’ ανοίξει το 1948 με τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζόρτζ Πολκ και, συμπτωματικά, θα κλείσει στην ίδια πόλη το 1963 με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. «Καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, το νομάρχη, τον εισαγγελέα, το στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, το διευθυντή της Αστυνομίας και το διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου» λέει ο Λαμπράκης στο συγκεντρωμένο πλήθος, στην αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, Βενιζέλου και Ερμού γωνία. Η ομιλία τελειώνει και η αστυνομία τον διαβεβαιώνει ότι δε διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο. Την ίδια ώρα εγκλωβίζει τον κόσμο στο κτίριο και απομονώνει τον Λαμπράκη στο δρόμο.
[συνεχίζεται]
[συνεχίζεται]
Το τρίκυκλο ξεπηδά μέσα από τις τάξεις της αστυνομίας και των τραμπούκων που πραγματοποιούν αντισυγκέντρωση στο απέναντι πεζοδρόμιο με ιδεολογικό καθοδηγητή τον «κομμουνιστοφάγο» Γεώργιο Γεωργαλά. Στο μηχανάκι επιβαίνουν δύο ταυτοποιημένα μέλη παρακρατικών οργανώσεων και χαφιέδων της Ασφάλειας. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης ήταν γνωστός για τους τραμπουκισμούς του και είχε καταδικαστεί πολλές φορές για ξυλοδαρμούς. Επίσης συμμετείχε στην παρακρατική οργάνωση του γερμανοτσολιά Ξ. Γιοσμά. Ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης ήταν καταδικασμένος για βιασμό, παιδεραστία και κλοπή. Πριν από μερικές μέρες τον είχαν προσλάβει ως έκτακτο χωροφύλακα στην υποδοχή του Γάλλου Προέδρου Σαρλ Ντε Γκολ.
Στη δίκη, ο Εμμανουηλίδης θα υποστηρίξει ότι όταν το τρίκυκλο προσεγγίζει τον Λαμπράκη, εκείνος είναι ήδη χτυπημένος και πεσμένος στο έδαφος. Το 1988, σε μια συνέντευξη που δίνει στο Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων αναφέρει μεταξύ άλλων: «Όλοι όσοι μπλέχτηκαν στην υπόθεση Λαμπράκη από τους αστυνομικούς και τους ανθρώπους του παρακράτους, σήμερα είναι με βίλες, με περιουσίες και πολλά λεφτά. Όποιος ανακατεύτηκε με αυτή την ιστορία και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, τον βοήθησαν για να του κλείσουνε το στόμα. Αντίθετα όσοι δεν γνώριζαν και τυχαία μπλέχτηκαν, όπως εγώ, δεν γύρισαν να μας δουν. Σπόρια πουλούσα στην παραλία και με κυνηγούσαν».
Από τον Αντώναρο στον… Τραμπούκαρο
Το ίδιο βράδυ, λίγο πριν από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, τα φασιστοειδή προπηλακίζουν άγρια τον Γ. Τσαρουχά, βουλευτή της ΕΔΑ, καθώς κατευθύνεται στον τόπο της συγκέντρωσης. Ο Τσαρουχάς τραυματίζεται και παραλαμβάνεται από ασθενοφόρο. Οι τραμπούκοι όμως εμποδίζουν το ασθενοφόρο να φύγει, βγάζουν έξω τον βουλευτή και συνεχίζουν να τον χτυπούν με μανία. Ο Τσαρουχάς θα μεταφερθεί αναίσθητος από περαστικούς στο νοσοκομείο. Ο Αντώναρος Πιτσώκος (γνωστό φασιστοειδές που συμμετείχε σε οργανωμένες συμμορίες που χτυπούσαν διαδηλωτές) θα κατηγορηθεί για τον άγριο ξυλοδαρμό του, αλλά θα αθωωθεί πανηγυρικά από τις δικαστικές αρχές.
Δημοσίευση σχολίου