Είχε προηγηθεί η λευκή τρομοκρατία της μεταβαρκιζιανής περιόδου, το πογκρόμ σε βάρος χιλιάδων κομμουνιστών και αριστερών και το Γ’ Ψήφισμα το οποίο μεταξύ άλλων όριζε πως «Όστις θέλων αποσπάση εν μέρος εκ του όλου της Επικρατείας ή να ευκολύνη τα προς τούτο το τέλος τείνοντα σχέδια, συνώμοσεν ή διήγειρε στάσιν ή συνεννοήθη με ξένους ή κατήρτισεν ενόπλους ομάδας ή έλαβεν μετοχήν εις τοιαύτας προδοτικάς ενώσεις τιμωρείται με θάνατον», έδωσε το νομικό έναυσμα να στηθούν έκτακτα στρατοδικεία και δεκάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές να οδηγηθούν στα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Ακολούθησε ο ΑΝ 509 για να επεκτείνει και να ολοκληρώσει ένα καθεστώς στυγνής ταξικής δικτατορίας, που όμοιά της δύσκολα συναντά κανείς στη σύγχρονη ευρωπαϊκή, τουλάχιστον, ιστορία.
Αντιγράφουμε από το βιβλίο του Σόλων Ν. Γρηγοριάδη, "Τα φοβερά ντοκουμέντα. Ο εμφύλιος 1946=1949"
Αυτό το ψήφισμα όριζε τη σύσταση έκτακτων στρατοδικείων που οι αποφάσεις τους θα ήταν τελεσίδικες. Κανένα ένδικο μέσο δεν υπήρχε και σε περίπτωση θανατικής καταδίκης η εκτέλεση της έπρεπε να γίνει μέσα σε τρεις μέρες. Μόνο βασιλική χάρη μπορούσε να αποσπάσει το μελλοθάνατο από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Και τα έκτακτα στρατοδικεία, συγκροτούμενα από αμείλικτους στρατοδίκες, λειτουργούσαν με πρωτοφανή δραστηριότητα.
ΜΕ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΟ
Τρεις μόλις μέρες μετά την ψήφιση του φοβερού νομοθετήματος είχαν συγκροτηθεί τα πρώτα έντεκα στρατοδικεία στις εξής πόλεις: Θεσσαλονίκη Γιαννιτσά, Κιλκίς, Σέρρες, Δράμα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη, Ιωάννινα, Κοζάνη, Λάρισα, Φλώρινα. Και στις 16 Ιουλίου έγιναν στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης οι δύο πρώτες εκτελέσεις καταδίκων.
Στις 26 Ιουλίου τουφεκίστηκε στα Γιαννιτσά ολόκληρη ομάδα έξι καταδίκων, ανάμεσα στους οποίους μια νεαρή δασκάλα, η Ειρήνη Γκίνη. Ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε, όχι μόνο στον Εμφύλιο Πόλεμο, αλλά γενικότερα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, εκτός από την περίοδο της Κατοχής 1941 -1944. Και θα φτάσουν τις πολλές δεκάδες οι γυναίκες που θα πέσουν από τα εκτελεστικά αποσπάσματα το 1946-1949.
Από την ιστοσελίδα "Ατέχνως" αντιγράφουμε:
Ποια ήταν η Ειρήνη ΓκίνηΗ Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα) γεννήθηκε το 1923 κοντά στο χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) της Εδεσσας. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες σλαβομακεδόνες.«Από μικρή ακόμα γεύτηκε τις πίκρες και τα βάσανα της ζωής. Εμεινε ορφανή από μητέρα και μεγάλωσε μέσα σε χίλια βάσανα και δυσκολίες. Η έλλειψη της μητρικής στοργής θέριευε τη δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους. Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από τα πρώτα βήματα, της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό».
«Οταν τέλειωσε το δημοτικό σχολειό του χωριού της επειδή διακρίνονταν στη μάθηση, ο πατέρας της παρ’ όλο που ήταν πάμπτωχος την έστειλε να σπουδάσει στο διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς. Απ’ εκεί βγήκε νηπιαγωγός το 1939.
Το 1940 διορίστηκε προσωρινά νηπιαγωγός σ’ ένα χωριό της Εδεσσας. Κι όλο το χωριό αγαπά και σέβεται τη μικρή αλλά επιβλητική δασκαλίτσα. “Καλή δασκαλίτσα”, έτσι έλεγε όλο το χωριό για τη Μίρκα.
Δεν πρόλαβε όμως να χαρεί για πολύ την ήσυχη ζωή του χωριού στο σχολειό. Ο φασισμός του Μουσολίνι, οι χιτλερικοί φασίστες κατακλύζουν την Ελλάδα. Αρχίζουν οι κρεμάλες, τα στρατόπεδα, οι φυλακές, οι μαζικές εκτελέσεις, η πείνα, οι βιασμοί, η ταπείνωση. Η Μίρκα οργανώνεται στην ΕΠΟΝ.
Απ’ το 1942 δουλεύει στο χωριό της παράνομα. Ξεσηκώνει τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα. Μαζί οργανώνουν και στέλνουν αντάρτες στον ΕΛΑΣ. Και η ίδια το 1943 κατατάσσεται στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν.
Η Μίρκα δουλεύει σα στέλεχος της ΕΠΟΝ στους σλαβομακεδόνες νέους και νέες. Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας, στον αγώνα για το διώξιμο του καταχτητή.
Η προέλαση του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια και τα αδιάκοπα χτυπήματα του ΕΛΑΣ, ανάγκασαν τους χιτλερικούς να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.
Οι ελασίτες ελευθερωτές μπαίνουν σε πόλεις και χωριά. Ο λαός πανηγυρίζει την απελευθέρωσή του.
Αλλά δεν πρόλαβε πολύν καιρό να χαρεί τη λευτεριά του. Καινούργιοι καταχτητές έρχονται. Οι “σύμμαχοι” αγγλοαμερικάνοι. Αγριος διωγμός των μαχητών της αντίστασης.
Πιο άγριος είναι ο διωγμός των σλαβομακεδόνων. Μ’ αυτό τον τρόπο πάνε να ανάψουν το φυλετικό μίσος, να σπείρουν τη διχόνοια, να χωρίσουν τους έλληνες από τους σλαβομακεδόνες για να μπορέσουν έτσι πιο εύκολα να περάσουν τις αλυσίδες σε έλληνες και σλαβομακεδόνες.
Η Μίρκα, άγρια καταδιωκόμενη, αναγκάζεται να κρύβεται από χωριό σε χωριό και αργότερα να φύγει στο βουνό. Οργανώνει τη μαχητική αυτοάμυνα των χωρικών ενάντια στους μπουραντάδες – βασανιστές του λαού.
Το νέο αντάρτικο, η καινούργια αντίσταση έχει αρχίσει να δημιουργείται κι η Μίρκα είναι απ’ τους οργανωτές της στην περιφέρεια της Εδεσσας.
Ηταν καλοκαίρι του 1946. Στο δάσος του Πότσε της Εδεσσας κρύβονταν η μικρή ανταρτοομάδα του Καϊμακτσαλάν. Ενα πρωϊ 200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες κύκλωσαν όλο το μέρος.
Η Μίρκα ήταν με άλλους 6 συντρόφους, όλους άοπλους. Μόνο αυτή είχε ένα παραμπέλ. Η θαρραλέα αγωνίστρια δε χάνει το θάρρος της. Σηκώνει το παραμπέλ και σκοπεύει. Αλλά οι σφαίρες της είναι λίγες κι εκείνοι είναι πολλοί, έτσι πέφτει στα χέρια τους μαζί με τους συντρόφους της.
Στην ασφάλεια τρομερά τη βασάνισαν τη Μίρκα οι δήμιοι βασανιστές. Η Μίρκα όμως έραψε το στόμα και δεν έβγαζε μιλιά. Περήφανα και καρτερικά υπομένει όλα τα βασανιστήρια. Και ακόμα, εμψυχώνει τους συγκατηγορούμενούς της συντρόφους. “Ράψτε τα στόματα σύντροφοι! Ούτε κουβέντα στους προδότες!» (από το ίδιο).
Κλείσ’ το βιβλίο
Την αυγή σφάξαν μια κόρη
Αιματοπότες άνθρωποι.
Κι όλη τη μέρα κλαίγαν τα δέντρα που είδανε το φόνο
Τέσσερα χιλιόμετρα έξω απ΄ τα Γιαννιτσά.Ρίτα Μπούμη-Παπά
Το Γ` Ψήφισμα και οι πρώτες εκτελέσειςΔιαβάστε επίσης
Δημοσίευση σχολίου