Ότι το τέλος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι προδιαγραμμένο και θα έχει την τύχη των προηγούμενων κυβερνήσεων (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά – Βενιζέλου) δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να το διαπιστώσει.
Η οργή και η απόγνωση στον κόσμο της εργασίας, στους απόμαχους της δουλειάς , σε όλα τα λαϊκά στρώματα ξεχειλίζουν. Και η σημερινή «δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση» με το πολυνομοσχέδιο που ψήφισε την περασμένη Τρίτη επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά ότι είναι θεραπαινίδα στις ορέξεις των τοκογλύφων δανειστών του ελληνικού κράτους.
Ολες οι αστικές κυβερνήσεις, απ’ το 2010 μέχρι σήμερα, με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που εφαρμόζουν μέχρι κεραίας, αποδείχτηκαν εντολοδόχοι της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων δανειστών του ελληνικού κράτους.
Εγκληματούν βάρβαρα σε βάρος μας με την τελευταία πράξη τους που «κοσμεί» το «ποινικό μητρώο» τους το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ.
(Άλλη πονεμένη ιστορία η βαθιά νάρκωση στην οποία βρίσκεται το μαζικό εργατικό κίνημα, σε σημείο που η προσωρινή ματαίωση πλειστηριασμού μια λαϊκής κατοικίας, που κατάφεραν κάποιες δεκάδες άτομα, να μας φαίνεται μεγάλη νίκη).
Και όπως γράφαμε και σε περασμένη ανάρτησή μας για το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης του νερού υπεύθυνα είναι όλα τα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) που ψήφισαν το καλοκαίρι του 2005 το τρίτο μνημόνιο στις δεσμεύσεις του οποίου περιλαμβάνεται και η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων εταιρειών ύδρευσης.
Τα ερωτήματα όμως που προκύπτουν είναι αμείλικτα και δεν βρίσκουν απάντηση από τους κυβερνητικούς αρμόδιους.
Το παρακάτω δημοσίευμα είναι από το «Ποντίκι»
Οργή για το νερό
Στρατηγικό λάθος ολκής, τη στιγμή που έβαλε στον «ντορβά» ακόμα και της πώλησης έναν φυσικό πόρο αναντικατάστατο, για τον οποίο η λογική της διαχείρισής του με κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας μόνο ως αστείο μπορεί να θεωρηθεί.
Οι αλλαγές στη διατύπωση που έγιναν προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ως έτοιμοι από καιρό βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων Πράσινων μόνο θυμηδία προκαλούν, αφού στον νόμο προστέθηκαν δυο αμίμητες παράγραφοι έτσι ώστε, δήθεν, να προστατευθεί το δημόσιο αγαθό.
Η πρώτη είναι ότι η αξιοποίηση των ΔΕΚΟ θα γίνει «με την επιφύλαξη των περιορισμών που προκύπτουν από το Σύνταγμα και τον σεβασμό στις δικαστικές αποφάσεις», λες και ένας νόμος χρειάζεται για να πείσει να κάνει «δήλωση» νομιμοφροσύνης...
Και η δεύτερη ότι η αξιοποίηση «δεν περιλαμβάνει την αποξένωση του ελληνικού Δημοσίου από αυτές», όπου ο όρος «αποξένωση» ως επιλογή του νομοθέτη μόνο ως ψυχολογική κατάσταση μπορεί να εκληφθεί εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί.
Τα κυβερνητικά στελέχη, όμως, δεν μπορούν να απαντήσουν στα ερωτήματα που θέτουν επιστημονικοί και περιβαλλοντικοί φορείς, τα οποία θέτουν όλοι οι νοήμονες πολίτες.
. Για ποιον λόγο, δηλαδή, μπήκαν στο Υπερταμείο δυο εταιρείες κερδοφόρες που διαχειρίζονται ένα αγαθό, το μονοπώλιο του οποίου έχει μόνον η φύση και κανένας άλλος.
. Για ποιον λόγο οι δυο εταιρείες ύδρευσης χρειάζονται έναν ιδιώτη για να «αξιοποιηθούν» τη στιγμή που η τεχνογνωσία που κατέχουν είναι άριστη και η «πελατεία» εξασφαλισμένη εκ των πραγμάτων.
. Για ποιον λόγο η κυβέρνηση μετέφερε στο Υπερταμείο ένα αγαθό που δεν αποτελεί «ιδιωτική περιουσία» του Δημοσίου, που δεν αποτελεί οικονομικό, άλλα φυσικό πόρο.
. Για ποιον λόγο επέλεξε η κυβέρνηση να βάλει στο παιχνίδι εν έτει 2016 το μοντέλο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας της δεκαετίας του '80 και του '90, ένα μοντέλο που επέβαλε την εξαγορά των δικτύων ύδρευσης από ιδιωτικές εταιρείες και το οποίο απέτυχε παταγωδώς, αφού πρώτα οδήγησε σε τρομακτική αύξηση των τιμολογίων.
. Για ποιον λόγο η κυβέρνηση δεν έβαλε έστω αυτή την κόκκινη γραμμή, υπερασπιζόμενη το αναφαίρετο δικαίωμα της πρόσβασης στο νερό, σύμφωνα με τη Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Και δεν μπορούν να απαντήσουν τα κυβερνητικά στελέχη σε αυτές τις ερωτήσεις γιατί τότε θα έπρεπε να εξηγήσουν την εμμονή των εταίρων και δανειστών στο θέμα του νερού, εμμονή που σχετίζεται με τις μεγάλες και κυρίως ευρωπαϊκές πολυεθνικές που, πλέον, έχουν αποτύχει ως «νερουλάδες», ποντάρουν στην πώληση τεχνολογίας, στα δικαιώματα νερού και στη δημιουργία άλλων παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων
Δημοσίευση σχολίου