Το παρακάτω κείμενο μας στάλθηκε από την Ενωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ)
Έχοντας παρακολουθήσει μεγάλο μέρος των καταθέσεων των ιδιοκτήτων ΜΜΕ στην «Εξεταστική Επιτροπή για τη Διερεύνηση της Νομιμότητας της Δανειοδότησης των Πολιτικών Κομμάτων, καθώς και των Ιδιοκτητριών Εταιρειών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από τα Τραπεζικά Ιδρύματα της Χώρας» όπως είναι η ακριβής ονομασία της και παράλληλα με την ολοκλήρωση της διαδικασίας αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών πανελλήνιας εμβέλειας, νοιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε σε ζητήματα που μας αφορούν ως Ένωση.
Είναι φανερό από την στάση του σώματος αλλά και την εκφορά του λόγου της πλειοψηφίας των εργοδοτών μας η αλαζονεία τους και η αίσθησή τους ότι, λίγο πολύ, είναι κάτι σαν εθνικοί ευεργέτες επειδή πληρώνουν (όταν θυμούνται) μισθούς καθώς και ασφαλιστικές εισφορές και φόρους στο Δημόσιο (αυτό δηλαδή που κάνει κάθε μικρομεσαίος επιχειρηματίας αγόγγυστα).
Αυτά σε εμάς είναι γνωστά εκ της ιδιότητος μας, είναι όμως θετικό που πλέον μπορεί να τα δει, και βέβαια να τα αξιολογήσει, ο καθένας που ενδιαφέρεται να λέγεται Πολίτης αυτής της δοκιμαζόμενης Χώρας. Για περισσότερο από ¼ του αιώνα οι εργοδότες μας νέμονται δημόσιο αγαθό χωρίς να έχουν πληρώσει για τη χρήση του τίποτε απολύτως και στο διάστημα αυτό, που το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν σε συνθήκες τεχνητής ευμάρειας, κατάφεραν να γιγαντωθούν σε επιχειρηματικό επίπεδο. Έγιναν δε συγχρόνως και «αρτιότεροι» σε θέματα Διοίκησης των Ομίλων τους με αποτέλεσμα να αποκομίσουν τεράστια κέρδη με ελάχιστο κόστος και ο ὁ νοῶν νοείτω..
Τους είναι δύσπεπτο λοιπόν τώρα να πρέπει ξαφνικά να δώσουν λόγο, σαν τα μικρά παιδιά που έχουν συνηθίσει την ασυδοσία του θέρους, γι’ αυτό τους φταίνε τα πάντα: η διαδικασία πλειοδότησης, ο αριθμός των αδειών, το ποιοι είναι οι ανταγωνιστές τους, και συνεχώς πηγαίνουν και έρχονται τα εξώδικα προς τέρψη των μεγαλοδικηγόρων τους!
Ξαφνικά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις θέσεις εργασίας όταν οι ίδιοι έχουν οδηγήσει στην ανεργία το 50% του κλάδου και έχουν συνθλίψει μισθολογικά και συνδικαλιστικά σχεδόν το υπόλοιπο 50%, με συμμάχους τους εκπροσώπους της σημερινής μείζονας αντιπολίτευσης. Αυτοί που σε ανύποπτο χρόνο, μεταξύ άλλων, κατήργησαν Διαιτητικές Αποφάσεις στον κλάδο με το έτσι θέλω και που τώρα τους «κλείνουν το μάτι» πως μόλις επανακτήσουν την εξουσία δεν θα τους ξεχάσουν…και «δεν θα μας ξεχάσουν».
Τα Μέσα τους, που αποτελούν την πλειοψηφία των ΜΜΕ, όλο το προηγούμενο διάστημα έστρεψαν τον ένα κλάδο εργαζομένων κατά του άλλου και προσπάθησαν να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι «μαζί τα φάγαμε».
Ήρθε λοιπόν και η δική τους στιγμή να περάσουν από κρίση. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προεξοφληθεί, ούτε και το κοινό περί δικαίου αίσθημα να ικανοποιηθεί πλήρως στην πραγματική ζωή, δεν παύει όμως να είναι η αρχή για να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου.
Εκείνο που μας θλίβει είναι η μετάλλαξη κάποιων δημοσιογράφων σε υπαλλήλους με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών τους.
Επιχειρηματολογούν συγκρίνοντας την κυβέρνηση με αυτήν της Β. Κορέας και άλλα γραφικά, ενώ την ίδια στιγμή υποβαθμίζουν αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που δεν δικαιώνει τους προσφεύγοντες ιδιοκτήτες. Μιλούν για συνθήκες big brother όσον αφορά την διαδικασία της αδειοδότησης, ενώ στα κτίρια που στεγάζουν τις επιχειρήσεις τους υπάρχουν κάμερες παντού και στα οποία για να μπεις μέσα περνάς από εξονυχιστικούς ελέγχους λες και πας σε κτήρια μυστικών υπηρεσιών!
Κουβέντα δεν λένε για παλαιότερες συνεντεύξεις καναλαρχών (νυν!) στις οποίες έλεγαν ότι –την περίοδο της ευμάρειας- στην ελληνική αγορά «χωρούν» το πολύ 6 άδειες άρα, στην σημερινή Ελλάδα, πόσες θα έπρεπε να είναι; Εκείνο όμως που προκαλεί τον γέλωτα, είναι οι εκτιμήσεις για την αξία των ταινιοθηκών τους με βάσει των οποίων υποτίθεται ότι έπαιρναν μέρος από τις δανειοδοτήσεις τους.
Δάκρυα όμως προκαλούν οι διαπιστώσεις, με «πανηγυρικό» τρόπο και τόνο, πως προσωπικά δάνεια ιδιοκτητών φορτώθηκαν σε ήδη χρεωμένες εταιρείες, στην ουσία φορτώθηκαν στην πλάτη του λαού μας.
Μακριά από εμάς η υποστήριξη της τωρινής ή όποιας κυβέρνησης αλλά σε συνθήκες καθεστώτος, τέτοιου τύπου, βρισκόμαστε όλα τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια μόνο που αφορούσαν μονομερώς την εργατική τάξη. Σοφή λοιπόν η λαϊκή ρήση: «Όταν σκάβεις το λάκκο του άλλου πέφτεις ο ίδιος μέσα» ή, προσθέτοντας, και ο ίδιος μέσα. Το τίμημα για την απόκτηση μιας άδειας και μιας κατ’ ελάχιστο νομιμοποίησης λειτουργίας είναι η αρχή. Χρειάζεται όμως συνεχής επίβλεψη καθώς και νομοθετική πρωτοβουλία ώστε να απομακρυνθεί ακόμα και η υποψία διαπλοκής στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και σαφέστατα η εξασφάλιση της λειτουργίας αυτών με ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις, κατοχύρωση εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων με Σ.Σ.Ε και η διασφάλιση των θέσεων εργασίας σε όσους εργάζονται στους σταθμούς που δεν πήραν άδεια λειτουργίας, στα νέα σχήματα που δημιουργήθηκαν καθώς και σε αυτά που θα ακολουθήσουν μέσω της συνέχισης της διαδικασίας με τους θεματικούς σταθμούς.
Αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα με την ολοκλήρωση της πλειοδότησης των τεσσάρων αδειών ότι «λεφτά υπάρχουν», εάν υποχρεωθούν οι εργοδότες μας να τα βρουν.
Το διοικητικό συμβούλιο
Τελικά…λεφτά υπάρχουν!
Είναι φανερό από την στάση του σώματος αλλά και την εκφορά του λόγου της πλειοψηφίας των εργοδοτών μας η αλαζονεία τους και η αίσθησή τους ότι, λίγο πολύ, είναι κάτι σαν εθνικοί ευεργέτες επειδή πληρώνουν (όταν θυμούνται) μισθούς καθώς και ασφαλιστικές εισφορές και φόρους στο Δημόσιο (αυτό δηλαδή που κάνει κάθε μικρομεσαίος επιχειρηματίας αγόγγυστα).
Αυτά σε εμάς είναι γνωστά εκ της ιδιότητος μας, είναι όμως θετικό που πλέον μπορεί να τα δει, και βέβαια να τα αξιολογήσει, ο καθένας που ενδιαφέρεται να λέγεται Πολίτης αυτής της δοκιμαζόμενης Χώρας. Για περισσότερο από ¼ του αιώνα οι εργοδότες μας νέμονται δημόσιο αγαθό χωρίς να έχουν πληρώσει για τη χρήση του τίποτε απολύτως και στο διάστημα αυτό, που το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν σε συνθήκες τεχνητής ευμάρειας, κατάφεραν να γιγαντωθούν σε επιχειρηματικό επίπεδο. Έγιναν δε συγχρόνως και «αρτιότεροι» σε θέματα Διοίκησης των Ομίλων τους με αποτέλεσμα να αποκομίσουν τεράστια κέρδη με ελάχιστο κόστος και ο ὁ νοῶν νοείτω..
Τους είναι δύσπεπτο λοιπόν τώρα να πρέπει ξαφνικά να δώσουν λόγο, σαν τα μικρά παιδιά που έχουν συνηθίσει την ασυδοσία του θέρους, γι’ αυτό τους φταίνε τα πάντα: η διαδικασία πλειοδότησης, ο αριθμός των αδειών, το ποιοι είναι οι ανταγωνιστές τους, και συνεχώς πηγαίνουν και έρχονται τα εξώδικα προς τέρψη των μεγαλοδικηγόρων τους!
Ξαφνικά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις θέσεις εργασίας όταν οι ίδιοι έχουν οδηγήσει στην ανεργία το 50% του κλάδου και έχουν συνθλίψει μισθολογικά και συνδικαλιστικά σχεδόν το υπόλοιπο 50%, με συμμάχους τους εκπροσώπους της σημερινής μείζονας αντιπολίτευσης. Αυτοί που σε ανύποπτο χρόνο, μεταξύ άλλων, κατήργησαν Διαιτητικές Αποφάσεις στον κλάδο με το έτσι θέλω και που τώρα τους «κλείνουν το μάτι» πως μόλις επανακτήσουν την εξουσία δεν θα τους ξεχάσουν…και «δεν θα μας ξεχάσουν».
Τα Μέσα τους, που αποτελούν την πλειοψηφία των ΜΜΕ, όλο το προηγούμενο διάστημα έστρεψαν τον ένα κλάδο εργαζομένων κατά του άλλου και προσπάθησαν να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι «μαζί τα φάγαμε».
Ήρθε λοιπόν και η δική τους στιγμή να περάσουν από κρίση. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προεξοφληθεί, ούτε και το κοινό περί δικαίου αίσθημα να ικανοποιηθεί πλήρως στην πραγματική ζωή, δεν παύει όμως να είναι η αρχή για να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου.
Εκείνο που μας θλίβει είναι η μετάλλαξη κάποιων δημοσιογράφων σε υπαλλήλους με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών τους.
Επιχειρηματολογούν συγκρίνοντας την κυβέρνηση με αυτήν της Β. Κορέας και άλλα γραφικά, ενώ την ίδια στιγμή υποβαθμίζουν αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που δεν δικαιώνει τους προσφεύγοντες ιδιοκτήτες. Μιλούν για συνθήκες big brother όσον αφορά την διαδικασία της αδειοδότησης, ενώ στα κτίρια που στεγάζουν τις επιχειρήσεις τους υπάρχουν κάμερες παντού και στα οποία για να μπεις μέσα περνάς από εξονυχιστικούς ελέγχους λες και πας σε κτήρια μυστικών υπηρεσιών!
Κουβέντα δεν λένε για παλαιότερες συνεντεύξεις καναλαρχών (νυν!) στις οποίες έλεγαν ότι –την περίοδο της ευμάρειας- στην ελληνική αγορά «χωρούν» το πολύ 6 άδειες άρα, στην σημερινή Ελλάδα, πόσες θα έπρεπε να είναι; Εκείνο όμως που προκαλεί τον γέλωτα, είναι οι εκτιμήσεις για την αξία των ταινιοθηκών τους με βάσει των οποίων υποτίθεται ότι έπαιρναν μέρος από τις δανειοδοτήσεις τους.
Δάκρυα όμως προκαλούν οι διαπιστώσεις, με «πανηγυρικό» τρόπο και τόνο, πως προσωπικά δάνεια ιδιοκτητών φορτώθηκαν σε ήδη χρεωμένες εταιρείες, στην ουσία φορτώθηκαν στην πλάτη του λαού μας.
Μακριά από εμάς η υποστήριξη της τωρινής ή όποιας κυβέρνησης αλλά σε συνθήκες καθεστώτος, τέτοιου τύπου, βρισκόμαστε όλα τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια μόνο που αφορούσαν μονομερώς την εργατική τάξη. Σοφή λοιπόν η λαϊκή ρήση: «Όταν σκάβεις το λάκκο του άλλου πέφτεις ο ίδιος μέσα» ή, προσθέτοντας, και ο ίδιος μέσα. Το τίμημα για την απόκτηση μιας άδειας και μιας κατ’ ελάχιστο νομιμοποίησης λειτουργίας είναι η αρχή. Χρειάζεται όμως συνεχής επίβλεψη καθώς και νομοθετική πρωτοβουλία ώστε να απομακρυνθεί ακόμα και η υποψία διαπλοκής στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και σαφέστατα η εξασφάλιση της λειτουργίας αυτών με ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις, κατοχύρωση εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων με Σ.Σ.Ε και η διασφάλιση των θέσεων εργασίας σε όσους εργάζονται στους σταθμούς που δεν πήραν άδεια λειτουργίας, στα νέα σχήματα που δημιουργήθηκαν καθώς και σε αυτά που θα ακολουθήσουν μέσω της συνέχισης της διαδικασίας με τους θεματικούς σταθμούς.
Αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα με την ολοκλήρωση της πλειοδότησης των τεσσάρων αδειών ότι «λεφτά υπάρχουν», εάν υποχρεωθούν οι εργοδότες μας να τα βρουν.
Το διοικητικό συμβούλιο
Δημοσίευση σχολίου