Οι νόμοι του κράτους και το κράτος του νόμου!

Του Γ. Γ.  

Διάβασα μια σειρά κείμενα με τοποθετήσεις σχετικά με την απόφαση που πήρε το ΣτΕ για τον λεγόμενο νόμο Παππά. Ανάλογα με το πολιτικό οπτικό πεδίο των συντακτών των κειμένων είναι και οι εκτιμήσεις τους. Άλλος μιλάει για «θρίαμβο της δικαιοσύνης» που «τήρησε την νομιμότητα», άλλος εκτιμάει ότι η πλειοψηφία του ΣτΕ οδηγημένη και εξυπηρετώντας «πολιτικές σκοπιμότητες» πήρε αυτή την απόφαση κ.λ.π.

Για την συγκεκριμένη απόφαση του ΣτΕ υπάρχει στο μπλοκ μας το εύστοχο κείμενο της Αλέκας Ζορμπαλά, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και δεν έχω κάτι να προσθέσω.

Φυσικά επίσης ισχύει και η εκτίμηση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ που σε ανακοίνωσή του με την οποία σχολιάζει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που κήρυξε αντισυνταγματικό το νόμο Παππά. αναφέρει ότι «Πηγή των προβλημάτων στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο είναι το γεγονός ότι τα ΜΜΕ ανήκουν στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα».

Το ποιο βασικό για μας, όμως, που ξαναέρχεται στην επικαιρότητα με την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ είναι να μιλήσουμε για τον διαχρονικό ρόλο της αστικής δικαιοσύνης.

Πριν κάποιους μήνες είχα ρθεί σε αντιπαράθεση γι’ αυτό το θέμα με έναν αστό δημοσιογράφο, τον Μανώλη Κοττάκη, κάτι που μου έδωσε το ερέθισμα να γράψω αυτή την ανάρτηση.
Σ’ αυτή δεν θεωρητικολογούσα  κάνοντας λόγo για ταξική δικαιοσύνη και τα γνωστά που λένε οι «κολλημένοι» κομμουνιστές. Ανέφερα συγκεκριμένες περιπτώσεις, με «ονόματα και επώνυμα», και την στάση που κράτησαν απέναντι τους οι «λειτουργοί της Θέμιδας».
Απάντηση δεν έλαβα.  Προφανώς ο αστός δημοσιογράφος δεν θεώρησε σκόπιμο –για να μην ισχυριστώ ότι δήλωσε αδυναμία- να αντικρούσει τα γραφόμενα μου.

Με την ευκαιρία, λοιπόν αυτή παραθέτουμε πάγιες απόψεις μας για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης:

Οπως το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η Δικαιοσύνη, που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Τα πράγματα όμως είναι απλά. Τα συνταγματικά νομικά διατάγματα του αστικού κράτους, με βάση τα οποία κινείται η Δικαιοσύνη, είναι κομμένα και ραμμένα να δίνουν λεφτά στους πλούσιους και γροθιές στους εργαζόμενους και στηρίζουνε τον βάρβαρο καπιταλισμό.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Το κράτος τους και οι καπιταλιστές είναι θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων.

Κι αυτό το κράτος στο οπλοστάσιο του διαθέτει ένα βασικό όπλο. Την αστική δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, την εξουσιαστική κάστα των δικαστών.

Αλλωστε, αυτή η κάστα έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση».

Είναι δηλαδή εντελώς παραμύθιασμα στον κόσμο όταν οι αστοί πολιτικάντηδες θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού ενός συστήματος απ’ την φύση του διεφθαρμένου θα μπορέσει να εξαλειφθεί ή να περιοριστεί η διαφθορά αν υπάρχουν «σωστοί δικαστές».

Υ.Γ: Ο τίτλος της ανάρτησης είναι "απαλλοτριωμένος" από κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου.