Του Όθωνα Κουμαρέλλα
Οφειλόμενη απάντηση στον «καθηγητή» Περικλή Γκόγκα και στο άρθρο του με τίτλο «Επιστροφή στη Δραχμή: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα».
Στην απέλπιδα προσπάθειά του ο κ. αναπληρωτής «καθηγητής» οικονομικής ανάλυσης και διεθνών οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, να πείσει πόσο καλή είναι η ευρωζώνη και ότι φυσικά δεν ευθύνεται αυτή για την κατάσταση που περιήλθε η ελληνική οικονομία και ο λαός, εννοώντας -χωρίς να το λέει ευθέως-, ότι, όπως κατά Ντάισελμπλουμ, ευθυνόμαστε εμείς που τα φάγαμε σε… ποτά και σε γυναίκες, παρομοιάζει την ευρωζώνη με το σύστημα νομισματικών ισοτιμιών του Bretton Woods που ίσχυσε από το 1945 έως το 1971. Μια εποχή που όντως η Ελλάδα γνώρισε πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.
Όμως, πληροφορούμε τον συμπαθή κατά τα άλλα κ. «καθηγητή», ότι το σύστημα Bretton Woods δεν ήταν νομισματική ένωση, αλλά σύστημα ισοτιμιών, μεταξύ διαφορετικών νομισμάτων. Με το δολλάριο των ΗΠΑ στο ρόλο μεν «παρεμβατικού νομίσματος», αλλά τις επί μέρους χώρες να διαθέτουν το δικό τους εθνικό νόμισμα, διατηρώντας το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης και κυκλοφορίας του, καθώς και το δικαίωμα άσκησης κάθε επί μέρους πολιτικής.
Αντίθετα η ευρωζώνη είναι πραγματική νομισματική ένωση, με ένα νόμισμα κοινό, το ευρώ και με εκχώρηση του προνομίου της έκδοσης και κυκλοφορίας του νομίσματος από τις επί μέρους....
συμμετέχουσες χώρες σε έναν υπερεθνικό ιδιωτικό οργανισμό (ΕΚΤ). Η ΕΚΤ δεν μπορεί όμως, ούτε να χρηματοδοτεί, ούτε καν να δανείζει απ’ ευθείας τα κράτη. Αποτελεί μηχανισμό δημιουργίας χρέους. Τελεία!
Αντίθετα με την παλιά δραχμή έστω κι αν αυτή ήταν συνδεδεμένη μέχρι το 1971 στο διεθνές σύστημα ισοτιμιών με peg δολλαρίου 1/30, που παρά τους περιορισμούς σε σχέση με τη διατήρηση ικανών αποθεμάτων χρυσού και ξένου συναλλάγματος, επέτρεπε πολλούς βαθμούς ελευθερίας άσκησης οικονομικής πολιτικής, το ευρώ δεν επιτρέπει στοιχειώδεις βαθμούς ελευθερίας. Το ευρώ όντας σταθερής (αναγκαστικής) κυκλοφορίας δεν έχεις άλλο τρόπο να το αποκτήσεις για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου, παρά μόνο να το δανείζεσαι. Αποκτά αξία μέσω ακριβώς του δανεισμού του. Είναι χρεόγραφο και δεν αντικατοπτρίζει αξίες παρά μόνο συσχετισμούς στις διεθνείς χρηματαγορές.
Για να μην είσαι υποχρεωμένος να δανείζεσαι το ευρώ για να ικανοποιείς τις χρηματοδοτικές σου ανάγκες θα πρέπει να εξασφαλίζεις ικανοποιητικά πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Δηλαδή, πάντα οι εξαγωγές σου να είναι μεγαλύτερες από τις εισαγωγές και ταυτόχρονα να μην έχεις δημοσιονομικά ελλείμματα. Αυτό σημαίνει ότι οι δαπάνες του κράτους θα πρέπει πάντα να υπολείπονται των εσόδων. Ο περιορισμός όμως της δαπάνης του δημόσιου τομέα δημιουργεί έλλειμμα στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αυτό είναι αξιωματική αρχή! Δεν μπορείς να έχεις ταυτόχρονα πλεονάσματα στον εξωτερικό τομέα, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο. Μόνο εφαρμόζοντας αρπακτικές πολιτικές ορντολιμπεραλισμού, όπως η Γερμανία, καταστρέφοντας τους εταίρους σου.
Αυτό είναι το νομισματικό σύστημα «Φρανκενστάιν» που καθιέρωσε το ευρώ και η Ε.Ε.. Καμία σχέση δεν έχει με το σύστημα ισοτιμιών του Bretton Woods, όπου όλες οι χώρες είχαν διατηρήσει το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης και κυκλοφορίας του νομίσματός τους, αλλά με την τραπεζική μαφία ανίκανο τσιράκι της οποίας -έστω κι άθελά του από ιδεοληψία- αποδεικνύεται ο «καθηγητής».
Αυτά τα τόσο απλά θα έπρεπε να τα γνωρίζει ο συμπαθής κατά τα άλλα «καθηγητής», για να μας κάνει προπαγάνδα. Αλλά ούτε για προπαγάνδα δεν είναι ικανός, αγνοώντας τα βασικά και λέγοντας τόσο χονδροειδή ψέματα!
Σε κάθε περίπτωση, είτε τα γνωρίζει, είτε όχι, θα πρέπει να του αφαιρεθεί το πτυχίο και η έδρα του καθηγητή, καθόσον το πανεπιστήμιο είναι δημόσιο και πληρώνεται ο κύριος αυτός από τη τσέπη όλων μας, για να διδάξει υποτίθεται τα παιδιά μας.
Ας δούμε όμως ένα προς ένα τα «σοβαρά προβλήματα» που θα προκύψουν κατά τον κ. καθηγητή στην περίπτωση μετάβασης σε νέο εθνικό νόμισμα.
1. Υποτίμηση.
Ακόμα και αν θέλαμε να πάμε σε εθνικό νόμισμα, είναι η χειρότερη δυνατή στιγμή για να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο -γράφει.
Η άγνοια, η ασχετοσύνη και η βλακεία όμως βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους.
α) Παρομοίωση ενός κυρίαρχου κράτους που έχει ασυλία με μια απλή επιχείρηση που βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας.
β) Ταύτιση του νομίσματος με χρηματοπιστωτικό προϊόν και έκδοσή του στις διεθνείς χρηματαγορές.
γ) Το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί άμεσα και σημαντικά λόγω αβεβαιότητας και υψηλού κινδύνου και ότι κανείς δεν θα θέλει να κρατά το νέο μας νόμισμα.
Όλες οι παραπάνω αυθαίρετες διαπιστώσεις έχουν κοινή μήτρα. Την άγνοια και την πλήρη σύγχυση στοιχειωδών εννοιών αυτού που τις παραχαράσσει για να ικανοποιήσει την ιδεοληψία του.
Ωστόσο ας μας πει, ο κ. «καθηγητής», από που προκύπτει η ανάγκη να εκθέσουμε άμεσα το νέο νόμισμα στις διεθνείς χρηματαγορές;
Ας μας πει για ποιο λόγο κανείς δεν θα θελήσει να εξάγει στη χώρα μας τα προϊόντα του και να αναπτύξει τις συναλλαγές του μαζί μας;
Δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να παράγει προϊόντα και να αρνείται να τα πουλήσει σε αυτόν που τα θέλει! Ούτε να μην αγοράζει αυτά που του χρειάζονται. Ακόμη και σε συνθήκες πολέμου οι συναλλαγές μπορεί να επηρεάζονται μεν, συνεχίζονται δε! Πόλεμο όμως δεν έχουμε, ούτε θα έχουμε. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, εδώ μιλάμε για οικονομία. Μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα και γι’ αυτό, αλλά σε άλλο σημείωμα και με άλλη ευκαιρία.
Καμία σχέση λοιπόν οι χρηματαγορές, οι οποίες έρχονται μετά να αποτυπώσουν θετικά, ή αρνητικά αυτό που συμβαίνει στην πραγματική ζωή και την οικονομία.
Αντίθετα από τις δεισιδαιμονίες που κατατρέχουν το μυαλό του «καθηγητή» το νέο νόμισμα θα είναι προστατευμένο για όσο χρόνο χρειάζεται εκτός χρηματαγορών. Τόσο απλά.
Φαίνεται όμως ο κ. «καθηγητής» να αγνοεί τα στοιχειώδη. Δηλαδή, πως, σε ποιες περιπτώσεις και γιατί υποτιμάται ένα νόμισμα.
Το νόμισμα υποτιμάται σε δύο περιπτώσεις:
α) Ηθελημένα και για να πετύχει η εκδίδουσα το νόμισμα αρχή συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους, πχ αποκατάσταση ανταγωνιστικότητας. Στην περίπτωσή μας όμως θα πρόκειται για ένα εντελώς νέο νόμισμα, ο καθορισμός της ισοτιμίας του οποίου θα γίνει εξ αρχής διοικητικά, λαμβάνοντας υπ’ όψη όλους τους παράγοντες, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις οικονομικές εξελίξεις. Για ποιο λόγο να έλθουμε αμέσως μετά να αλλάξουμε αυτή την ισοτιμία; Από που προκύπτει ότι οι νομισματικές αρχές που θα εκδώσουν το νόμισμα θα κάνουν νομοτελειακά λάθος στις εκτιμήσεις τους, για να έλθουν μετά να διορθώσουν με υποτίμηση;
β) Εξ αιτίας κερδοσκοπικών επιθέσεων. Όμως από που προκύπτει η παραμικρή ανάγκη να τεθεί άμεσα σε διαπραγμάτευση;
Διότι, οι «αγορές» δεν θα διαθέτουν επαρκείς ποσότητες του νέου νομίσματος για να κερδοσκοπήσουν οι φίλοι του κ. «καθηγητή» με αυτό. Για να το αποκτήσουν θα πρέπει να έλθουν να το αγοράσουν από τον εκδότη του. Δηλαδή το ελληνικό κράτος. Ποιος ο λόγος να τους το πουλήσουμε πριν την ομαλοποίηση της κατάστασης και την εξασφάλιση ταχείας ανοδικής πορείας της οικονομίας, η οποία θα έλθει να ισχυροποιήσει το νόμισμα; -Και θα τους το πουλήσουμε -όταν έλθει η ώρα να το κάνουμε- ακριβά, ας μην ανησυχεί γι’ αυτό ο κ. «καθηγητής».
Διότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι μια τυπική ισοτιμία του νέου νομίσματος, αλλά η αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων και αυτή δεν μπορεί παρά μόνο ένα ελεύθερο, δημοκρατικό και κυρίαρχο κράτος που εκδίδει το νόμισμά του, να εγγυηθεί. Πιο απλά δεν γίνεται να εξηγούνται τα αυτονόητα.
Μήπως θα πρέπει να ξαναξεκινήσετε από την αρχή τις σπουδές σας κ. «καθηγητά»; Ίσως αυτή τη δεύτερη φορά κάτι να καταλάβετε και να προστατεύετε τον εαυτό σας, διότι στην περίπτωσή σας, «κρείττον του λαλείν το σιγάν»!
2. Χρέος: Ο κ. «καθηγητής» αγνοεί σειρά μελετών νομικών, πολιτικών και οικονομικών, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που αποδεικνύουν ότι το χρέος είναι παράνομο και ληστρικό ακόμα και με βάση το αγγλικό δίκαιο: Δηλαδή, ληστρικό χρέος, είναι εκείνο που απαιτεί από τον οφειλέτη να καταβάλει "κατάφωρα υπερβολικές" πληρωμές, ή η εξυπηρέτησή του χρέους αυτού, καταπατά κατάφωρα τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών (Consummer Credit Act 1974, 2006).
Είναι περιττό να αναφερθούμε εδώ στις δύο εκθέσεις του ίδιου του ΟΗΕ για την καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα από την επιβολή των μνημονίων, στην καταπάτηση του Συντάγματος και τόσα άλλα που επισυμβαίνουν σε βάρος της πατρίδας και του λαού μας. Έχουν γραφεί τόμοι, που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ. Μας εκπλήσσει όμως η άγνοια του κ. «καθηγητή» γι’ όλα αυτά.
Αγνοεί επίσης, τη βασική αρχή που διέπει το διεθνές δίκαιο ως προς τα δημόσια χρέη: "Στην πραγματικότητα, όταν ένα κράτος αποκηρύσσει, ή φιλοδοξεί να ακυρώσει το δημόσιο χρέος του, δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα διεθνούς ευθύνης, εκτός εάν το μέτρο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος ή αν κάνει διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών εις βάρος των τελευταίων." (International responsibility. Second report by F. V. Garcia Amador, Special Rapporteur DOCUMENT A/CN.4/106, p. 119.).
Προφανώς του είναι αδιανόητη η διαγραφή των χρεών, αυτή όμως δύναται με βάση τα διεθνώς ισχύοντα για ελεύθερες χώρες και αργά, ή γρήγορα θα γίνει!!!
3. Κοινωνικό κράτος: Ο κ. «καθηγητής» μας πληροφορεί ότι μια στάση πληρωμών σημαίνει το τέλος του εξωτερικού δανεισμού. Το τι δουλειά έχει ο εξωτερικός δανεισμός με το κοινωνικό κράτος σε μια χώρα που είναι κυρίαρχη και εκδίδει το νόμισμά της, μόνο ένας «καθηγητής» επιπέδου βραβείου Νόμπελ μπορεί να συσχετίσει. Μάλιστα το δικαιολογεί, ότι αυτό θα συμβεί -η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους- επειδή θα πρέπει να εξαλείψουμε το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού που δεν θα μπορεί να καλυφθεί με εξωτερικό δανεισμό.
Φυσικά, σήμερα με το ευρώ είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε για να καλύπτουμε τα ελλείμματα. Το γιατί αυτό θα είναι πάλι απαραίτητο στην περίπτωση του εθνικού νομίσματος του διαφεύγει.
Όμως με το εθνικό νόμισμα, που ένα κυρίαρχο κράτος εκδίδει το νόμισμά του καλύπτει όλες του τις ανάγκες με αυτό και δεν είναι υποχρεωμένο να δανείζεται.
Είναι ένας από τους κύριους λόγους που επιδιώκουμε τη μετάβαση σε εθνικό κρατικό νόμισμα. Για να καλύπτουμε όλες τις ανάγκες μας με υγιείς μη δανειακούς πόρους.
Κατά τα άλλα μιλώντας για κατάρρευση του κοινωνικού κράτους σας υπενθυμίζουμε, αγαπητέ κ. «καθηγητά», ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί»!
Δεν θα επιμείνουμε να τον κάνουμε να καταλάβει γιατί το νέο νόμισμα δεν πρόκειται να υποτιμηθεί. Το εξαντλήσαμε αυτό στο σημείο 1.
Ωστόσο κι αν ακόμα υπάρξει υποτίμηση του νέου νομίσματος, του υπενθυμίζουμε, ότι τα αναγκαία καύσιμα, άλλες πρώτες ύλες και ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός, η εισαγωγή τους γίνεται και θα γίνεται πληρωτέα σε συνάλλαγμα. Ειδικά τότε, οι εισαγωγές αυτές θα γίνονται είτε μέσω αλληλόχρεων λογαριασμών μετά από διακρατικές συμφωνίες, συμφωνίες κλίρινγκ κτλ, που σήμερα τις απαγορεύει η Ε.Ε. κτλ. Έτσι το πολύ-πολύ το κράτος να υποχρεωθεί, να «παίξει» με τη φορολογική του πολιτική και με την εφαρμογή διατίμησης στις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών πρώτης ανάγκης όπως τα καύσιμα και η ηλεκτρική ενέργεια, προκειμένου οι τιμές να μείνουν σταθερές. Αν και η επιδίωξη εξ αρχής θα είναι η σημαντική τους μείωση.
Ας μάθει λοιπόν ο κ. «καθηγητής», ότι ένα ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος που εκδίδει το δικό του εθνικό κρατικό νόμισμα δεν υφίσταται τέτοιους περιορισμούς και κινδύνους.
Αντίθετα είναι οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης που έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στην αποξήλωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και στην μείωση του ΑΕΠ ήδη κατά πλέον του 30%, που επικαλείται.
5. Ανταγωνιστικότητα: Είπαμε στο «σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Ωστόσο πρώτα πρέπει να μιλήσουμε για παραγωγή, μετά για παραγωγικότητα της εργασίας και στο τέλος για ανταγωνιστικότητα. Αυτή είναι η σειρά και όχι ανάποδα.
Συνεπώς, πρώτα θα ανακτηθεί η εσωτερική αγορά μέσω του εισοδήματος που θα δοθεί στα νοικοκυριά για να δημιουργηθεί τζίρος, της διαγραφής των ιδιωτικών χρεών, με ταυτόχρονο χτύπημα των μονοπωλίων και της εφαρμογής μέτρων προστασίας της εγχώριας παραγωγής. Μόνον έτσι θα ανακάμψει η παραγωγή, με σκοπό την πλήρη απασχόληση και τον μηδενισμό της ανεργίας. Ανακάμπτοντας η παραγωγή με την εφαρμογή «έξυπνων» πολιτικών, νέων τεχνολογιών και καινοτομίας, μέσω συγκεκριμένου σχεδίου, θα αυξάνεται σταδιακά και η παραγωγικότητα της εργασίας και μέσω αυτής η ανταγωνιστικότητα.
Φαντάζομαι ότι ο κ. «καθηγητής» αντιλαμβάνεται τουλάχιστον αυτό, δηλαδή ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησης του νομίσματος μόνο εκτάκτως και προσωρινά μπορεί να επιδιωχθεί και να φέρει επίσης προσωρινά αποτελέσματα. Εξ άλλου 15 χρόνια εσωτερικής υποτίμησης (από το 2002 μέχρι το 2009 αφανώς και από το 2010 μέχρι σήμερα απολύτως εμφανώς, η οποία ξεπερνάει συνολικά το 30%), μηδαμινά αποτελέσματα έφερε -αν όχι αρνητικά- στην περίφημη ανταγωνιστικότητα.
6. Βιοτικό επίπεδο: Τολμάει να μιλήσει για πτώση του βιοτικού επιπέδου και για φτώχεια, όταν είναι η παραμονή μας στην ευρωζώνη, που έχει αποδειχθεί πια και στον πλέον αδαή που μας οδηγεί. Επικαλείται τα σημεία 1 περί υποτίμησης και 4 περί παραγωγής για να θεμελιώσει την θέση του, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν αποδεικνύεται, ότι και στα 2 αυτά σημεία οι ισχυρισμοί του είναι έωλοι και απολύτως ανεδαφικοί.
Προκαλεί γέλωτα όμως ο ισχυρισμός του, ότι οι εύποροι δεν έχουν να χάσουν. Δηλαδή, θέλει να μας πείσει ότι δεν είναι τα πλούσια στρώματα των ευρωδίαιτων -όπου φαντάζομαι ο ίδιος ανήκει, με το πάθος που υπερασπίζεται το ευρώ- που αντιδρούν στη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, αλλά οι πένοντες, ή ότι οι ευρωδίαιτοι πλούσιοι «σκίζονται» για το καλό των πτωχών. Έλεος κ. «καθηγητά»!
7. Κόστος συναλλαγών: Με διακρατικές συμφωνίες, συμφωνίες κλίρινγκ, αλλά και πληρωμές τοις μετρητοίς δεν τίθεται θέμα κόστους αντιστάθμισης κινδύνου. Εξ άλλου διακυμάνσεις της ισοτιμίας του νέου νομίσματος, μόνο το φαντασιακό του κ. «καθηγητού» υπάρχουν, όπως αποδεικνύεται παραπάνω. Ωστόσο και να υπάρξει εντελώς προσωρινά τέτοιο θέμα, δεν είναι επαρκής λόγος για να παραμένουμε στην ευρωζώνη που μας καταστρέφει, έτσι κι αλλιώς.
8. Επενδύσεις. Σε μια χώρα που από το 2002 ήδη με την είσοδό μας στην ΟΝΕ, οι επενδύσεις και μάλιστα αυτές που είναι παραγωγικού χαρακτήρα έχουν πάρει την κατιούσα, φτάνοντας σε κατακρήμνιση από το 2010 και μετά, είναι τουλάχιστον προσβολή στη νοημοσύνη μας, να μιλά ο κ. «καθηγητής» για σημαντική μείωσή τους στην περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Ας μας αναφέρει έστω και μια παραγωγική επένδυση που έγινε στη χώρα τα τελευταία 8 χρόνια και θα του δώσω δίκιο. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν και αυτούς που υπερασπίζεται μόνο αγοραπωλησίες και αρπαχτές που τις έχουν βαφτίσει επενδύσεις γίνονται πλέον σε αυτόν τον τόπο. Είμαστε ήδη πίσω από την Υεμένη στο ζήτημα των επενδύσεων και τολμά να μας τρομοκρατεί ακόμα με τέτοιου είδους φληναφήματα;
Καμία όμως επένδυση δεν μπορεί να γίνει, ούτε του ενός ευρώ σε μια πεθαμένη αγορά, χωρίς τζίρο και με έλλειμμα στο εισόδημα των νοικοκυριών που ξεπερνάει μεσοσταθμικά το 20% και επιβαρύνεται καθημερινά. Όσες «μεταρρυθμίσεις» κι αν γίνουν, όσο κι αν μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί, όσο κι αν μειωθεί η φορολογία του κεφαλαίου. Μόνο για οίκους ανοχής μπορεί να ενδιαφερθούν οι «επενδυτές» και για ξεκοκάλισμα των δημόσιων, αλλά και των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων! Τόσο απλά!
Ο μόνος τρόπος είναι ακριβώς μέσω του εθνικού νομίσματος να ανακουφιστούν εισοδηματικά τα νοικοκυριά, να δημιουργηθεί ενεργός ζήτηση, το κράτος να προχωρήσει σε αποκατάσταση των κοινωνικών του δομών και σε ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, για να ακολουθήσει ο ιδιωτικός τομέας. Και τότε ναι θα έλθουν και οι ξένοι να επενδύσουν σοβαρά.
Βέβαια η FIAT θα μας κρατήσει μούτρα και δεν θα θέλει να πουλήσει τα αυτοκίνητά της, όπως και η SIEMENS….
Αντίθετα είμαστε εμείς που θα πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά τις εμπορικές μας σχέσεις με όλους αυτούς και να τις θέσουμε σε βάσεις ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους και όχι όπως σήμερα, που είμαστε «μπέστε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώστε»!
10. Ευημερία και ανάπτυξη: Και τα δύο τώρα «μας τρέχουν από τα μπατζάκια». Βρες κάτι άλλο να μας πείσεις….
11. Επιτόκια: Τα επιτόκια δανεισμού στην ευρωπαϊκή διατραπεζική αγορά θα αυξηθούν σημαντικά για τις ελληνικές τράπεζες. Και λοιπόν; Σε τι θα μας αφορά εμάς η ευρωπαϊκή διατραπεζική αγορά, αφού φύγουμε από τον ζουρλομανδύα, μέρος του οποίου αποτελεί; Ούτε τα δάνειά τους χρειαζόμαστε. Κάθε άλλο, επιδίωξή μας είναι να τα αποφύγουμε οριστικά. Σήμερα τα έχουμε ανάγκη, όχι με το εθνικό μας νόμισμα.
Αυτοί έχουν ανάγκη να δανείζουν, εμείς με αποκατεστημένη τη νομισματική μας κυριαρχία δεν θα έχουμε ανάγκη να δανειζόμαστε. Φυσικά τόσο η Τράπεζα της Ελλάδος, όσο και οι λεγόμενες συστημικές θα περιέλθουν σε πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή, δηλαδή σε ιδιοκτησία του ελληνικού δημοσίου και θα εκκαθαριστούν εν λειτουργία με την παρουσία των εισαγγελικών αρχών και… «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»!
Για να θυμόμαστε τι λέμε: Καταγγελία του χρέους και έξοδος από το ευρώ, με ταυτόχρονη καταγγελία κάθε περιοριστικής στην άσκηση εθνικής πολιτικής, σύμβασης, ή ευρωπαϊκής συνθήκης (τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ, ΚΑΠ, δημοσιονομικά σύμφωνα κτλ). Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του «σκάφους» που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Τίποτε δεν μας δεσμεύει και τίποτε δεν μας υποχρεώνει, ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Το κόστος θα είναι δικό τους, όχι δικό μας!
12. Πληθωρισμός: Από τα πιο αγαπημένα τρομολαγνικά επιχειρήματα των ευρωδίαιτων κατηγόρων του εθνικού νομίσματος. Όμως γνωρίζει ο κ. «καθηγητής» πως και γιατί προκαλείται ο πληθωρισμός σε μια οικονομία;
Μάλλον όχι για να παπαγαλίζει τα «σκονάκια» που κυκλοφορούν στα τηλεοπτικά πάνελς και εν γένει στα καθεστωτικά μέσα.
Πληθωρισμό λοιπόν έχουμε για δύο βασικούς λόγους:
α) Στην περίπτωση μιας καρτελοποιημένης οικονομίας όπου τα μονοπώλια μπορούν να καθορίζουν αυθαίρετα τις τιμές των προϊόντων. Οι κυβερνήσεις όμως -εάν το θελήσουν- μπορούν να ακολουθήσουν αντιμονοπωλιακές πολιτικές και να τις ελέγξουν. Αν και η ελληνική οικονομία παρουσιάζει χαρακτηριστικά μερικής καρτελοποίησης, μια δημοκρατική - πατριωτική κυβέρνηση είναι εύκολο να σπάσει τα μονοπώλια εκεί που υπάρχουν και να μην επιτρέψει αδικαιολόγητες αυξήσεις τιμών στα προϊόντα.
β) Στην περίπτωση υπερβάλλουσας ενεργού ζήτησης, όπου η παραγωγή αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Είναι όμως γελοίο να φοβάται κανείς πληθωρισμό στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όπου μαστίζεται από αποπληθωρισμό και ύφεση, ενώ η ζήτηση βρίσκεται στα τάρταρα.
Βεβαίως στην περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα και αποκατάστασης των εισοδημάτων των νοικοκυριών θα δημιουργηθεί ζήτηση. Εξ άλλου αυτό είναι ζητούμενο. Όμως με ένα τεράστιο μέρος του παραγωγικού δυναμικού, είτε του ανθρώπινου, είτε εκείνου του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και των υποδομών να αργεί, δεν υπάρχει περίπτωση πληθωριστικών πιέσεων, μέχρις ότου βρεθούμε σε κατάσταση πλήρους απασχόλησης του συνόλου του δυναμικού. Τόσο απλά.
Όσον αφορά στον περίφημο «εισαγόμενο» πληθωρισμό, αυτός παρατηρείται μόνο σε περίπτωση ταχείας υποτίμησης του νομίσματος. Τέτοια όμως πιθανότητα δεν υπάρχει στην περίπτωσή μας, αφού το νόμισμα θα είναι εξ αρχής προστατευμένο και για τους λόγους που εκτέθηκαν στο σημείο 1. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχουν μια σειρά εργαλείων αντιστάθμισης και αποφυγής πληθωριστικών πιέσεων.
Έτσι, ούτε ο επαπειλούμενος πληθωρισμός μπορεί να αποτελέσει σοβαρό επιχείρημα αποτρεπτικό της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα και μόνο για εκφοβισμό των αδαών χρησιμοποιείται.
13, 14 &15. Κατ’ αρχήν ο κ. «καθηγητής» θα πρέπει να μας μιλήσει για την αποτελεσματικότητα εντός του ευρώ. Μετά να μας εξηγήσει πως και γιατί μια σειρά από χώρες εκτός ευρώ και με δικό τους εθνικό νόμισμα είναι πολλές φορές πιο αποτελεσματικές από κάμποσες χώρες εντός ευρωζώνης. Αναφορικά με τα spreads από που προκύπτει ότι πρέπει να μας απασχολούν, τη στιγμή που αρνούμαστε να δανειστούμε; Πως κατανοεί την ανάγκη δανεισμού μιας χώρας που διαθέτει το δικό της εθνικό νόμισμα, ακολουθεί πολιτικές πλήρους απασχόλησης και παραγωγικής ανοικοδόμησης;
Εθισμένος στο δάνειο χρήμα, αδυνατεί να κατανοήσει, ότι υπάρχει ζωή χωρίς δανεικά!
Τέλος, αφού το νόμισμά μας θα είναι για όλο το μεταβατικό στάδιο εκτός διαπραγμάτευσης στις χρηματαγορές τίνι τρόπω θα δεχθεί κερδοσκοπικές επιθέσεις; Ή μήπως του είναι κι αυτό αδιανόητο; Δηλαδή να μένουμε εκτός διεθνούς μπαρμπουτιέρας, που ο ίδιος αποκαλεί «αγορές»; Ή ποιος μας υποχρεώνει ντε και καλά να συμμετέχουμε, παρά τη θέλησή μας;
Ωστόσο ο κ. «καθηγητής» επιδεικνύοντας ανεπίτρεπτη άγνοια του κινδύνου να γίνει ρεζίλι των σκυλιών αποτολμά τελειώνοντας την παρέμβασή του να απευθύνει ερωτήματα και γιατί τάχα "ομολογείται" ότι τα πράγματα θα είναι λίγο δύσκολα στην αρχή, διαστρεβλώνοντας κατάφωρα την αλήθεια.
Ε λοιπόν, ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα στην αρχή!
Τουλάχιστον εμείς στο ΕΠΑΜ που πρώτοι θέσαμε το ζήτημα του εθνικού νομίσματος σαν λύση στο ελληνικό "πρόβλημα" -πρόβλημα ξένης κατοχής-, μαζί με τη διαγραφή των χρεών, την τιμωρία των ενόχων, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη θεσμική ανατροπή, με τη θεμελίωση μιας νέας Ελληνικής Πολιτείας μέσω συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.
Αντίθετα ισχυριζόμαστε και το αποδεικνύουμε με εμπεριστατωμένες μελέτες, ότι από την πρώτη κιόλας ημέρα, η ζωή των πολιτών θα βελτιωθεί σημαντικότατα. Τόσο με την αποκατάσταση των εισοδημάτων, όσο και με τη διαγραφή των παράνομων χρεών που δημιουργήθηκαν υπό το καθεστώς κατοχής προς το κράτος και τις τράπεζες. Θα ανοίξουν οι δουλειές και θα υπάρξει παραγωγή και κατακόρυφη μείωση της ανεργίας. Από την πρώτη κιόλας ημέρα! Όσο κι αν αυτό φαντάζει αδιανόητο στους βυθισμένους στη μιζέρια της ευρωλαγνείας τους.
Φυσικά και τότε κάποιοι θα κακοπεράσουν. Όλοι αυτοί που ευθύνονται για την κατάσταση που έφεραν την πατρίδα και το λαό μας. Ας μην ταυτίζεται λοιπόν μαζί τους, επιδεικνύοντας -ανεπίτρεπτη για στοιχειωδώς νουνεχή- άγνοια κινδύνου!
Όσον αφορά σε αυτούς που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό (προφανώς παράνομα), όχι μόνο δεν προκύπτει από πουθενά ότι τάσσονται υπέρ του εθνικού νομίσματος, αλλά αντίθετα είναι οι ίδιοι που γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όταν και εάν έλθει αυτή η στιγμή, τότε -και με το τραπεζικό σύστημα υπό τον καθολικό έλεγχο του δημοσίου-, θα ελεγχθούν πραγματικά και σε βάθος, τόσο για το πόθεν όσο και για το έσχες και θα πληρώσουν βαρύ το αντίτιμο!
Αυτών τα συμφέροντα εκφράζει και προσπαθεί να προστατεύσει ο κ. «καθηγητής»;
Δημοσίευση σχολίου