«(…) Η προτεινόμενη ρύθμιση καθίσταται αναγκαία ενόψει: α) Των ισχυόντων και για τα σχολικά έτη 2017–2018 και 2018-2019 περιορισμών διορισμών/προσλήψεων προσωπικού στο δημόσιο τομέα, οι οποίοι υπαγορεύονται και κατά την περίοδο αυτή απόεξαιρετικά σοβαρούς και επιτακτικούς δημοσιονομικούς λόγους.(…)Η αναγκαιότητα θέσπισης της προτεινόμενης προσωρινής ρύθμισης ενισχύεται και από το γεγονός ότι οι ισχύοντες δημοσιονομικοί περιορισμοί καθιστούν αδύνατο κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα το διορισμό μόνιμων εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, βάσει των πάγιων ισχυουσών διατάξεων.»
Οι σημερινές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών έχουν ως αντικείμενο την παραπάνω νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης με την οποία συνεχίζει την πολιτιή των μηδενικών διορισμών και της υποχρηματοδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Το σπιράλ θανάτου σφίγγει όλο και πιο ασφυκτικά τη δημόσια εκπαίδευση με σοβαρές επιπτώσεις στη μόρφωση των παιδιών και στην όξυνση των κοινωνικο- εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Την ώρα μάλιστα που η UNICEF δημοσιοποιεί στοιχεία που δηλώνουν ότι ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα στερούνται βασικών αγαθών, στην εκπαίδευση. Οι πιο συντηρητικοί υπολογισμοί ανεβάζουν τα κενά στην εκπαίδευση για μόνιμους διορισμούς σε πάνω από 25.000!
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της κυβέρνησης και των Υπουργών παιδείας για 20.000 μόνιμους διορισμούς στέρεψαν. Ας θυμηθούμε τι έλεγε σχετικά πρόσφατα ο αρμόδιος υπουργός Κώστας Γαβρόγλου : «από το 2009 μέχρι σήμερα δεν υπήρξε κανένας μόνιμος διορισμός στην εκπαίδευση, όταν την ίδια χρονική περίοδο είχαμε πλέον των 30.000 συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών. Οι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας πορείας, δύσκολης αλλά και ελπιδοφόρας. Οι διορισμοί δηλώνουν την αρχή του τέλους ενός απαράδεκτου καθεστώτος στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που ολοένα και περισσότερο βασίζεται σε αναπληρωτές καθηγητές, των οποίων την προσφορά θα πρέπει να αναγνωρίσουμε με τον πιο γενναιόδωρο τρόπο. Επιπλέον ο πρωθυπουργός σε σύντομο διάστημα θα ανακοινώσει την σύσταση μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων που θα μελετήσει τα οικονομικά της εκπαίδευσης και θα υπάρξει δέσμευση ότι σε τρία χρόνια να αντιμετωπιστούν όλες οι ανελαστικές ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό, λειτουργικές απαιτήσεις και υλικές υποδομές. » (Το ΒΗΜΑ 2/1/2017)
Το δημόσιο σχολεία ασφυκτιά στη μέγγενη του 3ου Μνημονίου που υλοποιεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υποτασσόμενη στα κελεύσματα ΟΟΣΑ και ΕΕ. Χωρίς εκπαιδευτικούς τα δημόσια σχολεία μετατρέπονται σε παιδοφυλακτήρια. Και δεν είναι μόνο οι για επτά χρόνια μηδενικοί μόνιμοι διορισμοί, αλλά και οι δραστική μείωση του αριθμού των αναπληρωτών σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση και απαξίωση των συνθηκών εργασίας των εκπαιδευτικών. Υπολογίζεται ότι περίπου 1 στους 3 εκπαιδευτικούς αναγκάζεται να μετακινείται σε περισσότερα από ένα σχολεία σε συνθήκες ελαστικής εργασίας, ειδικότερα με αναπληρωτές σε ομηρία, με αυξημένο ωράριο εργασίας από το 2012 με επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία και τη μόρφωση των εκπαιδευτικών.
Το πιο μεγάλο θύμα των μνημονιακών περικοπών είναι ο κόσμος της ελαστικής εργασίας, οι αναπληρωτές κι οι αναπληρώτριες, ο κόσμος της αδιοριστίας, οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που δεν βρήκαν φέτος δουλειά, λόγω των περικοπών και οδηγήθηκαν, απολυμένοι, στην ανεργία. Όμως η αδιοριστία και η ελαστική απασχόληση δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές συναδέλφους, γιατί η συνέχιση της αδιοριστίας και των ελαστικών μορφών εργασίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των μόνιμων εκπαιδευτικών.
Για άλλη μια φορά – μπροστά και στη διαβόητη 2η αξιολόγηση – η συγκυβέρνηση βάζει σε λειτουργία τον δημοσιονομικό «κόφτη» ώστε να φτωχύνει και να συρρικνώσει το Δημόσιο Σχολείο, να περικόψει όσα εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει στους εκπαιδευτικούς με πρόσχημα την «εξοικονόμηση και εξορθολιγσμό του προσωπικού». Γι αυτό και έκλεισαν εκατοντάδες τμήματα στα ΕΠΑΛ από τις αρχές αλλά και στα μισά της φετινής χρονιάς, επιχείρησαν να περιορίσουν δραματικά τα τμήματα Ομάδων Προσανατολισμού στα ΓΕΛ, πετσόκοψαν το ωρολόγιο πρόγραμμα στα Γυμνάσια και κατήργησαν ακόμα και τους υπεύθυνους εργαστηρίων! Την ίδια ακριβώς πολιτική υπηρετεί και η περίφημη πρόταση του ΙΕΠ για το «Νέο Σχολείο». Λιγότερο σχολείο – φτωχότερο σχολείο, για λιγότερους μαθητές και με λιγότερους εκπαιδευτικούς.
Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ συμφωνούν με μοχλό την περίφημη «αυτονομία της σχολικής μονάδας» και τη λεγόμενη «αποκέντρωση» να εισέλθουμε σε μια νέα περίοδο εργασιακού μεσαίωνα με ακόμα πιο βάρβαρες μορφές ελαστικής απασχόλησης (πεντάμηνα, κοινωφελή εργασία, voucher κλπ) αντί της μέχρι τώρα σχεδόν «μόνιμης» επανάληψης των συμβάσεων αναπληρωτών και της σχετικής κατοχύρωσης της ελαστικής έστω εργασίας (στην καλύτερή της εκδοχή – του αναπληρωτή), με βάση την προϋπηρεσία. Σε μία περίοδο που η ελαστική εργασία στην εκπαίδευση έχει αυξηθεί ραγδαία από 8% το 2011-2012 στο 15% σήμερα όπως κυνικά ομολογούν τα δικά τους στελέχη.
Στο στόχαστρο της συγκυβέρνησης η ειδική αγωγή μετά την απαράδεκτη διάταξη του άρθρ. 48 του Ν.4415/16 όπου για συμπλήρωση ωραρίου οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί χωρίς κανένα προσόν μετακινούνται από την γενική εκπαίδευση προς την ειδική αγωγή.
Όρος για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας, όχι μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά της ευρύτερα της εκπαιδευτικής κοινότητας και των εργαζομένων στην κατεύθυνση της σύμπτυξης ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης στις πολιτικές κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Με αιχμή τα αιτήματα για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και κάλυψη των εκρηκτικών αναγκών σε υποδομές, εκπαιδευτικούς, ειδικό προσωπικό στην Ειδική Αγωγή.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ»
Δημοσίευση σχολίου