Ο δημοσιογραφικός κλάδος έχει ένα εγγενές πρόβλημα. Τα μέλη του δεν ζουν ούτε τις ίδιες συνθήκες εργασίας, ούτε έχουν την ίδια σχέση με τους εργοδότες τους, οι αποκλίσεις στις αμοιβές είναι θηριώδεις, θύτες και θύματα "συμβιώνουν" κάτω από την ίδια ιδιότητα.
Σε άλλους κλάδους, όπως π.χ. οι οικοδόμοι ή οι βιομηχανικοί εργάτες οι αποκλίσεις είναι πολύ μικρές. Όλοι λίγο- πολύ εργάζονται υπό το ίδιο καθεστώς. Όχι όμως οι δημοσιογράφοι. Ο μεγαλοδημοσιογράφος με τις αμοιβές που φτάνουν σε πενταψήφια νούμερα και τις σχέσεις στοργής και αγάπης με τον επιχειρηματία δεν έχει καμία σχέση με τον είλωτα- συντάκτη σε ένα site, που μετά βίας του αναγνωρίζεται η επαγγελματική του ιδιότητα.
Σ' αυτό το χώρο συμβαίνει άλλωστε και το απόλυτο παράδοξο. Ο πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών είναι και μέλος της ΕΣΗΕΑ!!!
Δημοσιογράφος είναι αυτός που απολύει, δημοσιογράφος είναι και αυτός που απολύεται.
Δεν είναι όμως μόνο οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι που δημιουργούν αυτό το χάσμα. Είναι και οι "πρόθυμοι". Αυτοί που για ένα ψίχουλο παραπάνω είναι διατεθειμένοι να καταπατήσουν κάθε έννοια δεοντολογίας, να βρεθούν με κυνισμό απέναντι στην κοινωνία, να κάνουν τη "βρώμικη δουλειά".
Δεν είναι άλλωστε τόσο σπάνιο πτηνό ο "παπαγάλος" εντός του χώρου της ενημέρωσης. Αυτός ο "πρόθυμος" λοιπόν θα στραφεί εύκολα και εναντίον των συναδέλφων του, γιατί ο μόνος του στόχος είναι η προσωπική του ανέλιξη. Τίποτε άλλο. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται βέβαια είναι ότι οι "πρόθυμοι" είναι αναλώσιμοι, γιατί πάντα θα βρεθεί κάποιος και πιο πρόθυμος και φθηνότερος.
Το τελευταίο περιστατικό με τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο είναι απολύτως διαφωτιστικό. Ο Μπογδάνος επέλεξε μια "δημοσιογραφία" των εντυπώσεων, πουλούσε την ημιμάθεια του ως ευρυμάθεια, λάσπωνε με χαρακτηριστική άνεση ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες, διέστρεφε ιστορικά γεγονότα (θυμηθείτε "Το Πολυτεχνείο οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου", θυμηθείτε τη "λυτή" Μάγδα Φύσσα και το "΄ράκος" Ρουπακιά, θυμηθείτε τους "βιαστές- πρόσφυγες").
Και τώρα τι κάνει; Διαμαρτύρεται γιατί η ΕΣΗΕΑ δεν λέει τίποτα για την απόλυση του.
Είχα την ατυχία να απολυθώ ουκ ολίγες φορές και ποτέ δεν διανοήθηκα να ζητήσω ειδική δήλωση για τη δική μου απόλυση. Χωρίς να έχω καταστρατηγήσει κάθε άρθρο του κώδικα Δεοντολογίας, χωρίς να έχω σπάσει ποτέ απεργία. Το αστείο είναι ότι ο απολυμένος Μπογδάνος ζητά παρέμβαση ενός Σωματείου την ώρα που την επίμαχη φράση την εκστόμισε σε εκπομπή που βγήκε σπάζοντας στάση εργασίας. Για τέτοια παράνοια μιλάμε.
Ούτε χαρά, ούτε λύπη μου προξενεί η απόλυση Μπογδάνου. Λύπη μου προκαλεί το γεγονός ότι αυτού του τύπου η "δημοσιογραφία" δεν εξαντλείται μόνο σε ένα πρόσωπο, χαρά θα μου προκαλούσε η μεγαλύτερη συνοχή μεταξύ των ανθρώπων της ενημέρωσης που ζουν τα ίδια προβλήματα και επιμένουν να κάνουν τη δουλειά τους και όχι παραδημοσιογραφία.
Δεν είμαστε στην ίδια πλευρά μ' αυτούς που τώρα διαμαρτύρονται γιατί τους ξέρασε η μήτρα που τους εξέθρεψε. Έχουμε άλλα προβλήματα και μάλιστα πραγματικά.
Δημοσίευση σχολίου