Διαχρονικά οι φασιστικές – ναζιστικές οργανώσεις δεν είναι παρά το μακρύ χέρι του συστήματος

 «Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: 'Σταματήστε!'
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω: 'Ζήτω! Προχωρήστε!'»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Διαχρονικά και αυτό μας το έχει διδάξει η ιστορία οι φασιστικές – ναζιστικές οργανώσεις δεν είναι παρά το μακρύ χέρι του συστήματος και η όποια νομοθετική αντιμετώπισή τους από το αστικό κράτος είναι προσχηματική και έχει να κάνει με αντιπαραθέσεις συστηματικών κομμάτων. Μόνο το εργατικό –επαναστατικό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τις εγκληματικές συμμορίες με τρόπους που αυτό θα επιλέξει ανάλογα τον χρόνο και τον τρόπο που κάνουν την εμφάνισή της.

Αυτό το γνώριζε πάρα πολύ καλά το ΚΚΕ από την δεκαετία του 1930 ακόμα γι’ αυτό όταν σαν σήμερα, 17 Αυγούστου του 1932 μέλη της δολοφονικής «Εθνικής Ένωσης Ελλάς» (ΕΕΕ) –διαβάστε περισσότερα εδώ γ’ αυτή την φασιστική οργάνωση- πραγματοποίησαν ένοπλη επίθεση στα γραφεία του σωματείου Οικοδόμων Θεσσαλονίκης, τραυματίζοντας βαριά τον Χρήστο Παπαδόπουλο και δολοφονώντας τον οικοδόμο Χαρίτο Σταμπουλίδη, έδωσε μέσω του «Ριζοσπάστη» το στίγμα της λαϊκής απάντησης που έπρεπε να υπάρξει.

«Απαντήστε μαχητικά στις δολοφονίες των φασιστικών καθαρμάτων - Οργανώστε τις αντιφασιστικές ενώσεις - Τσακίστε, διαλύστε τις φασιστικές συμμορίες», έγραφε πρωτοσέλιδα ο «Ριζοσπάστης», την επομένη της επίθεσης, απευθυνόμενος στα μέλη του κόμματος και στους οπαδούς του.

Και συμπλήρωνε στο ρεπορτάζ του: «Το πρόγραμμα αυτό της κυβέρνησης Βενιζέλου είναι και πρόγραμμα ολόκληρης της κεφαλαιοκρατίας. Το απεργιακό κίνημα στην πόλη οι εξεγέρσεις στον κάμπο, η αγανάκτηση των εργαζομένων, τραβάν μπρος. Οι εργάτες και οι αγρότες δεν είναι ευχαριστημένοι και με την πάλη τους θα χαράξουν νέους δρόμους. Εξω κι ενάντια στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Αυτό τρομάζει τους εκμεταλλευτές.... Η ελληνική κεφαλαιοκρατία προσπαθεί και τείνει να δημιουργήσει μια μαχητική φασιστική οργάνωση με όσο το δυνατό κοινωνική βάση για να μπορέσει στηριζόμενη σ' αυτή να πραγματοποιήσει την πολιτική της ολοκλήρωσης του φασισμού και την εγκατάσταση μιας στρατιωτικοφασιστικής διχτατορίας».

Από την πλευρά της  η Ενωτική ΓΣΕΕ σε ανακοίνωσή της τόνιζε: «Η εργατιά της Θεσσαλονίκης από μέρες τώρα αντιμετωπίζει αλλεπάλληλες ένοπλες επιδρομές, σκοτωμούς και τραυματισμούς από τις εξοπλισμένες φασιστικές ορδές που εμπνέονται και καθοδηγούνται από τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας και την κυβέρνηση Βενιζέλου. Ο εργάτης οικοδόμος σ. Σταμπουλίδης έπεσε νεκρός. Μια δεκάδα εργάτες είναι τραυματισμένοι. Για την κυρίαρχη τάξη δεν είναι αρκετές οι συλλήψεις, οι δαρμοί, οι εξορίες, οι διαλύσεις των ταξικών οργανώσεων, η απαγόρευση του Ενωτικού συνεδρίου Θεσσαλονίκης, η αφαίρεση και των τελευταίων υπολειμμάτων των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών της εργατικής τάξης. Περνάει στις χωρίς προσχήματα δολοφονίες, στην εξόντωση του επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ενώ τα σοσιαλφασιστικά συνδικάτα απολαμβάνουν την αμέριστη υποστήριξή της. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Θεσσαλονίκη, έχουν μεγάλη πολιτική σημασία για το επαναστατικό συνδικαλιστικό κίνημα, βρίσκονται σε αδιάσπαστη συνοχή με την επίθεση του κεφαλαίου και την αντίσταση των εργατών».