«Οι χαχόλοι και ο Κούλης κατηφόρισαν,
μα μπροστά σε μια βιτρίνα, όλοι απόρησαν.
Είμαι η κούκλα που ήταν μέσα, που χαιρέτησε,
και την ψήφο μου να πάρει, το απαίτησε!
Όλο μίλαγε για χρέη, για τα δανεικά,
μα τα μάτια του γυαλίζαν, μου έλεγε «κουφά».
Θα σου πω το φέρσιμό του κι όλα τα άλλα του
τα ασυγχώρητα τα λάθη, τα μεγάλα του.
Τις συντάξεις θε’ να κόψει, μα και το μισθό σας,
βρήκατε με αυτόν τον τύπο, το διάολο σας!
Νέα χαράτσια ετοιμάζει και περικοπές,
μα στο τέλος θα αρπάξει φάπες και κλωτσιές»...
Χαίρετε, εσάς σας χαιρετώ, αυτόν όχι! Είμαι κούκλα. Δεν είμαι μόνο όμορφη, είμαι από πλαστικό. Δουλεύω συνέχεια, ορθοστασία, κι ούτε δικαιώματα, ούτε άδεια τίποτα! Κι από μισθό; Μηδέν! Όπως πάρα πολλοί εργαζόμενοι σήμερα. Μόνο που οι άνθρωποι έχετε ανάγκες. Φαί, σπίτι… Βλέπεις, εμείς οι κούκλες βιτρίνας, δεν κρυώνουμε, δεν ζεσταινόμαστε, δεν πεινάμε, ούτε κουραζόμαστε. Το μόνο καλό που έχει η δουλειά μας βέβαια είναι πως μας ντύνουν με ακριβά φορέματα. Αν και κάποιες φορές φαινόμαστε γελοίες…
Που λέτε, καθόμουν στη βιτρίνα, όταν πέρασε απ' έξω ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μη βρίσκοντας άνθρωπο να χαιρετήσει, άρχισε να χαιρετά εμένα! Εγώ βέβαια ούτε να γυρίσω να τον κοιτάξω! Μη σας ξεγελά η εμφάνιση μου, ακόμα κι εγώ, έχω περισσότερο μυαλό από τους οπαδούς του.
Μα αυτόν έχετε για αρχηγό; Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο! Γι αυτό ακριβώς όμως δεν τον έκαναν αρχηγό οι τοκογλύφοι και τα συμφέροντα πίσω από τη ΝΔ; Ή νομίζουν κάποιοι πως πράγματι τον ψήφισαν; Πρώτα βρήκαν τ’ αποτελέσματα, μετά άνοιξαν η κάλπες στη γαλάζια στάνη.
Βέβαια για τον Κούλη, είμαι η τέλεια εργαζόμενη. Δε μιλάω, είμαι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο στη δουλειά, ενώ δεν στοιχίζω απολύτως τίποτα. Εκτός από τότε που αγόρασε το αφεντικό. Αυτό επιθυμεί και για εσάς. Γι αυτό θα κόψει κι άλλο τους μισθούς σας, τις συντάξεις σας, θα καταργήσει τα επιδόματα, ενώ θα σας βάλει να πληρώσετε τα χρέη των πλουσίων φίλων του.
Εδώ είμαι τυχερή. Δεν πληρώνω φόρους. Τι θα μου κάνουν; Θα με βάλουν φυλακή; Ακόμα και να με πετάξουν στα σκουπίδια, δεν με πειράζει. Ούτε μυρίζω, ούτε ανάγκη από σπίτι έχω. Εσείς όμως;
Άσε το άλλο! Δεν αισθάνομαι! Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, ο πολιτικός θεώρησε πως είμαι «δική του» ψηφοφόρος. Αμ δε! Διότι είπαμε, είμαι κούκλα, δεν είμαι ζωντόβολο. Μόνο κανίβαλος μπορεί να τον ψηφίσει αυτόν. Ή ηλίθιος. Οι πλούσιοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, του ανθρωποφάγου.
Μια και είπα πλούσιοι, είδα πολλούς να με κοιτάνε. Να θέλουν αυτά που φοράω. Αρκετοί από αυτούς τ’ αγοράζουν. Κι οι φτωχοί πολλές φορές κοιτάνε τις βιτρίνες, αλλά δεν αγοράζουν. Δεν έχουν ούτε για φαί. Κάποιες φορές βλέπω από κει που στέκομαι, ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Αυτούς δεν τους χαιρετά κανείς πολιτικός.
Όμως έχω και μια φαντασίωση. Από πλαστικό είμαι, δεν είμαι από σίδερο. Ονειρεύομαι μια Επανάσταση, όπου το πλήθος σπάει τις βιτρίνες και με παίρνει από εκεί μέσα, μαζί με όλο το εμπόρευμα. Τα ρούχα μου τα φοράνε αυτοί, που σήμερα είναι γυμνοί, όλοι έχουν φαγητό, κανείς δεν είναι άστεγος. Κι εγώ έχω φύγει από την Κόλαση της στασιμότητας…
Δημοσίευση σχολίου