Δυο μαχητές της ΟΠΛΑ μιλάνε για τις αγωνιστικές εμπειρίες τους και για το βιβλίο του Τ. Κατσαρού «Οι αντάρτες δεν προσκυνούν» (Ηχητικό)

Στο παρακάτω ηχητικό είναι η χθεσινή συντροφική εκπομπή «Με χωρίς Πατρίδα» που μεταδίδεται κάθε Σάββατο 7-8 μ.μ. από τον αυτοδιαχειριζόμενο ρ’σ της ertopen. Η χθεσινή εκπομπή ήταν πολύ ιδιαίτερη με ιδιαίτερο πολιτικό και ιστορικό βάρος. Δεν ήταν μόνο τα όσα ακούστηκαν από τον συγγραφέα Τάσο Κατσαρό με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του  «Οι αντάρτες δεν προσκυνούν - Μάχες του Ε.Λ.Α.Σ. και της Ο.Π.Λ.Α. στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη (1941-1944)».

Πέρα από την συζήτηση που έγινε για την Ο.Π.Λ.Α και την σημερινή στάση που κρατάει απέναντι σ’ αυτή την ιστορική οργάνωση το ΚΚΕ (ένας σημαντικός αριθμός στελεχών προσπαθεί να υποβαθμίσει την δράση αυτής τη οργάνωσης γιατί «το κομμάτι της λαϊκής αντιβίας δεν το υπερασπίζεται σήμερα το ΚΚΕ» εκτίμησε ο Τ. Κατσαρός), το πιο συγκλονιστικό μέρος της εκπομπής ήταν η τηλεφωνική παρέμβαση δύο από τους ελάχιστους μαχητές του ΔΣΕ και της ΟΠΛΑ που εξακολουθούν να ζουν. 
Του Κώστα Πασχαλούδη 94 χρονών και του Αλτικα Ριζόνης 93 ετών.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε στον ιστότοπο μας  αναλυτική παρουσίαση αυτού του βιβλίου, καθώς και κάποια χαρακτηριστικά του αποσπάσματα.

 “Οι ομάδες κρούσης είναι τώρα η φωτιά και το τσεκούρι των λαϊκών μας οργανώσεων. Αυτές θα κάψουν και θα τσακίσουν τους προσκυνημένους, για να λιγοστέψουν τα δεινά του λαού μας, για να του δώσουν την Εθνική περηφάνια που με κάθε μέσο και κάθε τρόπο θέλησαν να ξεφτιλίσουν οι Γερμανοί και κάθε λογής καθάρματα… Αυτό κάναμε, και μάλιστα, ακολουθώντας τη δική τους μέθοδο. ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ η επιλογή μας και την ευθύνη για αυτό την φέρουν αποκλειστικά τα φασιστικά κτήνη. Τρομοκρατήσαμε τους δολοεκτελεστές, σκοτώσαμε έναν αριθμό προδοτών στις πόλεις που ήταν οι φωλιές τους και οργίαζαν λεύτερα με την προστασία των αρχών κατοχής. Κάψαμε στέκια τους, τους κυνηγήσαμε από τους συνοικισμούς και τους υποχρεώσαμε να κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης όπου ήταν τα αρχηγεία τους. Ήταν η σκληρή αλλά απαραίτητη απάντησή μας που φόβισε τους συνεργάτες των κατακτητών και έκανε να σκεφτούν σοβαρά όσους άλλους ήθελαν να τους μιμηθούν, αν έπρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο. Καλός είναι ο πλουτισμός και μάλιστα ο εύκολος, γιατί οι περισσότεροι των αλητών γι’ αυτό πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον εχθρό, αλλά και η ζωή ήταν γλυκιά. Καλό είναι το πλιάτσικο όταν όμως είναι ακίνδυνο, διαφορετικά…”

(Από μια μαρτυρία ενός αντάρτη του Ε.Λ.Α.Σ. και της Ο.Π.Λ.Α.)