Θα χαμογελούσε από τον τάφο του ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ αν μπορούσε να ακούσει από τον τάφο του το ρατσιστικό παραλήρημα του νεοδημοκράτη βουλευτή Θανάση Δαβάκη.
Θα ήταν σίγουρος ότι στην εποχή του, το 1943, όταν έδινε διαταγή να εξομοιωθούν με τους εβραίους οι τσιγγάνοι της Γερμανίας και να οδηγηθούν κατά χιλιάδες για να βρουν φρικτό θάνατο στα κρεματόρια των Ναζί –«Ποράιμος» δηλαδή αφανισμό ονομάζουν στην γλώσσα τους το δικό τους Ολοκαύτωμα οι τσιγγάνοι- αν ζούσε το στέλεχος της Ν.Δ., θα ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής του.
Λογικά οι παρακάτω δηλώσεις του στελέχους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να ήταν αδιανόητες για την ηγεσία του κόμματος που προσδοκά να γίνει κυβέρνηση. Το αυτονόητο θα ήταν να διαγράψει αμέσως το στέλεχος της, που σίγουρα θα εισπράξει τα εύσημα του ναζιστικού πολιτικού μορφώματος, για τα ρατσιστικά λεγόμενα του.
Είναι όμως τέτοια η ακροδεξιά στροφή της Ν.Δ., που ψαρεύοντας στο ίδιο εκλογικό ακροατήριο με την Χρυσή Αυγή, δίνει την δυνατότητα σε κάποιους βουλευτές της να διαγωνίζονται σε ρατσιστικό οχετό με τα στελέχη του Μιχαλολιάκου.
"Η Νέα Δημοκρατία και η «πολιτική γεωμετρία»" μας έγραφε ότι "Ο χαρακτηρισμός ως εγκληματικής οργάνωσης ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, το οποίο έχει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, και ο σχεδόν καθολικός αποκλεισμός από τα ΜΜΕ δεν απέδωσαν. Ηρωοποίησαν τη φυλακισμένη ηγετική ομάδα και έδωσαν στη Χ.Α. πιστοποιητικό ότι είναι το μόνο αντισυστημικό κόμμα".
Διαβάστε, με τον κίνδυνο στομαχικών διαταραχών, τι μας λέει στο παρακάτω βίντεο ο βουλευτής:
«Όσον αφορά στο πολιτικό κόστος που λέει κάποιος, παρακαλώ και απαγορεύω σε οποιονδήποτε αθίγγανο, γύφτο, και δεν συμμαζεύεται, να με ψηφίσει. (…) Όποιος με ψηφίσει δεν τον αναγνωρίζω. Από πλευράς αυτής της κοινωνικής ομάδας.
Λυπάμαι που το λέω, λυπάμαι τα παιδάκια τα οποία γεννιούνται από αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να το θέλουν και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Για να μη λέμε για πολιτικές και φοβόμαστε και τις ψήφους και δεν συμμαζεύεται.
Εγώ απαγορεύω σε οποιονδήποτε από αυτούς κι αν έχετε κανάν γνωστό να του το πείτε αν με ψηφίζει να μην με ξαναψηφίσει. Από τους αθίγγανους. Να μην με ψηφίσουν εμένα».
Δεν είναι ασυνεπής με την πολιτική που ακολούθησε στο παρελθόν η παράταξη του, ο Θ. Δαβάκης. Είναι όμως εξωφρενικό στις μέρες μας να ακούμε τέτοιες δηλώσεις από ένα πολιτικάντη που πιθανόν αύριο να τον δούμε και βουλευτή. Και φυσικά είναι προσχηματικές οι δηλώσεις του που ακολούθησαν μετά τον σάλο που προκλήθηκε από τα ρατσιστικό κρεσέντο του.
"Πάνω στην ένταση της στιγμής κατέφυγα σε κάποιες γενικεύσεις οι οποίες δεν εκφράζουν ούτε εμένα, ούτε φυσικά το κόμμα στο οποίο ανήκω. Για τις αναφορές αυτές θέλω να εκφράσω τη λύπη μου και να ζητήσω συγνώμη από όσους έθιξα". Με αυτή του την δήλωση ο Δαβάκης πάει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Οσο για την στάση του Κ. Μητσοτάκη που περιορίστηκε μέσω κύκλων του να εκφράσει την "δυσαρέσκεια" του, για τις δηλώσεις του βουλευτή της παράταξης του να πούμε ότι άλλο είναι κάποιος στέλεχος της παράταξης του να θίγει τους τσιγγάνους και άλλο να μιλάει υποτιμητικά για τον αντιπρόεδρο της Ν.Δ. Στην τελευταία περίπτωση έχουμε άμεσα ανακλαστικά όπως έγινε με τις διαγραφές Παπακώστα - Αντώναρου.
Αντί για οποιοδήποτε άλλον σχολιασμό θα παραθέσουμε μια περασμένη ανάρτησή μας για το τι βίωνε και βιώνει η τσιγγάνικη μειονότητα στην χώρα μας:
Φωνή παραπονεμένη, μάτια δακρυσμένα, νότες παθιασμένες συνέβαλαν σε ένα σκηνικό που μας μετέφερε σε μια άλλη εποχή. Τότε που οι Τσιγγάνοι –γύφτοι τους ονόμαζαν- ήταν πολίτες –και με νόμους του κράτους μάλιστα- δεύτερης κατηγορίας.
Στο παρακάτω βίντεο ακούμε τον Κώστα Χατζή να μας λέει με σπαρακτική φωνή πώς πέρασε τα παιδικά του χρόνια σαν «περιθωριακός» και να μας εντυπωσιάζει με την πληροφορία ότι το 1956 στο ελληνικό κοινοβούλιο είχε ψηφιστεί νόμος που απαγόρευε στους «γύφτους» να μπαίνουν στα λεωφορεία και στα τραμ!
Ηταν κάτι που δεν το ξέραμε, αλλά γνωρίζαμε όμως ότι όταν το καλοκαίρι του 1983 έγινε μια συναυλία στον λόφο του Λυκαβηττού αφιερωμένη στον Μανώλη Αγγελόπουλο και στην οποία έλαβε μέρος με μια ολόκληρη τσιγγάνικη κομπανία, στην οποία συμμετείχαν η Ελένη Βιτάλη και οι κορυφαίοι σολίστες Γιάννης Βασιλόπουλος στο κλαρίνο και Λευτέρης Ζέρβας στο βιολί, έγινε ένας χαμός από τους υπερασπιστές της «σωστής μουσικής κουλτούρας» με χαρακτηριστική περίπτωση τον πηχυαίο τίτλο με τον οποίο κυκλοφόρησε η εφημερίδα ΝΕΑ: «Ενας γύφτος στον Λυκαβηττό»!.
Υπήρχε μια αντίληψη ακόμα και στους αριστερούς πολιτικούς χώρους, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, που θεωρούσε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι κατώτερο προϊόν ενός λούμπεν προλεταριάτου και το δημοτικό φορέα του χουντικού εθνικισμού, όπως γράφει ο μελετητής του ελληνικού τραγουδιού Στέλιος Ελληνιάδης.
Μόνο ο Κώστας Χατζής κατάφερε να ξεφύγει από το γκέτο. Γιατί έπαιζε κιθάρα και όχι κλαρίνο ή τουμπερλέκι, γιατί μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά έχοντας αποβάλει πλήρως την τσιγγάνικη προφορά, γιατί δεν έκανε παρέα με τσιγγάνους, γιατί διάλεξε δυτικό θρήσκευμα, γιατί είχε μεγάλο ταλέντο και επέλεξε ένα είδος ρεπερτορίου που απευθυνόταν όχι στους τσιγγάνους, αλλά στους «λευκούς». Αυτός πέρασε τις Συμπληγάδες και έγινε «sir-. Η Βιτάλη το πάλεψε αλλιώς, αλλά το φορτίο είναι πολύ βαρύ και ο βράχος ράγισε.
Οι άλλοι εξίσου σπουδαίοι τσιγγάνοι μουσικοί, που δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τις πολιτισμικές τους προδιαγραφές, παρ’ όλη τη μεγάλη προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, παρέμειναν «γύφτοι» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για ένα μικρό μνήμα για τον εξαίρετο Γιάννη Βασιλόπουλο των χιλιάδων ηχογραφήσεων και παραστάσεων, συνεργάτη του Καζαντζίδη, του Ξαρχάκου, του Κόρου και δεκάδων άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, χρειάστηκε να παρακαλέσω τους μισούς δημάρχους της δυτικής Αττικής!
Υπήρχε ποτέ περίπτωση να παραχωρήσουν, τιμής ένεκεν, μια γωνίτσα στο Α’ νεκροταφείο δίπλα στους μη τσιγγάνους καλλιτέχνες; Οι τσιγγάνοι, όντας ακραία περιφρονημένοι, (ας σκεφτούμε πότε αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων), ήταν ανέκαθεν θύματα των κομμάτων εξουσίας που τους εκμεταλλεύονταν για ψηφοθηρικούς λόγους. Με την ελπίδα ότι θα αποσπάσουν ένα κομματάκι ανοχής και αποδοχής στην κοινωνία των «άλλων», σέρνονταν πίσω από τους πολιτευτές που κρατούσαν τα ηνία της εξουσίας και μοίραζαν εκδουλεύσεις.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν κατάφεραν και πολλά. Κι όσοι προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν ή να αντισταθούν χωρίς να αρνηθούν τη φυλή και τον πολιτισμό τους, έφαγαν τα μούτρα τους.
Στέλιος Ελληνιάδης - "Δρόμος της Αριστεράς"
Δημοσίευση σχολίου