Τους είδα σήμερα στις οθόνες...Υποκείμενα κάθε ηλικίας, μάνες, κόρες γιοι και πατεράδες της Άμφισσας, ξεδιάντροπα να χειροκροτούν τον δολοφόνο της 13χρονης Γιαννούλας, στέκοντας απέναντι απ' τους γονείς της., και να την σκοτώνουν για δεύτερη φορά...
'Ολη η μαυροψυχιά, όλη η σαπίλα μιας κοινωνίας, μετουσιωμένη σε ένα χειροκρότημα...
Γιατί η Γιαννούλα ήταν Ρομά... Παιδί ενός κατώτερου θεού...Ο θάνατος της δεν είχε πίσω του χρήμα, ούτε εξουσία, ούτε "άρωμα πατρίδας" για να υπάρξουν πλαστές συγκινήσεις και κίβδηλα συναισθήματα...
Και ύστερα θυμήθηκα τον σκύλο μου τον Οντυ... Όταν τυχαία είδε το θάνατο ενός χτυπημένου σκυλιού, για μέρες πολλές αρνήθηκε την τροφή., το παιχνίδι, τη βόλτα...
Κείνα τα χαρακτηριστικά που ανθρώπινα λογιάζονται, άδολη αγάπη, ενσυναίσθηση, συμπόνια, αλληλεγγύη πιότερο στα ζώα τα βρήκα...
Δημοσίευση σχολίου