Σαν πολύ δεν μας έχουν ζαλίσει με το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», που ο Τσίπρας λέει ότι διαθέτουν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του και οι άλλοι λένε ότι το έχουν χάσει; Δηλαδή, αν δεν υπήρχε η υπόθεση των αδερφών Τσίπρα, από την οποία προσπαθεί να πιαστεί η ΝΔ τις τελευταίες εβδομάδες, δε θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει το «ηθικό πλεονέκτημα» των συριζαίων;
Αυτή η φιλολογία, περί ηθικής, εντιμότητας και τα παρόμοια, μας έρχεται από πολύ παλιά. Ο Πλαστήρας, έλεγαν οι κεντρώοι, πέθανε στην πιάτσα, χωρίς καμιά προσωπική περιουσία. Ηταν υπόδειγμα ηθικής και εντιμότητας. Μάλιστα. Το ότι ο Πλαστήρας εκτέλεσε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, δεν προσμετράται στη ζυγαριά της ηθικής και της εντιμότητας!
Τι είναι τελικά ηθική και εντιμότητα; Εχουν κάνει τους ανθρώπους του λαού να σκέπτονται εξωταξικά και εξωπολιτικά. Απαξ και ένας αστός πολιτικός δεν κάνει λαμογιές και δε διάγει βίον προκλητικό και χλιδάτο, είναι έντιμος και ηθικός. Το ότι εφαρμόζει ή στηρίζει μια αντιλαϊκή πολιτική δε μετράει. Κάποιοι φτάνουν μέχρι του σημείου να γράφουν αβάσταχτες παπάρες για αστούς πολιτικούς, βαφτίζοντάς τους «οάσεις εντιμότητας» στα κόμματά τους.
Και βέβαια, από τους αστούς πολιτικούς αυτή η λογική περνά και στους ίδιους τους καπιταλιστές. Τ' ακούσαμε και τα διαβάσαμε πρόσφατα, μετά τον ξαφνικό θάνατο ιδιοκτήτη μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ, μετά το θάνατο μεγαλοκαπιταλιστή και ιδιοκτήτη επαγγελματικής αθλητικής ομάδας, μετά το θάνατο σε νεαρή ηλικία γόνου μεγάλης καπιταλιστικής οικογένειας και διευθυντικού στελέχους στον όμιλο επιχειρήσεων της οικογένειας.
Ηταν, λέει ο μύθος, έντιμοι άνθρωποι, προσιτοί, δίκαιοι απέναντι στους εργαζόμενους. Για την υπεραξία, την κλοπή του προϊόντος της απλήρωτης δουλειάς του εργάτη, καμιά κουβέντα. Οπως η -εξ ορισμού- αντιδραστική αστική πολιτική δε λεκιάζει το ήθος και την εντιμότητα κάποιων αστών πολιτικών, έτσι και ο -εξ ορισμού- ληστρικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού επιχειρείν δε λεκιάζει το ήθος και την εντιμότητα κάποιων καπιταλιστών!
Την αστική ιδεολογία που δημιουργεί αυτούς τους ιδεαλιστικού τύπου διαχωρισμούς μπορούμε να την καταλάβουμε. Προσωποποιεί την πολιτική, προσωποποιεί την ίδια τη θεμελιώδη λειτουργία του καπιταλισμού (τη λειτουργία της παραγωγής) και με μια αναγωγή στην τήρηση του νόμου, χωρίζει τους πολιτικούς σε έντιμους και ανέντιμους και τους καπιταλιστές σε ηθικούς και ανήθικους. Ο πολιτικός που δε «λαδώνεται» είναι έντιμος. Ο καπιταλιστής που πληρώνει τους εργάτες όπως ορίζει η εργατική νομοθεσία είναι ηθικός. Ετσι, ζητούμενο δεν είναι η εξαφάνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του εποικοδομήματος (του αστικού κράτους, δικαίου κτλ.), αλλά ο σεβασμός του νόμου από καπιταλιστές και αστούς πολιτικούς. Το σύστημα θα γίνει έντιμο και ηθικό όταν πάψουν να υπάρχουν καπιταλιστές που παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία και πολιτικοί που λαδώνονται.
Αυτό, βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ, όμως και στην ιδεατή περίπτωση που γινόταν, θα έπαυε ο καπιταλισμός να είναι ένα σύστημα ληστρικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η αστική πολιτική μια πολιτική που διευθύνει τη δικτατορία του κεφαλαίου; Επαναλαμβάνουμε: καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο η αστική ιδεολογία δημιουργεί αυτούς τους κάλπικους διαχωρισμούς, ας φροντίσουμε όμως εμείς, όχι μόνο να μην αναπαράγουμε πλευρές αυτής της ιδεολογίας, συμμετέχοντας σε συζητήσεις περί ηθικών και ανήθικων, εντίμων και ανέντιμων, αλλά και να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, κάθε φορά που ανοίγει μια τέτοια συζήτηση.
Η πολιτική είναι μια κατεξοχήν συλλογική (ταξική) υπόθεση. Κανένας αστός πολιτικός δεν έχει ηθικό πλεονέκτημα, εφόσον συμμετέχει σε μια εξ ορισμού ανήθικη υπόθεση.
Δημοσίευση σχολίου