Τρία ποιήματα για τα προσφυγόπουλα, γραμμένα από την Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου με ανθρωπιά και πόνο, περιέχονται στη νέα της ποιητική συλλογή με τον τίτλο: "Ρωγμές" που εξέδωσε τον Δεκέμβρη του 2017 σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις Ιωλκός.
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα: Η Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κόρη του λογοτέχνη Κούλη Ζαμπαθά. Τ' όνομά της το χρωστάει στους Μενέλαο Λουντέμη και Γιάννη Σκαρίμπα. Σπούδασε Γαλλική και Ιταλική Φιλολογία. Από την μεταπολίτευση το 1975 ως το 1982 εκλέγεται Γεν. Γραμ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών κι αποσύρεται μετά το 1983. Παίρνει μέρος στα κοινά μέσα από τις Οργανώσεις ΟΓΕ, ΕΓΑΚ, ΕΕΔΥΕ. Έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Διετέλεσε μέλος του Δ. Σ. της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων. Μέλος του Π.Ε.Ν. Club. Έδωσε πολλές διαλέξεις στο κέντρο και την επαρχία, σε σχολεία, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Έχει εκδώσει 21 βιβλία, ποιητικά, δοκίμια, μεταφράσεις. Έχει επίσης συνεργαστεί με περιοδικά κι εφημερίδες. Έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες κι έχουν ανθολογηθεί ποιήματά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
ΣΤΑ ΞΕΝΑ
Οι μεγάλες γκρίζες μουτζούρες
Σαν βρόμικα σκορπισμένα
Μπαμπάκια να ταξιδεύουν
Αργά αργά στο άγνωστο
Σε ξένους κόσμους που θα 'θελε
Να ζήσει η μικρή Ζεχρά.
Με τα σκοτεινά μάτια και
Το ξεθωριασμένο χαμόγελο
Να βλέπει τις θάλασσες
Να παφλάζουν τα πρωινά
Πριν ανοίξει τα μάτια του ο ήλιος.
Αχόρταγα τα χέρια τους να
Ψαχουλεύουν τις ρόδινες αυγές
Των φθινοπωρινών εναλλαγών.
Κι ίσως, κάπου σ' εκείνον το φαρδύ δρόμο
Με τα πεύκα και τις ροδοδάφνες
Να βρεθούν τα όνειρα και οι σκέψεις
Μιας ολόκληρης ζωής.
Να βρεθούν οι προσδοκίες
Της παιδικής της ηλικίας
Μέσ' από ένα παράθυρο
Χωρίς τζάμια και ψιθυρίσματα
Σαπισμένο από το θυμό
Του χρόνου και του Κόσμου.
ΝΤΡΟΠΗ
Οι ρόδινες παρειές
Οι γυαλιστεροί κόμποι
Των ματιών μου
Έδειχναν την ντροπή
Και τον πόνο μου
Κοιτάζοντας
Το μικρούλη Σύριο
Να κοιμάται
Μες στη λάσπη.
ΑΘΩΕΣ ΨΥΧΟΥΛΕΣ
ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΥΘΟΥΣ
Ματάκια φοβισμένα
Αθώες ψυχούλες
Σπουργίτια που ψάχνετε
Τα ψίχουλα
Ηλιοτρόπια που αναζητάτε
Τον ήλιο
Διψασμένη γη που ζητιανεύεις
Τη βροχή
Μικρά αγριολούλουδα
Που ο άνεμος σας
Έκοψε τη ζωούλα
δε θα γνωρίσετε ποτέ
Τι είναι παιχνίδι
Τι είναι αγκαλιά
Ένα γλυκό χαμόγελο
Κι ότι η θάλασσα είναι γαλάζια.
(Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου, Ρωγμές, εκδόσεις Ιωλκός, Α' έκδοση, Δεκέμβριος 2017, σελ. 35, 60 & 62).
Δημοσίευση σχολίου