"Τι γελοίο στ' αλήθεια,
Να έχετε στερήσει από μένα τα χρώματα και έξω να έχετε ξαναβάψει τον μουχλιασμένο και γκρίζο κόσμο σας με τα ζωηρότερα χρώματα για να μην καταλαβαίνεις τη σαπίλα που κρύβει μέσα του".
Εγώ η Ουλρικε καταγγέλω.
Φοβάμαι τη μέρα που θα δω έναν άστεγο στο δρόμο και θα τον προσπεράσω αδιάφορα.
Tη μέρα που θα γυρίσω στο άδειο σπίτι και θα έχω συνηθίσει τη μοναξιά.
Tη μέρα που θα διαβάσω το αγαπημένο μου ποίημα και δε θα με αγγίξει.
Tη μέρα που θα τους πω πως τόσα χρόνια είχαν δίκιο.
Tη μέρα που η έμπνευση θα με εγκαταλείψει.
Tη μέρα που θα βγάλω λεφτά και θα τα ξοδέψω σε πολυεθνικές.
Tη μέρα που η υπομονή μου θα τελειώσει.
Tη μέρα που θα μετατραπώ σε έναν θρασύ, ιδιοτελή και εγωιστή άνθρωπο.
Tη μέρα που θα πω στο παιδί μου, αν αποκτήσω, "πρέπει".
Tη μέρα που θα χαμογελάσω πλατιά σε κάποιο αυταρχικό αφεντικό.
Tη μέρα που θα προτιμήσω το κλαμπ από το βιβλίο.
Tη μέρα που θα αντιληφθώ μια αδικία και δε θα κάνω τίποτα για αυτή.
Tη μέρα που θα αποφύγω όποιον κάποτε του μίλησα για ιδανικά.
Tη μέρα που το "τίποτα" στην ερώτηση "τι σκέφτεσαι;" θα είναι αλήθεια.
Tη μέρα που θα πεθάνω και ως αίτιο θα αναφέρεται η οξεία αλλοτρίωση.
Αγάπη σε εσάς και επίθεση στον κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου