Αυτό που βλέπουμε σε πρώτη ανάγνωση είναι πως αφήνονται να πιστέψουν μια ασαφή (παρα-)πληροφόρηση για αλλαγή στο καθεστώς των συνόρων, πως θέτουν τους εαυτούς και τις οικογένειές τους σε αυξημένους κινδύνους προκειμένου να βρουν ένα θολό κι απατηλό ρήγμα στα σύνορα, χωρίς την παραμικρή σοβαρή ένδειξη ότι κάτι τέτοιο υπάρχει, πως επιλέγουν να ακολουθήσουν ένα κάλεσμα που θα μπορούσε να μας κάνει τουλάχιστον καχύποπτες το πώς, με τι σκεπτικό και ποιες επιδιώξεις ξεπήδησε.
Πολλές φορές, όμως, είναι δική μας (και κάθε άλλου επίδοξου αναλυτή των μεταναστευτικών κινήσεων) αδυναμία να δούμε την άλλη όψη των πραγμάτων, να δούμε την κάθε στιγμή μέσα από το πρίσμα των ίδιων των προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών.
Έτσι, αυτό που καταλαβαίνουμε ως ευπιστία μάλλον στην πραγματικότητα είναι η συνειδητοποιημένη δυσπιστία απέναντι σε όλον τον μηχανισμό διαχείρισης του προσφυγικού – από το υπουργείο και την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τους διεθνείς φορείς (Ύπατη Αρμοστεία, ΔΟΜ κ.α.) και τις τοπικές ΜΚΟ.
Ως παρατηρητές θα δυσκολευόμαστε πάντα να δούμε πως ο φαινομενικός ανορθολογισμός είναι τελικά μια αντίστροφη λογική αυτών που ζουν σε ένα παρατεταμένο βάλτωμα, που αρνούνται να αξιολογήσουν ως τη σοφότερη και πιο καλοζυγισμένη επιλογή που διαθέτουν την αναμονή για άλλα 2-3 χρόνια χωρίς προοπτική εργασίας, ένταξης και αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Έξω από τον χορό, θα ζοριζόμαστε διαρκώς να καταλάβουμε πως μέσα σε αυτά τα απελπιστικά δεδομένα μπορεί να βρει χώρο να ξεπηδήσει η πιο τρελή ελπίδα πως κάτι θα πάει διαφορετικά αυτή τη φορά, πως στα ίδια σύνορα όπου πολλοί έφαγαν πριν τα μούτρα τους, μια άλλη προσπάθεια, με άλλα, μαζικά χαρακτηριστικά θα δουλέψει και θα μπορέσουν να κάνουν το βήμα παρακάτω.
Ψυχραιμία όμως χρειάζεται να επιδείξει και η πολιτεία. Η καταστολή και η απαγόρευση ελεύθερης κίνησης που ξεκίνησε από χθες στα Διαβατά, δεν μπορεί να είναι η απάντηση μιας κυβέρνησης που θέλει να ισχυρίζεται ότι με ανθρωπισμό και φροντίδα διαχειρίζεται το προσφυγικό/μεταναστευτικό.
Ο κάθε μετανάστης και η κάθε μετανάστρια αναζητούν το καλύτερο γι’ αυτούς –αν ο κρατικός και διεθνής μηχανισμός συνεχίζει να διατηρεί Μόριες, ανακοινώνει πως θα πετάξει κόσμο από διαμερίσματα και δομές φιλοξενίας, δεν δίνει ένα σαφές, οργανωμένο και πειστικό πλάνο ενταξιακών δράσεων και διαδικασιών, αλλά, αντίθετα, δημιουργεί και συντηρεί διακρίσεις και περιορισμούς στην πρόσβαση σε δικαιώματα, τότε οι πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες έχουν κάθε δίκιο να μην βλέπουν το βέλτιστο για αυτούς μέλλον στην παραμονή τους στα πλαίσια αυτού του μηχανισμού.
Υπάρχουν πολλές τρύπες και κενά σε όλο αυτό το σύστημα «φιλοξενίας» και δεν καλύπτονται με ξύλο και κυνηγητό στα Διαβατά και στην εθνική οδό. Ας δει η κυβέρνηση και οι εμπλεκόμενοι φορείς τον πυρήνα και τις βαθιές αιτίες αυτής της κινητοποίησης, αντί να κρύβει (ξανά), πίσω από ένα όργιο καταστολής, ποινικοποίησης και εκδικητικότητας, τα προβλήματα της διαρκούς κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» δια της οποίας έχει επιλέξει να διαχειρίζεται το ζήτημα.
Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Δημοσίευση σχολίου