Η παλινόρθωση του κράτους της σκληρής δεξιάς που επιχειρεί ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να επιτευχθεί αν ο κρατικός μηχανισμός δεν στελεχωθεί από ανάλογης ποιότητας άτομα.
Ετσι μετά τον θαυμαστή του Γ. Παπαδόπουλου και της Απριλιανής χούντας Κωνσταντίνο Λούλη ο οποίος τοποθετήθηκε στο πόστο του Γενικού Γραμματέα Τουρισμού, σήμερα μαθαίνουμε για ένα άλλο φασιστομπουμπούκι που τοποθετήθηκε σε επιτελική κυβερνητική θέση.
Πρόκειται για την Μαρία Αντωνίου η οποία ανέλαβε νέα διευθύντρια του γραφείου του Kυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη.
Δεν ξέρουμε ποια είναι τα υπόλοιπα "προσόντα" της για να της αναθέσει ο πρωθυπουργός αυτή την θέση της. Αυτό που γνωρίζουμε είναι τα "εθνικόφρονα πιστεύω" της που τα εκδηλώνει και με την παρουσία της κάθε χρόνο, στην φιέστα που οργανώνουν οι ναζί του Μιχαλολιάκου στο Βίτσι, για να γιορτάσουν τη νίκη της «εθνικής παρατάξεως» και «τη συντριβή του κομμουνιστοσυμμοριτισμού» στον εμφύλιο πόλεμο.
Καμιά εντύπωση για τις επιλογές του Μητσοτάκη. Στις μέρες της διακυβέρνησής του θα "ξεθαφτεί" ότι ποιο ακροδεξιό υπάρχει για να αναλάβει κυβερνητική θέση και να συντηρείται από τα λεφτά του αιματηρά φορολογούμενου λαού.
Ακόμα και τον Κώστα Πλεύρη να δούμε διευθυντή της ΕΡΤ δεν θα μας κάνει εντύπωση.
Ευκαιρία όμως είναι και ειδικά για τους νεότερους αναγνώστες μας να γράψουμε κάποια πράγματα για την φιέστα μίσους που πραγματοποιείται από τους φασίστες, κάθε χρόνο στο Βίτσι, τέλη Αυγούστου, για να γιορτάσουν τη σωτηρία της Ελλάδος από τον «σλαβοκομμουνισμό».
Αυτές τις μέρες θα υπάρξουν τα σχετικά "καλέσματα" και τέλη του μήνα θα συγκεντρωθούν μερικές δεκάδες επίγονοι των ταγματασφαλητών, των δοσιλόγων και των κουκουλοφόρων της κατοχής, καθώς και κάποια αποβράσματα θιασώτες του ναζισμού – φασισμού στο Βίτσι, για να «γιορτάσουν» την «νίκη» του «Εθνικού Στρατού».
Ας δούμε όμως τι γιορτάζουν.
Αρχικά να παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη "Ιστορία του νεοεληνικού κράτους":
Στον τριετή εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 δεν νίκησε ο λεγόμενος Εθνικός Στρατός, νίκησαν οι Αμερικανοί. Στρατιωτικά, οργανωτικά, πολιτικά
Στρατιωτικά, γιατί τους πολέμους δεν τους κερδίζουν οι ήρωες αλλά οι καλά εξοπλισμένοι στρατοί.
Αν τους πολέμους τους κέρδιζαν οι οι ήρωες τον εμφύλιο πόλεμο θα τον είχε κερδίσει ο Δημοκρατικός Στρατός που αποτελούνταν από εθελοντές.
Είναι άλλο να αναλαμβάνεις προσωπικά το ρίσκο του ενδεχόμενου θανάτου σου πηγαίνοντας εθελοντικά σ’ έναν πόλεμο, κι άλλο να σε πετούν στη μάχη θέλεις δεν θέλεις σαν επίστρατο.
Αν και ο Εθνικός Στρατός στηριζόταν σε εθελοντές, είναι ζήτημα αν θα κατάφερνε να μαζέψει κανένα τάγμα. Ούτε οι δοσίλογοι δεν θα πήγαιναν να πολεμήσουν εθελοντικά. Πόσω μάλλον οι γόνοι των πλουσίων οικογενειών για τις οποίες και γινόταν κατ’ ουσίαν και κατά βάσιν τούτος ο πόλεμος για τη διατήρηση του κοινωνικού στάτους που διαταράχτηκε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου με το ΕΑΜ.
Αν δεν υπήρχε ΕΑΜ για να δημιουργηθεί στο λαό η ελπίδα ενός καλύτερου και δικαιότερου μεταπολεμικού κόσμου, η εξόριστη κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής υπό τον Γ. Παπανδρέου θα ερχόταν φορτωμένη σε εγγλέζικα πλοία και θα «αναλάμβανε καθήκοντα», δηλαδή το καθήκον να υπηρετεί τους ξένους, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Από στρατιωτικής απόψεως, τον ελληνικό εμφύλιο τον κερδίζουν οι Αμερικάνοι, γιατί αυτοί εξοπλίζουν τον Εθνικό στρατό. Αλλωστε έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα νέα του όπλα, που θα χρησιμοποιήσουν μετά, στον πόλεμο της Κορέας, που τους ενδιαφέρει περισσότερο.
Ξεφεύγοντας από το κείμενο του Β. Ραφαηλίδη, να δούμε και έναν άλλο σημαντικό παράγοντα. Δηλαδή, ποιοι αποτελούσαν τον υπό Αμερικανική διοίκηση «Εθνικό Στρατό».
Όταν η αστική κυριαρχία κινδύνευε στην Ελλάδα, όλα τα αστικά κόμματα ξεχνώντας όλες τις πολιτικές διαφορές του ενώθηκαν σαν μια γροθιά για να αντιμετωπίσουν την θανάσιμη απειλή που είχαν μπροστά τους.
Πέρα απ’ την υποχρεωτική στράτευση πολιτών, έδωσαν «συγχωροχάρτι» σε όλα τα καθάρματα –ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες, κουκουλοφόρους κ.α- που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής και εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού, και τα ενέταξαν στον λεγόμενο «Εθνικό Στρατό» για να πολεμήσουν τον ΔΣΕ.
Η πισώπλατη μαχαιριά του Τίτο, ο πακτωλός δολαρίων με το λεγόμενο «σχέδιο Μάρσαλ» και η αμέριστη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ προς τον μοναρχοφασιστικό στρατό επέφεραν την ήττα του ΔΣΕ.
Κανένας «Εθνικός Στρατός» δεν νίκησε. Οι βόμβες Ναπάλμ, και τα δολάρια Μάρσαλ καθόρισαν το αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου.
Εκθεση του στρατηγού Τζέιμς Βαν Φλιτ, αρχηγού της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, αναφέρει ότι μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη του 1948 είχε δοθεί στην Ελληνική κυβέρνηση βοήθεια ύψους 260 εκατομμυρίων δολαρίων υπό την εξής μορφή: 6 κανονιοφόροι, 143 αεροπλάνα, 7.000 βόμβες, υγειονομικός εξοπλισμός, 10.142 οχήματα, 3.890 όλμοι και πυροβόλα, 97.000 μικρά όπλα, 43.399 ελαστικά, 3.956.629 βλήματα πυροβολικού και βλήματα όλμων, 280.462.392 σφαίρες, 1.450.000 στολές, 185.294.600 συσκευασίες ατομικής τροφής, 8.650 ημίονοι, 50.681 τόνοι ζωοτροφών, 26.364.610 γαλόνια βενζίνη και 4.279 ασύρματοι.
Προφανώς είχαν προηγηθεί και τεράστια εγκληματικά λάθη από την ηγεσία του ΕΛΑΣ –ΕΑΜ όπως η Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία παραδόθηκε όλος ο οπλισμός του ΕΛΑΣ ο οποίος στην συνέχεια πέρασε στα χέρια των παρακρατικών και των ταγματασφαλιτών, αρκετοί απ’ τους οποίους στελέχωσαν τον «Εθνικό Στρατό» και τα κρατικά σώματα ασφαλείας της εποχής.
Ετσι χάσαμε τον ταξικό πόλεμο για να μπορούν σήμερα οι επίγονοι των δοσιλογικών τομαριών να πανηγυρίζουν και οι δικοί μας ήρωες που πήραν μέρος σ’ αυτό τον πόλεμο, να βρεθούν μπροστά σε εξορίες, εκτελέσεις και βασανιστήρια.
Μπορούσαν πια να είναι σίγουροι ότι δεν θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα που είχαν κάνει σε βάρος του ελληνικού λαού.
Και όχι μόνο αυτό. Ηταν τόσο το ταξικό τους μίσος σ’ αυτούς που αμφισβήτησαν ένοπλα το καθεστώς τους, αλλά και σε όσους τους συμπαραστάθηκαν, που μετά την ήττα του ΔΣΕ, «έγραψαν» άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία τους.
Τα έκτακτα στρατοδικεία πλημμυρίζουν την Ελλάδα. Αγωνιστές αντιμετωπίζουν εκτελεστικά αποσπάσματα μέχρι το 1955.
Φυλακές γεμίζουν από πολιτικούς κρατούμενους.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης και ξερονήσια αποτελούν τόπους μαρτυρίου για χιλιάδες άντρες και γυναίκες «εχθρούς των νικητών».
Δημοσίευση σχολίου