Είναι κάποιοι, ελάχιστοι, δημοσιογράφοι, που πραγματικά τιμούν το επάγγελμα που κάνουν. Ο γλαφυρός τρόπος γραφής τους, η οξυδέρκεια, οι γνώσεις τους και πάνω απ' όλα ο χειμαρρώδης και ταυτόχρονα εστιασμένος στον πυρήνα του θέματος που πραγματεύονται, λόγος τους, θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για όσους/ες -όπως εγώ- ευελπιστούν κάποτε να βιοποριστούν ασκώντας δημοσιογραφία.
Δυστυχώς και με αποκλειστική ευθύνη όσων δημοσιογράφων σιτίζονται από τα ταμεία των "βαρόνων" των ΜΜΕ οι περισσότεροι "λειτουργοί της ενημέρωσης", κάνουν ότι μπορούν για να δικαιώνουν το διαχρονικό σύνθημα: "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι".
(Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του καταπληκτικού βιβλίου του Χρήστου Πασαλάρη "Οι βαρόνοι των Media. Χθεσινοί και σημερινοί" και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα).
Ο Παντελής Μπουκάλας στην "Καθημερινή".
Γνωρίζοντας έστω και επιφανειακά τον χώρο των ΜΜΕ, δεν μου κάνει εντύπωση που τέτοια αξιόλογα άτομα συχνωτίζονται στους ίδιους εργασιακούς χώρους με "ενσωματωμένες" γραφίδες και φωνές.
Με αργυρώνητους, δηλαδή δημοσιογραφίσκους που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία.
Για να καλλιεργήσουν την αυταπάτη ότι τα ΜΜΕ τους διακρίνονται από πλουραλισμό, και στεγάζουν διαφορετικές φωνές δημόσιας έκφρασης, κάποιοι ιδιοκτήτες ΜΜΕ εντάσσουν στο μισθολόγιο της επιχείρησης τους, εκπομπές όμως η "Ελληνοφρένεια" και δημοσιογράφους σαν τον Ν. Μπογιόπουλο.
Αποκτούν έτσι και "πελατεία", που δεν θα είχαν, και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι τα ΜΜΕ τους δεν είναι στρατευμένα στην υπηρεσία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Εχουμε αυτό που έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του "Καπιταλισμός. Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας": "Η γοητεία του σωστού καπιταλιστή συνίσταται στην ικανότητά του να είναι απατεώνας χωρίς να φαίνεται".
Μετά αυτή την εισαγωγή, ας παραθέσουμε το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα που αναφέραμε αρχικά.
Πορνογραφικός «πατριωτισμός»
Εμείς, απλοί θνητοί, μπορούμε μόνο να υποθέσουμε πόσο θα στενοχωρήθηκαν οι ακόλουθοι ενός ελληνοχριστιανισμού χουντικού τύπου που δεν ευοδώθηκαν οι προσευχές τους. Πόσο θα δηλητηριάστηκαν οι χρυσαυγίτες, που από τη λατρεία του θεούλη Αδόλφου πέρασαν στην τάχα υπεράσπιση του τάχα διωκόμενου χριστιανισμού, όταν άκουσαν πως οι πρώτοι μαζικοί μεταφορείς του ιού ήρθαν από τους Αγίους Τόπους, όχι από το Πακιστάν.
Και πόσο θα πικράθηκαν μαζί τους οι βελοπουλιστές, που είδαν επίσης τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται. Αλλά και κάτι σταγονίδια (εν έτει 2020) σαν τον νεοδημοκράτη αντιδήμαρχο Στυλίδας, που την 21η Απριλίου βγήκε καμαρωτός στο φέισμπουκ, με τη σημαία των συνταγματαρχών, να ευχηθεί «χρόνια πολλά» στους λοιπούς χουντολάτρες, όποιο δημοκρατικό προσωπείο κι αν κρύβει την αλήθεια τους.
Και κάτι χυδαιολαϊκιστές επίσης, υπηρέτες της κιτρινορόζ παραδημοσιογραφίας, που εναλλάσσουν τα πρωτοσέλιδά τους ανάμεσα σε «βίλες οργίων εν μέσω καραντίνας» και «θαύματα στους Αγίους Ισιδώρους και στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα στο Γηροκομείο Αθηνών».
Και να που βρήκαν ευκαιρία χαιρεκακίας όλο αυτοί, κι όσοι άλλοι μοιράζονται τη μεταμφιεσμένη σε χριστιανική φιλοπατρία κακοήθειά τους. Τους την πρόσφεραν τα κρούσματα κορωνοϊού στη «δομή φιλοξενίας μεταναστών» στο Κρανίδι. Στο ξενοδοχείο δηλαδή όπου ζουν περίπου 500 αιτητές ασύλου, κυρίως μονογονεϊκές οικογένειες από αφρικανικές χώρες.
Αντί να νοιαστούν για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι πληγέντες, ξένοι και ντόπιοι· αντί να αναδείξουν το γεγονός ότι το πρώτο κρούσμα καταγράφηκε τη Μεγάλη Πέμπτη, όμως οι εξετάσεις άρχισαν να γίνονται έπειτα από πέντε μέρες, οδεύουν στην πεπατημένη του ρατσιστικού πορνογραφικού «πατριωτισμού».
Χυδαιολογούν λοιπόν για «δίμετρες Αφρικάνες πόρνες» που, ποιος ξέρει τίνων σατανάδων ενεργούμενα και ποιων παθών αθύρματα, υποτίθεται ότι προσφέρονται για ένα τίποτε σε σθεναρά αμυνόμενους χρηστούς οικογενειάρχες. Για να τους βυθίσουν στον ζόφο της αμαρτίας (όπως έκαναν παλιά οι «Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες»), αλλά και της ασθενείας. Τι άλλο...
Δημοσίευση σχολίου